ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 355

จวินมู่เหนียนอุ้มซูจื่ออวี๋โดยไม่สนใจเสียงจากด้านบน เขาถามด้วยความกังวลว่า “อวี๋เอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”

ซูจื่ออวี๋มองไปยังจวินมู่เหนียนด้วยสายตาที่พร่าเบลอ และพูดด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ว่า “นี่…นี่ไม่ใช่…ไม่ใช่เหล้าดอกท้อ”

ไม่ใช่เหล้าดอกท้อกลั่น? ทุกคนมองซูจื่ออวี๋ด้วยความสงสัย

อานเป่ยเยว่ตบโต๊ะด้วยความโกรธและพูดด้วยความโมโห “ซูจื่ออวี๋ เจ้าอย่ามาแกล้งโง่ นี่มันจะไม่ใช่เหล้าดอกท้อได้อย่างไร?”

อานเป่ยเยว่ไม่ได้ใส่กลอุบายลงในเหล้า ดังนั้นนางจึงพูดออกมาด้วยความมั่นใจอย่างมาก

เมื่อเห็นเช่นนั้นซูจื่อเยียนก็พูดแทรกขึ้นมา “พวกเราดื่มเหล้าดอกท้อกหวานไปสองสามกาแล้ว และไม่มีผู้ใดมึนเมา น้องสามเป็นคนคออ่อนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?”

ซูจื่ออวี๋ไม่สนใจซูจื่อเยียน นางนั่งอยู่ในอ้อมแขนของจวินมู่เหนียน นางยกแขนขึ้นมาคล้องคอจวินมู่เหนียนในทันใดและใช้มือลูบแก้มของเขาเบาๆ

กลิ่นหอมของเหล้าดอกท้อจติดอยู่ที่ปลายนิ้วของนาง นางค่อยๆลูบจากหน้าผากของจวินมู่เหนียนลงมาโดยที่ปากของนางยังพึมพำ “ดอกท้อกลั่นเป็นเหล้า ดื่มไปนับหมื่นจอกยังไม่หวานละมุนเท่าท่าน…ฉินอ๋อง ท่านหล่อเสียจริง!”

พอที! เริ่มท่องบทกวี ดูท่าแล้วจะเมาจริงๆ

จวินมู่เหนียนถอนหายใจและจับมือที่ซุกซนของซูจื่ออวี๋เอาไว้ เขาใช้น้ำเสียงกึ่งปลงกึ่งเอ็นดูพูดกับนาง “เป็นเด็กดี อย่ากวน ข้าจะพาเจ้ากลับจวน”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเบาๆ “ไม่ ข้ายังดื่มไม่ถึงยี่สิบเอ็ดกา ไม่ได้…ไม่ได้…จะทำเสียชื่อเสียงจวนฉินอ๋องไม่ได้ เต็มใจเดิมพัน... เต็มใจเดิมพันและยอมรับความพ่ายแพ้ ”

เมื่อซูจื่ออวี๋พูดจบนางก็จะยื่นมือเข้าไปหากาเหล้า จวินมู่เหนียนเห็นเช่นนั้นกก็รีบจับมือของนางกลับมา เขาจับนางขังเอาไว้ในอ้อมแขนและพูดว่า “เสด็จพ่อ อวี๋เอ๋อร์ดื่มไม่ไหวแล้ว ลูกขอพานางกลับก่อน”

ฮ่องเต้เจาเหวินไม่สนใจอยากมองลูกสะใภ้ที่เมามายของตน ในขณะที่กำลังจะตอบรับ อานเป่ยเยว่าก็อยู่ไม่สุข นางรีบลุกจากที่นั่งและเดินเข้ามาหาจวินมู่เหนียนพร้อมกับพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว “พี่หลานซี นางแกล้งทำชัดๆ ยโสโอหังเหลือเกิน เหล้าดอกท้อนี้แม้แต่เด็กสามขวบก็ยังดื่มได้ นางเพิ่่งดื่มไปเจ็ดกาจะเมาได้อย่างไร?”