ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 503

ซูจื่ออวี๋จ้องไปที่จวินมู่เหนียน อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าจวินมู่เหนียนที่อยู่ตรงหน้าแปลกไป ด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบของเขาซ่อนความดื้อรั้นที่นางไม่เข้าใจเอาไว้

สายของเขาบอกนางว่าเขาต้องการคำตอบของคำถามนี้มาก

คำถามนี้จริงๆ แล้วมันก็ตอบยากอยู่เล็กน้อย ซูจื่ออวี๋ย่อมเชื่อใจจวินมู่เหนียนมากขึ้น แต่เชื่อใจก็ไม่ได้หมายความว่ายอมรับ ซูจื่ออวี๋ไม่เห็นด้วยกับการฆ่าคนเป็นผักปลาไม่สนใจชีวิตของมนุษย์ด้วยกัน

ซูจื่ออวี๋ไตร่ตรองแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องไม่เหมือนคนที่ทำอะไรแล้วหุนหันพลันแล่น ข้าอยากจะฟังคำอธิบายของท่านอ๋องว่าเหตุใดถึงอยากจะวางเพลิงเผาคน”

จวินมู่เหนียนเม้มปาก หลังจากนั้นไม่นานก็พูดว่า “ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่จำเป็นต้องอธิบาย”

ซูจื่ออวี๋มุ่ยปากแล้วขมวดคิ้ว “ท่านอ๋อง ท่านกำลังทำตัวเป็นเด็กกับข้าอยู่งั้นหรือ?”

จวินมู่เหนียนตะลึงงัน ใบหน้าเผยความกระอักกระอ่วนออกมาแต่ไม่นานก็หายไป จากนั้นก็หันหลังไม่มองซูจื่ออวี๋อีก

ซูจื่ออวี๋ประหลาดใจเล็กน้อย ไม่เข้าใจกับพฤติกรรมแปลกๆ ของจวินมู่เหนียนว่าหมายความว่าอย่างไร

แต่เพราะจวินมู่เหนียนไม่ตอบ นางก็เลยขี้เกียจจะถามต่อ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยด้วยความขุ่นเคือง “ท่านอ๋องไม่ยอมอธิบายก็ช่างเถอะ ท่านมีอำนาจตัดสินความเป็นความตายคนอื่นอยู่ในมือ ย่อมสามารถทำอะไรตามอำเภอใจได้ แต่ข้าก็ไม่อยากให้ใครต้องมาตายเพราะข้า ท่านอ๋อง หากท่านยังคิดถึงความสัมพันธ์ร่วมมือที่เป็นมิตรภาพระหว่างเรา ก็ช่วยทำอย่างเมตตาด้วย ข้าขอตัวลา”

ซูจื่ออวี๋จากไปด้วยความขุ่นเคือง ทิ้งให้จวินมู่เหนียนอึดอัดอยู่ในใจคนเดียว ฝ่ายมือที่กำแน่นคายออกแล้วกำแน่นอีกครั้ง หากเป็นคนอื่นที่ไม่รู้ดีรู้ชั่ว เขาอาจจะลงมือบีบคอคนนั้นตายไปแล้ว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับซูจื่ออวี๋ เขาทำได้เพียงข่มกลั้นเอาไว้

จวินมู่เหนียนหอบหายใจอย่างหนัก กลับไปอ่านรายงานกองทัพที่หลังโต๊ะต่อ จากนั้นทุกคำพูดในรายงานกองทัพก็เหมือนกับมีชีวิตขึ้นมาลอยขึ้นตรงหน้าเขา แต่เขาไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่เข้าใจ

......

มื้อเย็นซูจื่ออวี๋ไม่ได้ไปที่โถงด้านหน้า จวินมู่เหนียนก็อยู่ในห้องหนังสือ โต๊ะอาหารที่ไม่มีใครสนใจ พ่อบ้านเฟิงถอนหายใจด้วยความลำบากใจ ไม่ว่าทางไหนเขาก็ไม่กล้าไปรบกวน

พ่อบ้านเฟิงก็เห็นองครักษ์เทียนชิงมีสีหน้ากลัดกลุ้มเช่นกัน แล้วถามว่า “ท่านอ๋องและพระชายาเป็นอะไรกันแน่?”

ซูจื่ออวี๋กำลังปรุงเครื่องหอมหวงจินห้าพันตำลึงนั้นอยู่ นางไม่ใช่ตั้งใจไม่ไปกินข้าว แค่ทำงานจนลืมเวลาเท่านั้น

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูของเทียนชิง ซูจื่ออวี๋จึงรีบหยุดมือแล้วไปเปิดประตู

ซูจื่ออวี๋เห็นสีหน้าหนักใจของเทียนชิง จึงถามอย่างสงสัย “เป็นอะไรรึ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เทียนชิงส่ายหัวแล้วรีบพูดว่า “พระชายา ท่านเข้าใจท่านอ๋องผิดแล้ว เพลิงไหม้วันนี้ จริงๆ แล้วเป็นฝีมือของป๋ายหลี่เชียนซางเองขอรับ”

“หา?!” ซูจื่ออวี๋แสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อออกมา รีบพูดว่า “เข้ามาพูดข้างในเถอะ”

เทียนชิงเดินตามซูจื่ออวี๋เข้าไป เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย เทียนชิงจึงตั้งใจเปิดประตูเอาไว้

ซูจื่ออวี๋นั่งลงข้างโต๊ะแปดเซียน เอ่ยถามว่า “เจ้าพูดมาให้ชัดเจน มันเรื่องอันใดกันแน่?”