ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 350

ด้ายสีดำที่เพิ่งขาดถูกซูจื่ออวี๋ต่อเข้าหากันโดนไร้ร่องรอย เมื่อเริ่มถักใหม่อีกครั้ง แค่เริ่มส่วนหัวด้ายดำก็ขาดลงอีกครั้ง นางทำซ้ำอยู่หลายครั้ง ซูจื่ออวี๋จึงได้พบว่าด้ายสีดำในกล่องด้ายนั้นเป็นด้ายขาดทั้งหมด

เพียงแต่ด้านที่ขาดพวกนี้ถูกนำเข้ามาพันรวมกันใหม่อีกครั้ง ถ้าหากว่าไม่มองอย่างละเอียดก็จะมองไม่ออก หากพันกันแน่นๆด้ายต้องขาดออกมาอย่างแน่นอน

นางต้องนำด้ายที่ถูกดัดแปลงเหล่านี้ไปร้องขอความยุติธรรมจากฮ่องเต้เจาเหวินหรือไม่?

ไม่ ไม่ได้อย่างแน่นอน คนที่เล่นอุบายใส่นางคืออานเป่ยเยว่ และบิดาของนางคืออานชินอ๋อง เป็นสกุลอ๋องที่ฮ่องเต้เจาเหวินพระราชทานให้ และยังเป็นเสมือนพี่น้องของฮ่องเต้

ถึงแม้ว่าจะเป็นการปกป้องหน้าตาของจวนอานชินอ๋อง ฮ่องเต้เจาเหวินก็ไม่มีทางช่วยนาง

และฮ่องเต้เจาเหวินเองก็ไม่ได้พอใจกับการที่นางสร้างปัญหาอยู่หลายครั้ง บางทีในครั้งนี้นอกจากจะไม่ช่วยนางและอาจจะสวมใส่หมวกไม่รู้จักตัวตนให้กับนาง

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าไปลึกๆ นางขมวดคิ้วอย่างเหลืออด นางต้องทำอย่างไร?

เมื่อเห็นคนอื่นถักเส้นที่หนึ่งเส้นที่สองเสร็จแล้ว ธูปจับเวลาก็ค่อยๆมอดไหม้ไปแล้วสองในสามส่วน คนที่จับตามองซูจื่ออวี๋อยู่ต่างเริ่มพบความผิดปกติ

จวินมู่เยว่พูดด้วยความรู้สึกกังวลใจขึ้นมา “พี่เจ็ด เหมือนพี่สะใภ้จะถักไม่เป็น ข้ากลัวว่าจะแพ้แล้ว”‘

จวินมู่เหนียนพยักหน้า “ไม่เป็นไร แต่สุราหวานไม่กี่กายังพอดื่มได้”

ปากของจวินมู่เยว่กระตุก เขาใช้แรงผลักให้จวินมู่เหนียนที่เอาแต่มองซูจื่ออวี๋ให้จวินมู่เหนียนหันไปมองยังอานเป่ยเยว่

จวินมู่เยว่เอ่ยว่า “พี่เจ็ด อาจจะไม่ใช่ไม่กี่กา ท่านดูบนโต๊ะของอานเป่ยเยว่ ข้าว่าอย่างน้อยตอนนี้ก็มียี่สิบเส้นแล้ว”

จิ่นซิ่วนำถาดยกขึ้นมาให้ฮ่องเต้เจาเหวินและพระนางฮองเฮาได้ทอดพระเนตร ด้ายอายุยืนเหล่านั้นถูกถักอย่างประณีตและสีสันที่สะดุดตา ทุกคนต่างอ้าปากยกย่องและชื่นชมอานเป่ยเยว่ไม่หยุดหย่อน

“โอ้ อานเป่ยเยว่เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะเป็นตัวอย่างแก่หญิงสาว ดูสินางมีฝีมือดีเช่นนี้!”

“ใครจะว่าไม่ล่ะ ด้ายอายุยืนที่ปราณีตละเอียดอ่อนเช่นนี้ หากไม่เห็นด้วยตาตัวเอง ข้าคงคิดว่าต้องใช้เวลาหลายชั่วยามกว่าจะถักได้หนึ่งเส้น”

“ทั้งหมดเป็นเพราะจวนอานชินอ๋องสอนบุตรสาวได้ดี!”

อานชินอ๋องดีใจจนหัวเราะออกมา “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะบารมีของฝ่าบาทและพระนางฮองเฮา หม่อมฉันจึงได้ลูกสาวที่เป็นเด็กดีเช่นนี้”

ฮ่องเต้เจาเหวินและพระนางฮองเฮาพยักหน้าชมเชยออกมา แม้ว่าการถักด้ายอายุจะไม่ใช่สลักสำคัญอันใด แต่การที่ถักได้ถึงยี่สิบเอ็นเส้นภายในเวลาครึ่งชั่วยามนั้นแสดงให้เห็นว่าต้องใช้ความพยายามอย่างมาก