ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 497

จวินมู่เยว่กับหันหรูเฟิงหันมองจวินมู่เหนียน สีหน้าของทั้งสองคนรู้สึกเอือมระอา

ทว่าซูจื่ออวี๋กลับกำลังจ้องมองรูปภาพอย่างละเอียด โดยไม่สังเกตเห็นสีหน้าของคนอื่น

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“เจ้ารับปากข้อเสนอของลู่หมิงก่อน เพื่อรั้งเขาไว้ อย่าให้เบาะแสนี้ขาดตอน”

หันหรูเฟิงพยักหน้า

“ได้ ตอนนี้ข้าจะกลับไป เขาน่าจะรอข่าวอยู่ที่เวินเซียงอวี้หยวน”

เมื่อเห็นหันหรูเฟิงจากไป จวินมู่เยว่ลุกขึ้นยืน

“พี่เจ็ด เช่นนั้นข้าเองก็ขอตัวกลับก่อน”

จวินมู่เหนียนพยักหน้า อนุญาตให้จวินมู่เยว่กับหันหรูเฟิงจากไปได้

หลังจากทั้งสองจากไป จวินมู่เหนียนออกแรงเล็กน้อย แล้วอุ้มซูจื่ออวี๋มาไว้บนตัก

ซูจื่ออวี๋กำลังจะดิ้นรน พลันได้ยินจวินมู่เหนียนถามเสียงอ่อน

“ตกลงในใจเจ้าคาดหวังว่าอย่างไรหรือ?”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยความสงสัย

จวินมู่เหนียนเอ่ยปากพูดต่อ

“เจ้าหวังว่าหรวนหานอินเป็นมารดาของเจ้า? หรือหวังว่ามารดาของเจ้าจะไม่ใช่หรวนหานอิน?”

ซูจื่ออวี๋เหม่อมองจวินมู่เหนียน ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี

หลังจากครุ่นคิดอยู่สักครู่ ซูจื่ออวี๋บอกว่า

“ข้าเพียงแต่อยากรู้ความจริง”

จวินมู่เหนียนพูดต่อ

“ความจริงสำคัญมากหรือ?”

ซูจื่ออวี่ถามกลับ

“ไม่สำคัญหรือ?”

จวินมู่เหนียนครุ่นคิด ตอบว่า

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดแล้วเอ่ยปาก

“เขาบอกว่าชื่อป๋ายหลี่เชียนซาง เป็นบุตรชายคนโตแห่งตระกูลป๋ายหลี่ที่เจียงหนาน เขาบอกว่าบิดาของเขาเคยหมั้นหมายกับหรวนหานอิน ต่อมาเรื่องนี้กลับเงียบไป แต่บิดาของเขาชื่นชอบหรวนหันอินมาตลอด และไม่เชื่อว่าตระกูลหรวนขายชาติ ดังนั้นจึงแอบรวบรวมหลักฐานบางส่วน ที่เขาตามหาข้า เพราะข้าเป็นคนสุดท้ายที่ได้พบจู้หลิง แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องราวใดของหรวนหานอินจากปากจู้หลิงเลย ได้ยินเพียงเขาบอกว่าข้าหน้าเหมือนหรวนหานอินมาก”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ ซูจื่ออวี๋ชี้ไปยังภาพวาดที่วางไว้บนโต๊ะบอกว่า

“ข้ากับแม่ของข้าเหมือนกันมาก แต่ข้ากับคนในภาพนี้ ไม่เหมือนกันสักนิด”

จวินมู่เหนียนไม่ได้มองภาพวาด แต่กลับยื่นมือออกมา จับคางซูจื่ออวี๋เอาไว้อย่างแผ่วเบา แล้วหันหน้านางมาหาเขา

เมื่อสายตาทั้งสองสบประสานกัน ซูจื่ออวี๋ลอบกลืนน้ำลาย ทุกคนล้วนบอกว่านางงดงาม แต่นางรู้สึกว่าเมื่อเทียบกับจวินมู่เหนียน นางยังห่างชั้นอีกไกลโข

มิน่าล่ะเขาถึงต้องทำหน้านิ่งทั้งวัน เพราะแววตาอ่อนโยนของเขา ช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน

โบราณมีอ๋องหลานหลิงสวมหน้ากากออกรบ ตอนนี้มีจวินมู่เหนียนทำหน้าเย่อหยิ่งมองดูผู้คนงั้นหรือ?

จู่ๆในหัวของซูจื่ออวี๋ก็มีคำพูดนี้ผุดออกมา นางรู้สึกน่าขัน แต่ในความน่าขันก็เจือไปด้วยความดีใจ เพราะตอนที่จวินมู่เหนียนอยู่กับนาง มีความอ่อนโยนที่คนอื่นมองไม่เห็น

เมื่อจวินมู่เหนียนเห็นสายตาอ่อนโยนของซูจื่ออวี๋ จู่ๆหัวเราะบอกว่า

“อยากจูบข้าหรือ?”