ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 502

ครั้นเห็นสีหน้าเหลือเชื่อบนใบหน้าของซูจื่ออวี๋ ป๋ายหลี่เชียนซางก็ยิ้มเยาะ เข้าไปใกล้ซูจื่ออวี๋แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ข้าว่าเจ้ากำลังเสพติดการเป็นพระชายาอ๋องแล้ว จนลืมความแค้นที่ฝังลึกของตระกูลฝั่งตาของเจ้า ความร่ำรวยมันทำให้คนลุ่มหลงกับมันจริงๆ”

ซูจื่ออวี๋ไม่ชอบน้ำเสียงประชดประชันของป๋ายหลี่เชียนซาง จึงพูดออกมาอย่างเย็นชา “เรื่องที่ไม่มีหลักฐานก็อย่ามาพูดเหลวไหล ข้าไร้หนทางจะพิสูจน์ว่าตนเกี่ยวข้องกับตระกูลหร่วนหรือไม่ เจ้าเองก็ไม่มีทางจะพิสูจน์ได้ว่าเพลิงไหม้ในครั้งนี้เกี่ยวข้องกับจวนอ๋องฉินหรือไม่ถูกต้องหรือไม่?”

ป๋ายหลี่เชียนซางหัวเราะเยาะแล้วเอ่ยว่า “งั้นเจ้าก็กลับไปถามเขาสิ เป็นถึงอ๋องฉิน คงไม่ถึงขั้นกล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับหรอกกระมัง?”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก เห็นเสี่ยวจู๋จื่อฟื้นขึ้นมาแล้ว จากนั้นจึงหมุนตัวเดินจากไป นางต้องการกลับไปถามจริงๆ

......

ณ จวนอ๋องฉิน

ซูจื่ออวี๋กลับไปที่จวนอ๋องฉิน พ่อบ้านเฟิงรีบรายงานว่า “พระชายา ท่านอ๋องกลับมาแล้ว อยู่ในห้องหนังสือกำลังรอท่านอ๋องขอรับ”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยถามว่า “ท่านอ๋องรู้หรือว่าข้าต้องการพบเขา?”

พ่อบ้านเฟิงส่ายหน้าเบาๆ เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย มีหน้าที่แค่มารายงานเท่านั้น

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรีบเดินไปที่เรือนจิงเจ๋อ ขณะที่นางเดินไปใกล้ห้องหนังสือแล้ว จวินมู่เหนียนกำลังอ่านรายงานจากกองทัพที่มาจากทางชายแดน

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋เดินเข้ามาโดยไม่ที่ประตูก็ไม่เคาะ จวินมู่เหนียนก็รู้ทันทีว่าซูจื่ออวี๋มาทำไม

จวินมู่เหนียนวางของในมือลง เงยหน้าขึ้นมองซูจื่ออวี๋อย่างใจเย็น สายตาใจเย็นเช่นนี้ทำให้ซูจื่ออวี๋สงบลงเล็กน้อย จวินมู่เหนียนน่าจะไม่ใช่คนร้ายวางเพลิงแน่นอน

ซูจื่ออวี๋เม้มปากเอ่ยว่า “ถ้าท่านอ๋องยังมีงานอยู่ งั้นข้าค่อยมาอีกทีแล้วกัน”

ซูจื่ออวี๋โต้แย้ง “แต่ท่านก็เกือบจะทำให้เขาตาย วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะข้าผ่านทางไปช่วยเขาพอดี เขาก็คงถูกไฟคลอกตายไปแล้ว”

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋ด้วยสายตานิ่งสงบ หลังจากนั้นไม่นานก็พูดว่า “ดังนั้นกำลังมาทวงความยุติธรรมให้ชายคนนั้นหรือ? เขาควรค่าให้เจ้าเชื่อใจขนาดนั้นเลยหรือ? เจ้าเคยไม่คิดถึงความตั้งใจของเขาเลยหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ที่ถูกจวินมู่เหนียนโกรธ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า “จวินมู่เหนียน ท่านช่วยพูดกันด้วยเหตุผลได้หรือไม่”

จวินมู่เหนียนลุกขึ้นยืน แล้วอ้อมโต๊ะไป เดินไปตรงหน้าซูจื่ออวี๋ มองลงไปที่สาวน้อยกำลังเดือดดาลอยู่ตรงหน้า

เมื่อเทียบกันแล้ว ท่าทีของจวินมู่เหนียนดูสงบกว่า ราวกับว่ากำลังหารือว่าวันนี้จะกินอะไรดี

จวินมู่เหนียนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ตอนที่ข้าพูดเหตุผลกับเจ้า เจ้าก็อยากจะพูดถึงเรื่องน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ ตอนที่ข้าถึงพูดน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ เจ้าก็อยากจะพูดเหตุผล งั้นก็ได้ ข้าขอถามเจ้าคำถามเดียว ในใจของเจ้าเชื่อใจเขา หรือว่าเชื่อใจข้า? เลือกมาหนึ่งคน เจ้าเลือกได้แค่คนเดียว”