ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 446

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเย็นชา ใครเป็นคนบอกว่าหมอที่มีวิชาแพทย์เก่งกาจต้องมีจิตใจเมตตา?

ใครเป็นคนบอกว่าคนที่เรียนหมอต้องทำอาชีพรักษาผู้คนเท่านั้น?

นี่ไม่ใช่การอ้างศีลธรรมหรอกหรือ?

เขาอานเป่ยซานคิดว่าคนที่เรียนหมอทุกคนต้องเป็นซานเซิ่งหมู่ที่ต่อให้พบศัตรูของตัวเองก็ยังต้องช่วยเหลือ เจอคนที่เกลียดก็ยังต้องช่วยเหลือ?

ในเวลานี้อยู่ๆ ซูจื่ออวี๋ก็ได้เข้าใจแล้วว่าทำไมโม่ซุนถึงได้มีนิสัยแปลกๆ เมื่อคิดว่าเขาเป็นถึงหมอเทวดาต้องมีคนไม่น้อยที่คอยขอความช่วยเหลือ ดังนั้นเขาถึงได้อดทนตั้งกฎของตัวเองมาสามข้อในการจะรักษาคน

ซูจื่ออวี๋หลุดขำออกมาแล้วกล่าวว่า “รัฐทายาทอานพูดได้น่าฟังเสียจริง และยังซาบซึ้งใจอีกด้วย แต่ว่าประโยคนี้เคยเอ่ยขึ้นมาในเทศกาลส้างซื่อวันนั้นแล้ว ข้าเองก็เคยได้ยินแล้ว คราวก่อน เหมือนได้ยินมาจากปากของพระชายาอานชินอ๋อง ท่าทางที่น่าประทับใจนั้น ข้ายังจำได้จนมาถึงวันนี้”

หรือกล่าวอีกอย่าง พวกเจ้าได้กลับคำไปแล้วครั้งหนึ่ง ยังมีหน้ามาพูดอีกครั้งหรือ?

อานเป่ยซานรู้สึกอึดอัดใจ และรู้ว่าแม่กับน้องสาวของตนได้ล่วงเกินซูจื่ออวี๋จริงๆ แต่เขาไม่อาจมองดูน้องสาวของตัวเองตายได้

อานเป่ยซานสั่นชายเสื้อคลุมด้านล่าง สูดหายใจเข้าและต้องการจะคุกเข่า

การที่เขาคุกเข่าครั้งนี้ หากซูจื่ออวี๋ต้องการจะปฏิเสธ เกรงว่าสถานการณ์คงจบลงไม่ได้ด้วยดี

เมื่อจวินมู่เหนียนเห็นเช่นนั้น ก็ตบโต๊ะตรงหน้า เสียงฟิ้วดังขึ้น ตะเกียบหนึ่งแท่งก็พุ่งออกไป กดจุดของอานเป่ยซานโดยตรง ทำให้เขานิ่งอยู่ในท่าแปลกๆ เหมือนนั่งยองๆ อยู่กับที่

จวินมู่เหนียนเอ่ยอย่างเย็นชา “พระชายาไม่เต็มใจ ข้าก็อยากจะดูนักว่าใครกล้าบังคับนาง?”

ทุกคนเงียบงันราวกับจักจั่นจำศีล ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยออกมา

จากนั้นจวินมู่เหนียนก็มองไปที่จวินมู่หลาน เอ่ยออกมาว่า “พี่รอง เรื่องที่นี่เป็นอันชัดเจนแล้ว ฆาตกรที่วางยาก็หาเจอแล้ว ที่เหลือจะตัดสินกันอย่างไร คงต้องรบกวนพี่รองพิจารณาเอาเอง พวกข้าขอตัวก่อน”

หลังจากจวินมู่เหนียนพูดจบแล้วก็จับมือซูจื่ออวี๋ แล้วมองไปที่จวินมู่เยว่พร้อมกับเอ่ยว่า “เจียอัน พวกเราไปกันเถอะ”