ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 352

จวินมู่เหนียนไม่แม้แต่จะปราดตามองอานเป่ยเยว่ เขาทำแค่เพียงมอบของให้กับจวินมู่เยว่ที่อยู่ด้านข้างพร้อมกับเอ่ยว่า “ไม่เกี่ยวว่าของมีมากน้อย มันขึ้นอยู่กับใจ”

จวินมู่เยว่เข้าใจอย่างถ่องแท้ หลังจากที่รับด้ายอายุยืนมาแล้วก็ได้นำไปส่งต่อให้กับฮ่องเต้เจาเหวิน

ฮ่องเต้หยิบมันขึ้นมาอย่างอยากรู้อยากเห็น พระองค์อยากเห็นว่าจิตใจที่จวินมู่เหนียนพูดถึงนั้นมันนั้นน่าทึ่งเพียงใด

คนอื่นๆต่างตั้งหน้าตั้งตารอดูว่าฮ่องเต้เจาเหวินจะประเมินมันอย่างไร

ในตอนแรกที่ได้สัมผัส ฮ่องเต้เจาเหวินไม่คิดว่าด้ายอายุยืนเส้นนี้จะมีอะไรพิเศษ ในตอนที่กำลังจะถามจวินมู่เหนียนก็พบว่ามันมีสัมผัสที่แตกต่าง

ด้ายอายุยืนเส้นนี้มีความแวววาวและนุ่มลื่นดุจแพรไหม!

ฮ่องเต้เจาเหวินนำด้ายอายุยืนเข้ามาสำรวจใกล้ๆอย่างละเอียด จากนั้นจู่ๆสายตาของพระองค์ก็ฉายแวะประหลาดใจออกมา “นี่มัน…ด้ายสีดำนี่มัน…”

ซูจื่ออวี๋ค่อยๆก้าวขึ้นมาด้านหน้าและทำความเคารพ ก่อนที่นางจะพูดว่า “กราบทูลฝ่าบาท ด้ายอายุยืนนั้นประกอบด้วยด้ายห้าสี ได้แก่ แดง เหลือง ดำ เขียว และขาว การสวมใส่มันไว้ในเทศกาลตวนหยางเพื่อขับไล่สิ่งไม่ดีทั้งห้าออกไปและเพื่อให้ได้รับสิ่งมงคลทั้งห้าประการรวมไปถึงเพื่อให้มีอายุยืนยาวร้อยปี และชาวบ้านเพื่อแสดงความเคารพบูชา ในยามที่สตรีในบ้านถักด้ายอายุยืนให้กับสามีนั้น พวกนางจะเจ้าเล่ห์แอบนำเส้นผมเข้าไปถักด้วย ซึ่งมีความหมายว่าความรักอันยืนยาวและยังมีความปรารถนาดีเพื่อผูกผมคู่รักเข้าด้วยกัน จื่ออวี๋ไร้พรสวรรค์ ทั้งยังโง่เขลา ในระยะเวลาอันสั้นไม่สามารถถักด้ายอายุยืนได้มากมายนัก ดังนั้นจึงใช้กลอุบายนำเส้นผมเข้าไปถักในด้ายอายุยืน จื่ออวี๋หวังให้สวามีจะได้อยู่เย็นเป็นสุขตลอดไป หวังว่าฝ่าบาทจะประทานอภัย ”

“วิเศษ! วิเศษมาก!” ฮ่องเต้เจาเหวินไม่ตำหนิ เขาคิดว่าฝีมือของซูจื่ออวี๋ช่างยอดเยี่ยมและความคิดของนางก็วิเศษ

ฮ่องเต้เจาเหวินเอ่ยปากชม “เส้นผมที่ลื่นเช่นนี้ นำมาถักเป็นเกียวนั้นไม่ง่ายเลย บัดนี้นำมาถักด้ายอายุยืนอีก ช่างพบเห็นได้ยากจริงๆ อืม เป็นความคิดที่ดี!”

ทันทีที่ฮ่องเต้เจาเหวินกล่าวเชยชม ทุกคนก็ยกยอขึ้นมาทีละคน

พระนางฮองเฮาก็พยักหน้าเห็นด้วย “ฉลาดเสียจริง”

จวงเสียนเฟยต้องการช่วยลูกสะใภ้ของตนจึงรีบเอ่ยขึ้นมา “ความคิดช่างวิเศษและความหมายก็ช่างดีล้ำ ดูแล้วปีหน้าหม่อมฉันคงต้องมอบด้ายอายุยืนที่ถูกถักด้วยเส้นผมไว้ด้านในบ้างเสียแล้ว”

ฮ่องเต้เจาเหวินหัวเราะออกมาและเอ่ยเย้าเแหย่ “เสียนเฟยต้องรักษาคำพูด แล้วข้าจะรอ”

มาอีกแล้ว…

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าคำว่า “มา” จากปากของจวินมู่เหนียนนั้นเหมือนมีมนต์สะกด ทุกครั้งที่นางได้ยินเขาเรียกนางอย่างอ่อนโยน นางก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาเขา

เฉกเช่นเดียวกันกับครั้งนี้ นางเดินเข้าไปหาจวินมู่เหนียนโดยไม่รู้ตัว

จวินมู่เหนียนยื่นมือออกไปก่อนจะเอ่ยว่า “ช่วยสวมให้สวามี”

สวามี?

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอดไม่ได้ที่จะกระซิบกระซาบกัน จวินมู่เหนียนคิดกล่าวอ้างว่าเป็นสวามีเพื่อแสดงถึงความรักที่เขามีต่อซูจื่ออวี๋

เป็นไปตามคาด เมื่อซูจื่ออวี๋สวมใส่ด้ายอายุยืนให้จวินมู่เหนียนแล้ว จวินมู่เหนียนก็ไม่ได้สนใจเรื่องบทลงโทษที่จวินมู่ฉงเพิ่งพูดถึงไป เขาพูดออกมาทันทีว่า “เสด็จพ่อ ลูกอยากขอพระมหากรุณาธิคุณจากเสด็จพ่อแต่งตั้งซูจื่ออวี๋เป็นชายาเอก”