ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 396

ป๋ายหลี่เชียนซางมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าเขาด้วยความสนอกสนใจและเอ่ยขึ้นมาว่า “หนอนไหมนิลกาฬเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในหนานเจียง และเสื้อผ้าไหมนิลกาฬนั้นหายากยิ่ง จะมาร่อนเร่อยู่ในที่สกปรกเช่นนี้ได้อย่างไร?”

จวินมู่เหนียนก็คิดว่าเส้นสายของหอพลาหกแห่งนี้คงจะมีไม่น้อย

ป๋ายหลี่เชียนซางก้มลงไปหยิบไม้ไผ่ขึ้นมาสองอันก่อนจะพูดยิ้มๆออกมา “ข้าก็จะหยิบหมายเลขสามสิบ” หลังจากที่พูดจบก็เก็บไว้เองหนึ่งอันและส่งอีกอันให้กับซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปและลังเลว่าจะรับมาดีหรือไม่ แต่ไม้ไผ่นั้นก็ถูกจวินมู่เหนียนฉกเอาไป

จวินมู่เหนียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่รบกวนท่านแล้ว”

จวินมู่เหนียนโยนไม้ไผ่กลับเข้าไปในกระบอก และกระทืบเบาๆข้างกระบอกใส่ไม้ ทันใดนั้นไม้ไผ่อีกอันก็ลอยขึ้นมา จวินมู่เหนียนโบกมือของเขาและคว้าไม้ไผ่ที่ลอยอยู่จากนั้นจึงส่งไม้ไผ่ให้ซูจื่ออวี๋และพูดเสียงนุ่มว่า “ถือไว้ให้ดี”

ปากของซูจื่ออวี๋กระตุกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ สุดท้ายนางก็หยิบไม้ไผ่ขึ้นมาเพื่อไม่ทำให้จวินมู่เหนียนเสียหน้า แต่นางก็แอบห้อยป้ายไม่ประสีประสาให้กับจวินมู่เหนียน เห็นชัดๆว่าพวกมันล้วนเป็นไม้ไผ่เหมือนกัน ไม่เห็นจะสำคัญอะไร เฮ้อ!

ป๋ายหลี่เชียนซางที่เห็นเช่นนั้นก็ได้เย้ยหยันออกมา แต่ก็ไม่สนใจจะโต้เถียงนัก

“หมดเวลาแล้ว”

เมื่อเสียงของผู้ดูแลขึ้น สตรีที่มีสมบัติก็ลุกขึ้นและจากกันไป ผู้ดูแลตะโกนเสียงสูงขึ้นมา “นำท่านผู้ถือหมายเลขสาม เก้า สิบสอง…ไปที่ชั้นสาม!”

ซูจื่ออวี๋มองคร่าวๆแล้ว ผู้ที่เข้ามาในงานเลี้ยงเชียนจินมีกว่าร้อยคน แต่เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสามมีคนเหลืออยู่ไม่ถึงแปดสิบคน ดูเหมือนว่าหอพลาหกนี้จะน่าสนใจจริงๆ