ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 371

ซูจื่ออวี๋มองไปทางอื่น ไม่กล้ามองจวินมู่เหนียนตรงๆ

จะว่าไปก็แปลก ตอนที่ฝังเข็มให้เขา หัวใจของซูจื่ออวี๋ยังสบาย ไม่ได้คิดอะไร

แต่ในตอนนี้เมื่อถูกจวินมู่เหนียนถามแบบนี้ หัวใจของซูจื่ออวี๋ก็เต้นรัว ร่างกายร้อนผ่าวไปทั้งตัว ประหม่าราวกับตนก่อเรื่องอาชญากรรม

จวินมู่เหนียนก้าวไปข้างหน้า ซูจื่ออวี๋ก็ถอยห่างออกไปทีละคืบ ไม่นานก็ชนกับอ่างอาบน้ำที่อยู่ด้านหลัง

“อ๊ะ!” ซูจื่ออวี๋อุทานออกมาอย่างตกใจและล้มไปทางด้านหลัง

เมื่อเห็นเช่นนั้น จวินมู่เหนียนก้าวไปข้างหน้าและคว้าเอวของซูจื่ออวี๋ไว้ แต่ก็ช้าไปครึ่งก้าว แขนของซูจื่ออวี๋ยืดไปข้างหลังและตกลงไปในอ่างที่เต็มไปด้วยน้ำ แขนเสื้อก็เปียกแฉะไปหมด

จวินมู่เยว่ โม่ซุนและเซวียนชางที่อยู่ข้างนอกประตูได้ยินเสียงกรีดร้องของซูจื่ออวี๋ ก็มองหน้ากันอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะมองไปที่หลังคาด้านบนเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย

แต่ห้องพักในศาลาพักม้านี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เหมาะกับเท่าจวนของอ๋องฉินไม่มีฉนวนกันเสียง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่เรียนวรยุทธ์มา การได้ยินของพวกเขานั้นยอดเยี่ยมมาก แม้แต่คนธรรมดาก็สามารถได้ยินการสนทนาบางอย่างในห้องนั้นได้

หลังจากซูจื่ออวี๋เกือบจะตกลงไปในอ่างอาบน้ำ จวินมู่เหนียนก็โอบเอวของตนแล้วคว้านางเข้าไปกอด แขนเสื้อข้างหนึ่งเปียกไปแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็ตำหนิทั้งอายทั้งโกรธ “ท่านอ๋อง ท่านทำอะไร ท่านทำข้าเปียกหมดแล้ว!”

......

บุรุษตัวใหญ่สามคนยืนตะลึงงันเบิกตาโตอยู่หน้าประตู

จวินมู่เยว่มองไปที่เซวียนชาง แล้วใช้สายตาสอบถามว่า “ไม่ใช่ใช่ไหม? ไม่ใช่สิ่งที่ข้าคิดใช่ไหม?”

เซวียนชางมองไปที่จวินมู่เยว่ด้วยความลำบากใจ และตอบด้วยสายตา “ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้ยินอะไรเลย ข้ายังอยากมีชีวิตอยู่อีกสองปี”

......