ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 498

อะไรนะ?

ซูจื่ออวี๋ชะงักไป จากนั้นหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว นางขอสาบานว่าไม่ได้คิดแบบนั้นเลย แต่ทำไมพอเขาถามเช่นนี้ นางถึงได้ร้อนตัวขึ้นมานะ?

ซูจื่ออวี๋ดีดตัวลุกขึ้นยืน ขาของนางลนลานเหมือนหัวใจที่อยากก้าวออกไปข้างนอก

ด้านหลังมีเสียงกลั้นขำของจวินมู่เหนียนดังขึ้น

จวินมู่เหนียนบอกว่า

“ข้ารับปากเจ้า ว่าจะไม่รังแกเจ้าอีก แต่หากเจ้าอยากรังแกข้า ข้าก็ยินดีเสมอ”

ซูจื่ออวี๋เดินโซเซ จนเกือบสะดุดธรณีประตูล้มลง

แม้การกระทำของจวินมู่เหนียนจะไม่รังแกนาง แต่คำพูดหยอกเย้านาง ก็ทำให้นางต้านทานไม่ได้เช่นกัน

ไม่ได้การล่ะ ต้องห่างจากบุรุษผู้นี้ให้ไกลหน่อย

หลังจากซูจื่ออวี๋ออกจากห้องหนังสือ จวินมู่เหนียนยื่นมือไปแตะภาพวาดตรงหน้าแผ่วเบา

ผ่านไปสักครู่ ไม่รู้ว่าพบเห็นพิรุธใด เขาขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

……

หลังจากซูจื่ออวี๋ออกมาจากห้องหนังสือของจวินมู่เหนียน เดิมคิดจะกลับไปปรุงเครื่องหอมที่มีมูลค่าห้าพันตำลึงต่อ แต่นางยังไม่ทันจะเดินกลับไปถึงเรือนไป๋ลู่ ก็เห็นหันหรูเฟิงย้อนกลับมาอีกครั้ง

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดจากนั้นเอ่ยปากถาม

“เถ้าแก่หัน มีอะไรหรือ?”

หันหรูเฟิงเอ่ยปากอย่างร้อนรน

“อาซ้อน้อย ติดเบ็ดแล้ว ปลาติดเบ็ดแล้ว”

ซูจื่ออวี๋กระพริบตาอย่างสงสัย ผ่านไปสักครู่ จึงเอ่ยอย่างประหลาดใจ

“เจ้าหมายถึง ลั่วไป๋มาซื้อผงหอมแล้วหรือ?”

หันหรูเฟิงพยักหน้า

“ไม่ใช่ลั่วไป๋ แต่เป็นรองผู้บัญชาการทหารหลงอู่ หันเจิ้น”

ซูจื่ออวี๋แปลกใจ

“หันเจิ้นหรือ? เขายังไม่ได้แต่งงานไม่ใช่หรือ?”

หันหรูเฟิงเอ่ยปาก

วันถัดมา

ตอนรุ่งเช้า หันหรูเฟิงให้คนมาเรียนเชิญซูจื่ออวี๋ไปที่จวน

ซูจื่ออวี๋รู้ดี ต้องเป็นเพราะลู่หมิงทนไม่ไหว เลยย้อนกลับไปขอซื้อผงหอมที่เวินเซียงอวี้หยวนอีกครั้งแน่ๆ

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้รีบร้อนออกไป แต่กลับไปหาจวินมู่เหนียนที่ห้องหนังสือเพื่อขอภาพนั้น ทว่ากลับมาเสียเที่ยว

พ่อบ้านเฟิงเห็นดังนั้นเลยบอกว่า

“พระชายา ท่านอ๋องยังไม่กลับจากกระทรวงกลาโหม หากพระชายามีเรื่องด่วนให้บ่าวไปรายงานท่านอ๋องดีหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า

“ไม่ต้อง ไม่ได้มีเรื่องสำคัญอะไร ข้าเพียงแต่จะไปหยิบรูปวาดเท่านั้น ไม่ทราบว่าได้หรือไม่?”

เดิมคิดว่าพ่อบ้านเฟิงจะปฏิเสธ หรือต้องไปรายงานจวินมู่เหนียนก่อน แต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับหัวเราะแล้วบอกว่า

“พระชายาเป็นนายของจวนอ๋องฉิน อยากหยิบหรืออยากใช้สิ่งใด โปรดสั่งการมาได้เลย ไม่จำเป็นต้องถามบ่าว พระชายาต้องการภาพใดหรือ? เดี๋ยวบ่าวจะไปหยิบให้”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างเก้อเขิน หัวเราะบอกว่า

“นี่...ไม่ต้องบอกท่านอ๋องก็ได้หรือ?”