ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 417

จวินมู่เหนียนยื่นสองมือออกไป มือซ้ายโอบเอวบางของซูจื่ออวี๋ มือขวาลูบผมยาวสลวยราวน้ำตกของนาง จับท้ายทอยของนางแล้วผลักเบาๆ ให้นางเข้ามาในอ้อมแขนของตน

มือของซูจื่ออวี๋ยังคงอยู่บนหน้าอกของจวินมู่เหนียน แต่ความแข็งแกร่งของนางนั้นไม่อาจเทียบกับจวินมู่เหนียนได้เลย

จวินมู่เหนียนคว้านางเข้ามากอด เกยคางอยู่บนลำคอของนาง พ่นไอร้อนใส่ใบหูของนางแล้วเอ่ยว่า “เจ้าลองคิดดู ต้องเป็นท่านี้เท่านั้นหรือไม่ถึงจะทำให้ของที่อยู่ในอกของข้าหล่นไปที่อกของเจ้า”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นแรง ใบหน้าของนางก็แดงเรื่ออย่างรุนแรง ไม่คิดว่าจวินมู่เหนียนจะใช้ตัวเองมาอธิบายกับนาง

แต่ทำไมสมองของนางถึงใช้การไม่ได้? เหตุใดพอกลิ่นชาอ่อนๆ บนตัวของจวินมู่เหนียนลอบเข้าปากเข้าจมูกของตน กลับทำให้นางไม่มีแรงคิดเรื่องของชิวขุยและลั่วไป๋?

เมื่อซูจื่ออวี๋กำลังงุนงงไม่รู้จะทำอย่างไรดีนั้น จวินมู่เหนียนค่อยๆปล่อยนาง เห็นแก้มที่แดงเรื่อของนาง จวินมู่เหนียนเอื้อมมือไปแตะคิ้วแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำลง “ตอนเจ้าถอดกางเกงข้า ไม่เห็นว่าเจ้าจะอายขนาดนี้”

มันเหมือนกันตรงไหนเล่า?

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก ใช้สายตาตำหนิจ้องไปที่จวินมู่เหนียน

จวินมู่เหนียนรู้สึกว่าแววตานั้นดูมีเสน่ห์ดึงดูดคน ทำให้เขาอยากจะกอดนางให้นานกว่านี้

น่าเสียดาย……

จวินมู่เหนียนมองลงไปที่กระดาษที่ยับยู่ยี่ในมือของซูจื่ออวี๋และถอนหายใจเล็กน้อยในใจ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคลอเคลียกัน เขาต้องแก้ไขอันตรายที่ซ่อนอยู่ในนี้ให้ได้

จวินมู่เหนียนเอ่ยว่า “ไปเรียกสาวใช้ของเจ้ามาถามให้ชัดเจน จะต้องไม่มีไส้ศึกอยู่ในจวนอ๋องฉิน”

“ไส้ศึกหรือ?” ซูจื่ออวี๋เริ่มใจเต้นรัว รีบร้อนเอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่มีทาง ชิวขุยตามข้ามา นางไม่มีทางทรยศข้า”

จวินมู่เหนียนพูดต่อ “นางไร้เดียงสาเกินไป”