ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 423

เมื่อได้ยินสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดมา จวินมู่เหนียนก็เงยหน้าขึ้นมองนางอย่างช้าๆ แววตาทั้งสองสบตากัน จวินมู่เหนียนเห็นการขู่เข็ญในแววตาที่แสร้งออดอ้อนนั้น

ซูจื่ออวี๋กำลังออดอ้อนอะไรกัน เห็นได้ชัดว่านางกำลังบอกว่า “หากเจ้าไม่ถอดเอง เช่นนั้นข้าก็จะถอดให้เจ้า” อะไรอย่างนั้น

จวินมู่เหนียนเห็นท่าทางเหมือนลูกแมวขนฟูของนางก็รู้สึกตลกมาก ในใจก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่า ที่เทียนชิงกับโม่ซุนพูดนั้นไม่ผิดเลย ซูจื่ออวี๋ชอบเขาจริงๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่หึงเพราะชุดตัวเดียว

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วถาม “ไม่ชอบหรือ?”

ซูจื่ออวี๋แค่นเสียงฮึแล้วกล่าวอย่างไม่พอใจ “ไม่ชอบเพคะ”

จวินมู่เหนียนก็เอ่ยอย่างจนใจ “เจ้าเล่ห์จริงๆ”

ทันทีที่คำว่า “เจ้าเล่ห์” ออกมา ก็ทำให้แขกที่มาร่วมงานนั้นหัวเราะทันที อานเป่ยเยว่ก็ยิ้มไม่หุบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสะใจ

อานเป่ยเยว่เชิดคางขึ้น แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ชอบหรือ? เจ้าจะชอบหรือไม่แล้วเกี่ยวอะไรกันตรงไหน? เป็นแค่ลูกอนุ พระชายารองจวนอ๋อง ก็แค่ของเล่นอุ่นเตียงเท่านั้น ยังจะคิดว่าตัวเองเป็นอาหารจานหลักอยู่อีกหรือ? เจ้าคงไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้นใช่ไหม อาศัยแค่คำว่าไม่ชอบของเจ้าอย่างเดียว ก็จะให้พี่หลานซีของข้าเถอะชุดต่อหน้าทุกคนหรือ? เจ้าช่างไม่ประเมินตัว...”

ประโยคที่บอกว่า “ช่างไม่ประเมินตัว” ยังพูดไม่ทันจบ ด้านหลังอานเป่ยเยว่ก็มีเสียงดังปัง คล้ายกับว่ามีคนตบโต๊ะอย่างแรง

จากนั้นก็ตามด้วยเสียงร้องอุทานของแขกแต่ละคน

อานเป่ยเยว่หันหลังให้จวินมู่เหนียนจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในสายตาของซูจื่ออวี๋นั้น เห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความชอบใจและพอใจอย่างยิ่ง

อานเป่ยเยว่ขมวดคิ้วเบาๆ พลางหันหลังไปมอง ขณะที่หันกลับไป ก็เห็นจวินมู่เหนียนทะยานขึ้นไปกลางอากาศ เสียงดังปัง เขาใช้กำลังภายในฉีกเสื้อคลุมสีดำด้านนอก ทำให้เสื้อคลุมสีดำนั้นขาดออกเป็นชิ้นๆ เศษของชุดนั้นก็กลายเป็นเศษนับไม่ถ้วน แต่ละชิ้นก็ตกลงมาที่ใบหน้าของอานเป่ยเยว่ กระแทกหน้าของนางจนรู้สึกเจ็บปวดและถอยหลังไปสองก้าว

หลังจากเศษผ้าบนใบหน้าตกลงมา จวินมู่เหนียนก็นั่งลงบนรถเข็นอีกครั้ง บนตัวเหลือเพียงชุดกลางสีขาวตัวนั้น