ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 501

หลังจากจัดการเรื่องลู่หมิงแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็คิดจะกลับจวนอ๋องฉิน หันหรูเฟิงสั่งให้บ่าวรับใช้ไปส่ง แต่ซูจื่ออวี๋ก็กลับปฏิเสธ

ตอนนี้ท้องฟ้ายังสว่าง นางอยากจะเดินไปตามถนน อีกอย่างนางเองก็เข้าใจจวินมู่เหนียนดี จวินมู่เหนียนต้องส่งองครักษ์เงามาติดตามนางแน่

แม้ว่าเซวียนชางจะรับคำสั่งออกมาจากจวนอ๋อง ก็ต้องมีคนอื่นมารับช่วงต่อ

ดังนั้นซูจื่ออวี๋จึงไม่กังวลกับความปลอดภัยของตัวเอง

เพียงแต่นางไม่คิดว่าขณะที่เดินออกมาจากเวินเซียงอวี้หยวนได้ไม่นานก็เห็นสถานการณ์วุ่นวาย

ไม่ไกลจากนี้ก็เห็นกลุ่มควันหนาทึบ พวกชาวบ้านพากันหิ้วถังน้ำวิ่งเข้าไป เห็นได้ชัดว่ามีร้านไหนกำลังเกิดเพลิงไหม้แน่นอน

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วเบาๆ นางไม่ได้ชอบเข้าไปร่วมกับความวุ่นวายนี้ นางเดินไปที่ถนนอีกฝั่ง คิดจะไปให้ไกลจากสถานที่วุ่นวาย แต่ไม่คิดเลยว่าตอนที่นางเดินเข้าไปใกล้นั้นก็พบว่าสถานที่เกิดเพลิงไหม้นั้นคือร้านดั่งปรารถนา

นี่เป็นร้านของป๋ายหลี่เชียนซางไม่ใช่หรือ?

หัวใจของซูจื่ออวี๋เริ่มเต้นรัว และรีบวิ่งเข้าไป ขณะที่เดินไปถึงท่ามกลางผู้คน ก็ได้ยินเสียงของป๋ายหลี่เชียนซาง

ป๋ายหลี่เชียนซางเอ่ยปากถามว่า “คนในนั้นออกมากันหมดหรือยัง?”

ลูกน้องในร้านก็พูดว่า “เสี่ยวจู๋จื่อ เสี่ยวจู๋จื่อยังไม่ออกมาขอรับ”

เสี่ยวจู๋จื่อเป็นเด็กทำความสะอาดอยู่ในร้านดั่งปรารถนา

ป๋ายหลี่เชียนซางกัดฟันแล้วพูดว่า “พวกเจ้ามัวนิ่งอะไรกันอยู่ ข้าจะเข้าไปช่วยคน”

เด็กในร้านก็รีบดึงป๋ายหลี่เชียนซางเอาไว้ แล้วพูดว่า “เข้าไปไม่ได้นะขอรับ เถ้าแก่ห้ามเข้าไปเด็ดขาด ไฟมาลามมาถึงคานห้องแล้ว อันตรายเกินไป”

ไม่เพียงแต่อันตรายเท่านั้น เมื่อถึงคานห้อง ถ้าเกิดห้องมันถล่มขึ้นมาจะยิ่งอันตราย

แต่ไม่อาจมองดูคนตายต่อหน้าต่อตาได้

ป๋ายหลี่เชียนซางผลักเด็กในร้านที่ดึงเขาออกอย่างแรง ก่อนจะฝ่าเปลวเพลิงเข้าไปโดยไม่พูดอะไร เกือบจะทันทีที่เขาเพิ่งเข้าไป คานของประตูใหญ่ร้านดั่งปรารถนาก็พังลงมา กระแทกลงที่พื้น ไฟโหมกระหน่ำปิดกั้นประตูทันที

หลังจากไฟค่อยๆ สงบลง ป๋ายหลี่เชียนซางก็อุ้มเสี่ยวจู๋จื่อที่ไม่ได้สติวิ่งออกมา

ขณะที่กำลังออกมา ป๋ายหลี่เชียนซางก็เห็นซูจื่ออวี๋ที่มีสีหน้ากระตือรือร้น

เขาหันไปมองร้านดั่งปรารถนาที่ถูกไฟไหม้ข้างหลังตนครู่หนึ่ง แล้วหันหน้ามามองซูจื่ออวี๋ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “เจ้าช่วยดับไฟหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ไม่ตอบ แต่มองเด็กหนุ่มที่อยู่ในมือของป๋ายหลี่เชียนซาง แล้วเอ่ยว่า “วางเขาลง ข้าจะดูอาการเขาให้”

ป๋ายหลี่เชียนซางส่งคนในมือให้เด็กในร้านที่อยู่ข้างหลัง จากนั้นก็มองไปที่ซูจื่ออวี๋ เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ทำไม? พวกเจ้าคนหนึ่งวางเพลิง อีกคนก็ช่วยดับไฟ สองสามีภรรยาช่างเข้ากันเป็นปรี่เป็นขลุ่ยดีจริงๆ ข้ามันตาบอดจริงๆ ที่เชื่อใจเจ้า”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงัน อีกคนวางเพลิงอีกคนช่วยดังไฟอะไรกัน หรือจะบอกว่าเพลิงไหม้ในครั้งนี้เป็นฝีมือของจวินมู่เหนียนหรือ?

นี่มันเป็นไปไม่ได้

ความคิดแรกในใจของซูจื่ออวี๋คือไม่เชื่อ แต่เมื่อคิดดูให้ดี เมื่อวานนี้นางเพิ่งจะสารภาพตัวตนของป๋ายหลี่เชียนซางไป วันนี้ร้านดั่งปรารถนาก็เกิดเรื่อง มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรือ?