ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 499

พ่อบ้านเฟิงหัวเราะบอกว่า

“พระชายาไม่จำเป็นต้องระวังขนาดนั้น แม้แต่ท่านอ๋องก็เป็นของท่าน แค่ภาพวาดไม่เป็นไรหรอก”

ซูจื่ออวี๋อยากจะเอามือตบหน้าผาก ความกะล่อนปากหวานของจวินมู่เหนียน หรือว่าจะเรียนรู้มาจากพ่อบ้านเฟิง?

ซูจื่ออวี๋ไม่รู้จะพูดสิ่งใดอีก จึงหยิบภาพวาดสาวงาม แล้วไปที่เวินเซียงอวี้หยวน

……

หันหรูเฟิงคอยซูจื่ออวี๋อยู่ที่ห้องส่วนตัวชั้นบนอยู่ตลอด เมื่อเห็นนางมาถึงจึงรีบลงมาต้อนรับ จากนั้นให้นางเข้าไปส่วนหลังของเวินเซียงอวี้หยวนจากประตูด้านข้าง เพื่อหลบหลีกสายตาผู้คนแล้วแอบมาพบลู่หมิง

แต่เมื่อพบกัน ซูจื่ออวี๋ก็อดชะงักไปไม่ได้ บอกว่าเขาคือเด็กรับใช้ แต่อายุอานามก็ดูจะมากไปหน่อย ดูแล้ว ท่าทางเขอย่างน้อยก็ต้องอายุสามสิบแล้ว

แต่เมื่อคิดดูให้ดีก็เป็นเรื่องปกติ เพราะตั้งแต่เมื่อสิบห้าปีก่อน ลู่หมิงก็ติดตามรับใช้อยู่ข้างกายเฮ่อซิ่งจือแล้ว ตอนนี้ผ่านไปสิบกว่าปี จากเด็กรับใช้ก็ต้องกลายเป็นผู้ใหญ่รับใช้แล้ว

เห็นได้ชัดว่าลู่หมิงไม่รู้จักหญิงงดงามตรงหน้าคนนี้ เมื่อเห็นหันหรูเฟิงนอบน้อมต่อนาง จึงคิดว่านางคือเถ้าแก่ผู้อยู่เบื้องหลังเวินเซียงอวี้หยวน

ลู่หมิงลุกขึ้นทำความเคารพ

“คารวะแม่นาง”

ซูจื่ออวี๋ย่อตัวทำความเคารพ บอกว่า

“ข้าแซ่...หลัน เรียกข้าว่าหมอหลันก็ได้ ผงหอมที่ขายในเวินเซียงอวี้หยวน ล้วนเป็นฝีมือข้าทั้งสิ้น”

ลู่หมิงรู้สึกเลื่อมใสทันที ดวงตาของเขาลุกวาว

“คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหมอหญิงท่านหนึ่ง ขออภัยด้วย”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะ

“อาจารย์ลู่ไม่ต้องมากพิธี การค้าขายระหว่างท่านกับข้ายังไม่สำเร็จ ท่านเลื่อมในกันเร็วเกินไปแล้ว”

เมื่อซูจื่ออวี๋พูดจบ นางวางรูปภาพในมือไว้บนโต๊ะ บอกว่า

“การค้าในครั้งนี้ ต้องขออภัยที่ข้าไม่อาจรับไว้ได้”

เมื่อลู่หมิงได้ยิน ก็ร้อนใจขึ้นมา รีบบอกว่า

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าอย่างเบาใจ แล้วยิ้มเจื่อนบอกว่า

“ผงหอมห้าพันตำลึงทองที่เห็นผลทันตา วัตถุดิบหายากมาก อีกอย่างการปรุงก็ซับซ้อน ต้องใช้เวลานาน ภายในหนึ่งปีสามารถปรุงออกมาได้หนึ่งกล่องเท่านั้น ผงหอมหนึ่งกล่องสามารถใช้ได้เพียงสองครั้ง”

ลู่หมิงรีบเอ่ยปาก

“ในเมื่อใช้ได้ถึงสองครั้ง เช่นนั้นข้ากับท่านอ๋องรองก็แบ่งกันลงตัวพอดีไม่ใช่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มเจื่อนอีกครั้ง แต่ไม่ได้ตบปากรับคำ

กระนั้นหลังจากลู่หมิงพูดจบ ก็รู้สึกว่าตัวเองล้ำเส้นไปแล้ว อีกฝ่ายอยู่ในฐานะใด นั่นมันท่านอ๋องรองแห่งตงโจว องค์ชายคนโตของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ผู้กุมอำนาจของค่ายชิงหลง จะมาแบ่งปันกับเขาได้อย่างไร?

หากจวนอ๋องรองอยากได้ ก็ต้องเอาไปทั้งหมดอยู่แล้ว จะให้ผู้อื่นมาใช้ของที่เหมือนกันได้อย่างไร

หลังจากคิดถึงผลดีผลเสียในเรื่องนี้แล้ว ลู่หมิงอดถอนหายใจไม่ได้ ไหล่ของเขาห่อเหี่ยว เห็นได้ชัดว่าผิดหวังมาก

ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้น มุมปากยกขึ้นอย่างรวดเร็ว บอกว่า

“อาจารย์ลู่ ความจริงเครื่องหอมชนิดอื่นของเวินเซียงอวี้หยวน ก็มีประโยชน์ต่อร่างกายเช่นกัน เพียงแต่ให้ผลช้าไปหน่อย ท่านจะรองดูผงหอมชนิดอื่นหรือไม่?”