ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 4

เมื่อได้ยินดังนั้น คิ้วขององค์ฮองเฮาที่เพิ่งคลายได้ไม่นาน ต้องขมวดเข้าหากันอีกครั้ง

ต่อให้เป็นเพียงอนุในบ้าน ก็ถือเป็นผู้อาวุโสอยู่ดี เหตุใดจึงได้พูดจาสามหาว การอบรมสั่งสอนของเสนาบดีซู คงต้องว่ากันใหม่

หลังจากซูจื่อเยียนพูดจบ รู้สึกว่าที่ตรงนั้นเงียบสงบทันที นางเงยหน้ามองสีหน้าขององค์ฮองเฮา ถึงกับชะงักทันที เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าเผยธาตุแท้ออกไป

ซูจื่อเยียนกัดฟันกรอด รู้สึกโกรธแค้นซูจื่ออวี๋มากขึ้นกว่าเดิม นางเรียบเรียงคำพูดใหม่ จากนั้นพูดว่า

“น้องพี่ ความหมายของพี่คือ หากเจ้าหาเจอนับเป็นเรื่องดี ทว่าหากเจ้าหาของสิ่งนั้นไม่เจอ ใครจะยืนยันได้ว่าสิ่งที่เจ้าพุดเป็นเรื่องจริงหรือไม่? โทษปิดบังเบื้องสูง ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ”

ซูจื่ออวี๋แอบแค่นหัวเราะ หากนางไม่ยอมลงไปหา จึงจะเป็นการปิดบังเบื้องสูงต่อองค์ฮองเฮาที่แท้จริง สิ่งที่ยอมได้ง่ายๆ ถึงจะเรียกว่าไม่สำคัญ

มีเพียงนางยืนหยันที่จะหาเท่านั้น ถึงจะทำให้องค์ฮองเฮาเชื่อได้ ว่านางไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักที่ต่ำทีสูง ที่จ้องจะยั่วยวนท่านอ๋อง

แต่นางถูกใส่ร้าย และเป็นหญิงสาวที่ถือเรื่องกตัญญูมาก่อน

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นแล้วพูดว่า

“ทำให้เต็มที่ แล้วแต่ฟ้าลิขิต ปัดความรับผิดชอบเพียงเพราะกลัวไม่ได้หรอก”

เมื่อพูดจบซูจื่ออวี๋ดึงชายกระโปรงขึ้นแล้วเดินลงสระบัวอีกครั้ง

องค์ฮองเฮาเห็นท่าทางหนักแน่นสงบนิ่งของนาง จึงทำให้รู้สึกต่อนางเปลี่ยนไป

“น้ำในทะเลสาบลึกขนาดนั้น จะมีอันตรายหรือไม่” ทุกคนมองไปพร้อมกัน คนที่พูดขึ้นคือซื่อจื่อของจวนอานชินอ๋อง

ซื่อจื่ออันชินอ๋องเพียงแค่บ่นพึมพำเท่านั้น แต่เมื่อองค์ฮองเฮาได้ยิน รู้สึกว่าทุกคนไม่ควรมองซูจื่ออวี๋ลงไปเสี่ยงอยู่คนเดียว จึงหันไปสั่งการทหารองครักษ์

“พวกเจ้าลงไปช่วยนางด้วย”

ทหารองครักษ์ตอบพร้อมกัน