ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 430

จวินมู่เหนียนที่ไม่ได้สัมผัสใบหน้าของซูจื่ออวี๋ก็ไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วน แค่วางมือไว้บนไหล่ของนาง เอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “วิชามายาง่ายต่อการทำลาย วิชามนต์สะกดยากจะแก้”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยความประหลาด อ้าปากถามว่า “วิชามนต์สะกดหรือ? พวกเขาจะสาปแช่งท่านอ๋องหรือเพคะ?”

จวินมู่เหนียนไม่อยากให้ซูจื่ออวี๋กังวล จึงปลอบใจว่า “วางใจเถอะ ข้าจะไม่เป็นอะไร”

เมื่อเห็นใบหน้าของจวินมู่เหนียนเต็มไปด้วยความมั่นใจ ซูจื่ออวี๋ถึงได้สบายใจขึ้นมา แต่ไม่รู้ว่าจวินมู่เหนียนจะทำอะไร ซูจื่ออวี๋อดกังวลไม่ได้

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋มีสีหน้ากังวล จวินมู่เหนียนก็เอือมมือสองข้างไปจับข้อมือซ้ายของนาง เผยให้เห็นกระดิ่งพันเสียงด้านในและพูดว่า “ถ้าเจออันตรายอะไร อย่าลืมใช้เลือดปลุกกระดิ่งเสียง ข้าจะมาช่วยเจ้าทันที”

ซูจื่ออวี๋ชักมือกลับมาแล้วขมวดคิ้ว “ท่านอ๋อง ข้าเป็นห่วงท่าน ท่านจะทำอะไรกันแน่?”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วมองซูจื่ออวี๋ หลังจากนั้นไม่นานมุมปากก็ยกยิ้ม เผยให้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยน ที่แท้นางก็เป็นห่วงเขา เขานึกว่าซูจื่ออวี๋กลัวเสียอีก

ซูจื่ออวี๋เผชิญหน้ากับรอยยิ้มที่งดงามของจวินมู่เหนียนจนลายตา รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แล้วเบนหน้าไปทางอื่น “ท่านอ๋องไม่ต้องพูดกับข้าชัดเจนก็ได้ ใจข้ายากจะสงบ”

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดแล้วพูดว่า “งั้นเจ้ามาที่หน่อย”

ซูจื่ออวี๋กะพริบตามองจวินมู่เหนียนอย่างสงสัย

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วกล่าว “ข้างกำแพงมีหู”

ซูจื่ออวี๋เข้าใจ เขาอยากจะกระซิบพูดกับนาง ซูจื่ออวี๋เม้มปากยืนอยู่ข้างรถเข็นของจวินมู่เหนียน แต่จวินมู่เหนียนกลับจับมือตนแล้วดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

ซูจื่ออวี๋ที่ไม่ทันได้ร้องอุทานออกมา ก็ได้ยินจวินมู่เหนียนกระซิบข้างหูของนางสองสามประโยค

หลังจากได้ยินสิ่งที่จวินมู่เหนียนพูดแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็ตกตะลึงงัน สีหน้าตกใจนั้น ทำให้จวินมู่เหนียนรู้สึกว่านางน่ารักมาก

จวินมู่เหนียนยิ้มบาง เอื้อมมือไปจิ้มระหว่างคิ้วของซูจื่ออวี๋เบาๆ เอ่ยเสียงอ่อนโยน “คืนนี้นอนกอดเจ้าไม่ได้ เจ้าต้องนอนอย่างเชื่อฟังนะ”

ซูจื่ออวี๋แก้มแดงเรื่อ เบี่ยงหน้าหนีด้วยความอึดอัด