ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 466

เมื่อโม่ซุนเห็นซูจื่ออวี๋เดินเข้ามา จึงยิ้มให้ พร้อมทั้งพูดอย่างเขินอาย

“ทำให้แม่นางซูต้องมาเห็นภาพน่าเกลียดเสียแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้รู้สึกว่าน่าเกลียด แค่ประหลาดใจเท่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นโม่ซุนที่สูงส่งอยู่ในสภาพปุถุชนคนธรรมดาเช่นนี้

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“หมอเทวดาโม่กำลังทำสิ่งใดหรือ?”

โม่ซุนเดินขึ้นมาจากพื้นดิน บอกว่า

“ท่านอ๋องไม่ยอมปล่อยข้า อยู่ว่างๆ ข้าก็เลยปลูกสมุนไพรบางตัว เพื่อศึกษาสรรพคุณ”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะ

“หมอเทวดาโม่สมแล้วที่เป็นหมอเทวดา ส่วนข้าค่อนข้างขี้เกียจ แม้แต่ตำราแพทย์ก็ดูไม่รู้เรื่อง”

โม่ซุนโบกมือพร้อมยิ้ม

“แม่นางซูอย่าได้หยอกข้าเลย แม่นางมาที่นี่ด้วยธุระใดหรือ?”

ซูจื่ออวี๋คิดอยู่สักครู่ ไม่รู้จะเอ่ยปากเช่นไรดี นางอยากให้โม่ซุนช่วยนางปกปิด แล้วค่อยแอบออกไปข้างนอก หากเรื่องนี้จับไม่ได้ก็ดีไป แต่หากถูกจับได้ คงต้องลำบากโม่ซุนไปด้วย

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋ทำหน้าลำบากใจ โม่ซุนหัวเราะแล้วบอกว่า

“หากแม่นางซูยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะพูดหรือไม่ กลับไปคิดดูก่อนก็ได้ เพราะข้าคงไปจากจวนอ๋องฉินไม่ได้ชั่วคราว”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากด้วยความประหลาดใจ

“หมอเทวดาโม่รู้ว่าข้ามีเรื่องขอร้องหรือ?”

โม่ซุนรดน้ำสมุนไพรที่เพิ่งปลุก พลางหันไปบอกว่า

“ข้าไม่เพียงแต่รู้ว่าท่านมีเรื่องจะขอร้อง ซ้ำยังรู้ว่าไม่เกี่ยวกับการรักษา ไม่อย่างนั้นคงไม่เอ่ยปากยากเย็นขนาดนี้”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มเจื่อน

“หากวันใดที่หมอเทวดาโม่ไม่เป็นหมอแล้ว ยังสามารถไปเป็นหมอดูทำนายชีวิตได้ เพราะพูดได้แม่นยำเหลือเกิน”

โม่ซุนหัวเราะ

“ถือเป็นทางออกที่ดี ข้าจะเก็บไปคิดดู ใต้หล้ามีหนทางมากมาย ต้องมีสักทางที่เดินไปได้ แล้วไฉนต้องจำกัดเฉพาะทางตรงหน้าเล่า”

ซูจื่ออวี๋ชะงัก หัวเราะเสียงเบา แล้วลุกขึ้นยืน

“ความสามารถของผู้รักษา หาใช่รักษาโรคภัย แต่คือรักษาใจ ข้าน้อยน้อมรับคำสั่งสอน วันหน้าค่อยมาขอคำชี้แนะจากหมอเทวดาโม่ใหม่”

โม่ซุนเพียงยิ้มให้นาง ไม่ได้พูดสิ่งใด