ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 49

เมื่อนางมองเห็นชัดเจนแล้ว เท้าของนางก็เบาหวิว ตัวของนางก็ลอยขึ้นมา

“กรี๊ด....” เสียงอุทานยังไม่จบ ซูจื่ออวี๋ก็ตกอยู่ในอ้อมกอดที่เย็นเยือกไร้อุณหภูมิ

เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของจวินมู่เหนียนอยู่ใกล้แค่เอื้อม หัวใจของซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มเต้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้ว่ากลัวหรืออาย

จวินมู่เหนียนจับเอาของนางไว้ตลอดเวลา ให้นางนั่งบนตักของตน มืออีกข้างค่อยๆ ยกขึ้น แล้วปักปิ่นใส่ผมให้ซูจื่ออวี๋ด้วยตัวเอง

อืม เส้นผมสีกำดุจหมึก กับหยกขาวไร้ที่ติ คนงามเหมือนหยก เข้ากันได้ดีเลยทีเดียว

จวินมู่เหนียนเอ่ยปากถามว่า “ใส่แบบนี้สวยกว่าว่าไหม?”

ซูจื่ออวี๋มองไม่เห็นว่าตัวเองหน้าตาเป็นอย่างไร จะรู้ได้ที่ไหนว่าดีหรือไม่ นางมองจวินมู่เหนียนอย่างระมัดระวัง มีเข็มพิษอยู่ระหว่างนิ้วของนาง ในใจก็คิดว่า ถ้าจวินมู่เหนียนมีพฤติกรรมที่มากเกินไป นางก็สามารถแทงมันออกไปได้ทุกเมื่อ

ในเวลานี้จวินมู่เยว่ที่ประหลาดใจเล็กน้อยก็ได้สติแล้วหัวเราะ “สวยดี สวยมาก ของที่ประกายสีเหลืองขาวเช่นนี้ อย่างไรก็เข้ากับคุณหนูซูผู้มีใบหน้างดงาม พี่ชายเจ็ดเป็นคนที่มีวิสัยทัศน์ที่ดี หยกสวยก็คู่กับคนสวย”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าและดูเหมือนจะพอใจกับคำพูดของจวินมู่เยว่มาก

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นพี่น้องเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังตะลึงงันอยู่นั้น จวินมู่เหนียนก็ปล่อยเอวของนาง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “นั่งพอหรือยัง”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันทันที และถึงได้รู้สึกตัว นางยังคงนั่งบนตักของจวินมู่เหนียนอยู่

“ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าควรจะบอกว่าแม่นางซูโชคดี หรือจะบอกว่าพี่เจ็ดโชคดี” จวินมู่เยว่เอ่ยปากแซว

ซูจื่ออวี๋รีบลงจากตักของจวินมู่เหนียนและยืนอยู่ห่างจากเขาสามก้าวแล้วกล่าวขอบคุณ “ขอบพระทัยในความเจตนาดีของท่านอ๋อง แต่ของที่แพงมากเช่นนี้ หม่อมฉันไม่สามารถรับไว้ได้จริงๆ”

เมื่อพูดจบซูจื่ออวี๋ก็จะดึงปิ่นออก เมื่อจวินมู่เหนียนได้ยินเช่นนั้นแล้วก็พูดออกไปหนึ่งคำ “อยากให้ข้าใส่ให้เจ้าอีกหรือ?”

ใส่อีกครั้งหรือ?