ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 49

เมื่อนางมองเห็นชัดเจนแล้ว เท้าของนางก็เบาหวิว ตัวของนางก็ลอยขึ้นมา

“กรี๊ด....” เสียงอุทานยังไม่จบ ซูจื่ออวี๋ก็ตกอยู่ในอ้อมกอดที่เย็นเยือกไร้อุณหภูมิ

เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของจวินมู่เหนียนอยู่ใกล้แค่เอื้อม หัวใจของซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มเต้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้ว่ากลัวหรืออาย

จวินมู่เหนียนจับเอาของนางไว้ตลอดเวลา ให้นางนั่งบนตักของตน มืออีกข้างค่อยๆ ยกขึ้น แล้วปักปิ่นใส่ผมให้ซูจื่ออวี๋ด้วยตัวเอง

อืม เส้นผมสีกำดุจหมึก กับหยกขาวไร้ที่ติ คนงามเหมือนหยก เข้ากันได้ดีเลยทีเดียว

จวินมู่เหนียนเอ่ยปากถามว่า “ใส่แบบนี้สวยกว่าว่าไหม?”

ซูจื่ออวี๋มองไม่เห็นว่าตัวเองหน้าตาเป็นอย่างไร จะรู้ได้ที่ไหนว่าดีหรือไม่ นางมองจวินมู่เหนียนอย่างระมัดระวัง มีเข็มพิษอยู่ระหว่างนิ้วของนาง ในใจก็คิดว่า ถ้าจวินมู่เหนียนมีพฤติกรรมที่มากเกินไป นางก็สามารถแทงมันออกไปได้ทุกเมื่อ

ในเวลานี้จวินมู่เยว่ที่ประหลาดใจเล็กน้อยก็ได้สติแล้วหัวเราะ “สวยดี สวยมาก ของที่ประกายสีเหลืองขาวเช่นนี้ อย่างไรก็เข้ากับคุณหนูซูผู้มีใบหน้างดงาม พี่ชายเจ็ดเป็นคนที่มีวิสัยทัศน์ที่ดี หยกสวยก็คู่กับคนสวย”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าและดูเหมือนจะพอใจกับคำพูดของจวินมู่เยว่มาก

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นพี่น้องเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังตะลึงงันอยู่นั้น จวินมู่เหนียนก็ปล่อยเอวของนาง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “นั่งพอหรือยัง”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันทันที และถึงได้รู้สึกตัว นางยังคงนั่งบนตักของจวินมู่เหนียนอยู่

“ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าควรจะบอกว่าแม่นางซูโชคดี หรือจะบอกว่าพี่เจ็ดโชคดี” จวินมู่เยว่เอ่ยปากแซว

ซูจื่ออวี๋รีบลงจากตักของจวินมู่เหนียนและยืนอยู่ห่างจากเขาสามก้าวแล้วกล่าวขอบคุณ “ขอบพระทัยในความเจตนาดีของท่านอ๋อง แต่ของที่แพงมากเช่นนี้ หม่อมฉันไม่สามารถรับไว้ได้จริงๆ”

เมื่อพูดจบซูจื่ออวี๋ก็จะดึงปิ่นออก เมื่อจวินมู่เหนียนได้ยินเช่นนั้นแล้วก็พูดออกไปหนึ่งคำ “อยากให้ข้าใส่ให้เจ้าอีกหรือ?”

ใส่อีกครั้งหรือ?

แนบชิดกันเหมือนเมื่อครู่นี้หรือไม่?

ซูจื่ออวี๋ปฏิเสธในใจ อดด่าจวินมู่เหนียนในใจไม่ได้ว่าเป็นเผด็จการ

ส่งของให้รุนแรงแบบนี้ ถ้านางไม่เอาก็ไม่ได้ใช่หรือไม่?

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะไม่ดื้อกับเขาอีก จวินมู่เหนียนคนนี้มีความลับมากมาย ถูกเขาจับตามองก็คงไม่ใช่เรื่องดี

การเผชิญหน้ากับเขายิ่งไม่ใช่เรื่องดี

หลังจากชั่งน้ำหนักแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็กล่าวตามมารยาทว่า “ขอบพระทัยท่านอ๋อง หม่อมฉันขอทูลลา”

ซูจื่ออวี๋หันหลังจากไป แต่ข้างหลังก็มีเสียงของจวินมู่เหนียนดังขึ้นอีกครั้ง “เจ้าติดค้างเจตนาดีของข้า ไม่ใช่แค่ครั้งนี้เท่านั้น”

ซูจื่ออวี๋เดินไปครู่หนึ่ง ในใจก็เข้าใจ จวินมู่เหนียนกำลังพูดถึงเรื่องที่เขาช่วยพูดให้นางในงานเลี้ยงคืนนั้น

แต่อย่างไรก็รู้ว่าซูจื่ออวี๋ไม่ได้วางแผนที่จะใช้วิธีนี้เข้าหาราชวงศ์ ไม่ใช่ว่านางขอร้องให้เขาช่วย หวังอยากให้ตอบแทนพระคุณหรือ?

เมื่อซูจื่ออวี๋ทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของจวินมู่เหนียน นางเดินออกไปพร้อมกับชิวขุยอย่างรวดเร็ว เงาหลังนั้นดูเหมือนทำอะไรไม่ถูกอยู่หลายส่วน

......

หลังจากพวกเขาจากไป จวินมู่เหนียนก็พาจวินมู่เยว่กลับไปที่หอแปดสมบัติ

เวลาเที่ยงผ่านไปแล้ว องค์ชายรองจวินมู่หลานและองค์ชายสี่จวินมู่ฉงก็ออกไปแล้ว

จวินมู่เยว่มองไปที่ห้องส่วนตัวแล้วพูดว่า “พี่เจ็ด เจ้าว่าพี่รองกับพี่สี่จะมานั่งที่นี่ทำไมชั่วยามเดียว?”

ไม่รู้ว่าจวินมู่เหนียนได้ยินคำพูดของจวินมู่เยว่หรือไม่ ไม่ตอบกลับแต่พูดว่า “เจ้าว่าซูจื่ออวี๋มาที่หอสมบัติหลิงหลงทำไม?”

“หืม?” จวินมู่เยว่ตะลึงงันเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานก็พูดว่า “สตรีไปร้านขายเครื่องประดับ แน่นอนว่าต้องซื้อเครื่องประดับ”