ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 5

ในใจซูจื่อเยียนกระตุกวาบ รีบเอ่ยว่า

“เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น! เจ้า...เจ้าหาสิ่งของไม่เจอ ดังนั้นจึงได้หาข้อแก้ตัวต่างหาก!”

เดิมคิดว่าซูจื่ออวี๋ยังจะแก้ตัวต่อไป แต่ไม่คิดว่าซูจื่ออวี๋จะกางฝ่ามือออกอย่างเปิดเผย พร้อมพูดว่า

“ท่านพี่อยากดูขนาดนี้ ก็ดูเอาเถิด”

ทุกคนหันไปตามเสียง เห็นเพียงบนฝ่ามือของซูจื่ออวี๋มีก้อนหินผิดขรุขระ บิดๆเบี้ยวๆ ซึ่งไม่มีความงดงามแม้แต่น้อยวางอยู่ก้อนหนึ่ง

ก้อนหินหรือ?

ซูจื่อเยียนเห็นดังนั้นแทบจะกรอกตามองบน แค่นหัวเราะ

“น้องพี่ ต่อให้เจ้าอยากจะแก้ต่างให้ตัวเอง ก็ควรจะเลือกสิ่งของให้ดีหน่อย? นี่อะไรก้อนหินหรือ เหอะ...”

ซูจื่ออวี๋กำก้อนหินไว้ในมือ พูดด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า

“นี่...เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ข้ามี”

“พูดจาเหลวไหว นี่มันหินทะเลสาบไท่หูจากสระบัวชัดๆ!” ซูจื่อเยียนเอ่ยเสียงเย็น

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ เงยหน้ามององค์ฮองเฮา จากนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“องค์ฮองเฮาโปรดพิจารณาด้วย นี่คือก้อนหินทะเลสาบไท่หูจริง ทว่าหินทะเลสาบไท่หูในวังล้วนมาจากทะเลสาบไท่หูมิใช่หรือ มารดาหม่อมฉันเกิดที่เจียงหนาน ซึ่งอยู่ติดกับริมทะเลสาบไท่หูพอดี ตอนท่านจากเจียงหนานมาไม่ได้นำสิ่งใดติดตัวมาด้วย มีเพียงก้อนหินจากทะเลสาบเท่านั้น ท่านแม่เคยบอกว่า จงรักในบ้านเกิดหนึ่งธุลี อย่าได้ใฝ่หาเงินทองในต่างแดน หินทะเลสาบไท่หูก้อนเล็กนี้ เต็มไปด้วยความคิดถึงที่มีต่อบ้านเกิดเมืองนอน ขณะนี้ยังเต็มไปด้วยความผูกพันธ์ระหว่างหม่อมฉันกับท่านแม่ด้วย สำหรับหม่อมฉันมันจึงเป็นของที่ล้ำค่ามากเพคะ”

คำพูดของนางเพียงประโยคเดียวทำให้องค์ฮองเฮาถอนหายใจ หญิงสาวที่ต้องออกเรือนมาไกลใครเล่าจะไม่คิดถึงบ้านเกิด?

องค์ฮองเฮาเอ่ยปาก

“เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ จิ่นซิ่ว พานางไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

นางกำนัลจิ่นซิ่วรีบตอบรับ

“เพคะ!”

ทุกคนต่างหันไปมองหน้ากัน พวกเขาต่างเข้าใจดี ครั้งนี้ซูจื่ออวี๋น่าจะรอดไปได้แล้ว

ทว่ายังไม่ทันที่นางจะได้โล่งใจ ท่ามกลางผู้คนเกิดเสียงโวยวายขึ้นอีกครั้ง

“ซื่อจื่อ! ซื่อจื่อ!” ผู้ที่กำลังโวยวายเสียงดังคือชิงโจวคนสนิทของซื่อจื่ออานชินอ๋อง