ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 393

ราวกับเขาเดาความคิดของซูจื่ออวี๋ได้ จวินมู่เหนียนกระซิบบอกว่า “นี่เป็นด่านแรก เป็นการทดสอบความต้องการ ถ้าหากชายหนุ่มถูกกระตุ้นความปรารถนาได้อย่างง่ายดาย เขาจะไม่จ่ายเงินเพื่อหญิงคณิการาคาสูงพวกนั้น หญิงงามที่กำลังกอดเอาไว้ไม่ปล่อยนั้นก็เป็นการลดตัวลงมาเช่นกัน”

ซูจื่ออวี๋เข้าใจแล้ว สาวงามที่อยู่ในอ้อมกอดของผู้อุปการะในชั้นนี้นั้นมีแค่ภาพลักษณ์ ไม่สนใจความสามารถ บางที…อาจจะไม่สนใจว่าเป็นหญิงสาวหรือไม่

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะสบถด่าออกมา “ต่ำช้า!”

จวินมู่เหนียนผงะไปเล็กน้อยจากนั้นจึงพูดออกมาด้วยความขบขัน “ถูกต้อง ต่ำช้า!”

เมื่อซูจื่ออวี๋ได้ยินจวินมู่เหนียนพูดตามนาง นางก็เบะปากอย่างอดไม่ได้ “หมิงโหลวผู้ยิ่งใหญ่ช่างเก่งกาจ รู้มากจริงๆ”

จวินมู่เหนียนไม่ได้ตอบรับ แต่จู่ๆเขาก็โน้มเข้ามาที่ข้างหูซูจื่ออวี๋ก่อนที่จะกระซิบกับนาง “เจ้าได้กลิ่นหรือไม่ว่ามันเป็นกลิ่นใด?”

ซูจื่ออวี๋ใจกระตุกและรีบสูดดมเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงตอบออกมา “กลิ่นของแป้งน้ำที่เอาผัดหน้า ไม่มีพิษ อย่างมากที่สุดก็มีผลต่อความสนุกสนาน”

จวินมู่เหนียนหัวเราะเบาๆที่ข้างหูของซูจื่ออวี๋และพูดว่า “ไม่ ไม่ใช่กลิ่นแป้งน้ำผัดหน้า แต่เป็นกลิ่นความหึงหวงอวี๋เอ๋อร์”

ซูจื่ออวี๋ค้างอยู่กับที่และต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ว่าตัวเองถูกหยอกล้อ

ซูจื่ออวี๋เหลือบมองจวินมู่เหนียนอย่างขุ่นเคือง แต่ดูเหมือนหน้ากากที่คั่นไว้จะทำให้ดูไม่มีอะไรน่ากลัว

เสียงหัวเราะเบาๆของจวินมู่เหนียนดังก้องในหูของนาง มันทำให้ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าหมิงโหลวนักฆ่ามือหนึ่ง และฉินอ๋องจวินมู่เหนียนผู้ที่มีใบหน้าเย็นชา บางครั้งไม่ใช่คนๆเดียวกันจริงๆ

จวินมู่เหนียนคลึงมือเล็กๆของซูจื่ออวี๋แล้วกล่าวว่า “ขึ้นชั้นสองกันเถอะ”

เมื่อขึ้นมาชั้นสองกลิ่นของแป้งร่ำก็ได้เบาบางลง แต่บรรยากาศความปรารถนาไม่ได้ต่างจากชั้นแรก