ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 506

ซูจื่ออวี๋อิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของจวินมู่เหนียน เป็นความรู้สึกปลอดภัยที่ได้รับการปกป้อง

นางเอ่ยถามเสียงเล็กเสียงน้อย “เช่นนั้นท่านอ๋องยังโกรธข้าอยู่หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยอย่างจนใจ “ข้าไม่เคยโกรธเจ้า หากจะโกรธก็โกรธคำพูดเหลวไหลของป๋ายหลี่เชียนซางผู้นั้น”

พอพูดถึงป๋ายหลี่เชียนซาง ซูจื่ออวี๋ก็อดขมวดคิ้วมิได้ เขาพูดถึงรอยสักอันนั้น น่าจะเป็นการพูดเหลวไหลใช่หรือไม่ ไม่ได้การละ ตอนกลางวันต้องกลับไปใช้คันฉ่องส่องดูเสียหน่อย

ซูจื่ออวี๋พูดต่อ “ท่านอ๋องไม่ต้องสนใจเขาอีกแล้ว ข้าไม่ได้เชื่อคำพูดของเขาง่ายๆ ตัวตนของเขาลึกลับ พฤติกรรมก็ประหลาด พวกเราควรวาดเส้นขอบเขตกับเขาดีหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเอื้อมมือลูบศีรษะของซูจื่ออวี๋ กล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “เจ้าจิ้งจอกน้อย เจ้าอยากจะเก็บเขาไว้เพื่อให้เบาะแสกับเจ้าต่อไปใช่หรือไม่? เจ้าไม่เชื่อใจเขา แต่กลับอยากได้ข้อมูลที่มีประโยชน์จากปากเขา ดังนั้นจึงไม่อยากให้ข้าไล่เขาไปถูกหรือไม่?”

เมื่อถูกจวินมู่เหนียนมองทะลุความคิดในใจอย่างปรุโปร่งแล้ว ซูจื่ออวี๋จึงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน เงยหน้าน้อยๆ ถามว่า “แล้ว...ได้หรือไม่เล่า?”

จวินมู่เหนียนหรี่ตามองริมฝีปากที่เย้ายวนคน ไม่ตอบแต่กลับถามคำถามที่เหมือนกัน “ได้หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงัน ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ ไม่เข้าใจคำถามของจวินมู่เหนียนเล็กน้อย

จวินมู่เหนียนยกยิ้มมุมปาก เผยรอยยิ้มจางๆ ออกมา เพียงพอให้ซูจื่ออวี๋ตาลายเพราะรอยยิ้มนั้น

เขาพูดต่อ “ข้าอยากจูบเจ้า ได้หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ “!!!”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันอยู่กับที่ มีเสียงหัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

ตุบๆ ตุบๆ ตุบๆๆๆ

หัวใจที่เต้นรุนแรงนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วอ้อมกอดของกันและกัน ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ว่าเป็นของตนหรือของจวินมู่เหนียน มันเต้นเร็วเกินไปตลอดเวลา เต้นจนนางรู้สึกได้ รู้สึกว่าควบคุมอารมณ์ไม่ได้เล็กน้อย การยับยั้งชั่งใจบางอย่างได้พังทลายลง

จวินมู่เหนียนไม่ได้คำตอบของซูจื่ออวี๋ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยนางไป แต่ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากของนางอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายตาที่กำลังตะลึงงันของนาง

น่าแปลกมาก จูบเช่นนี้ ทั้งที่ทั้งสองคนทำด้วยกัน แต่เหตุใดจังหวะล้วนอยู่ในมือของจวินมู่เหนียน แต่อารมณ์กลับอยู่บนตัวของซูจื่ออวี๋

ไม่รู้ว่าจูบนานเท่าไหร่ ซูจื่ออวี๋กลับรู้สึกว่าเท้าของนางอ่อนยวบ ทั้งตัวเหมือนขาดอากาศยืนไม่ไหว

จวินมู่เหนียนรีบคว้าเอวบางของนาง พยุงนางเอาไว้ จากนั้นก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ “พัฒนาขึ้นแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ไม่กล้ามองจวินมู่เหนียน นางเม้มปากที่ร้อนระอุของนาง แล้วเอ่ยถามว่า “อะ...อะไร?” พัฒนาแล้วที่เขาพูดหมายความว่าอย่างไร?

จวินมู่เหนียนพูดกระซิบข้างหูนาง “จูบได้หนึ่งก้านธูปแล้ว เจ้าถึงยืนไม่ไหว เมื่อเทียบกับหลายครั้งก่อน ถือว่าพัฒนาไปมาก”

ซูจื่ออวี๋มีใบหน้าแดงก่ำ เวลานี้แดงจนแทบมองไม่ได้แล้ว

นางผลักจวินมู่เหนียนออกไปอย่างเขินอาย แล้วรีบเดินออกไปนอกประตู จวินมู่เหนียนไม่ได้เดินตามออกไป แต่พูดด้วยน้ำเสียงเบาและเร็ว “อวี๋เอ๋อร์ ครั้งหน้ามาขอคืนดี ไม่ต้องพูดอะไรมากมาย แค่จูบก็พอ ระหว่างข้ากับเจ้า ถ้าไม่มีปัญหาอะไร แค่จูบเดียวก็พอ แต่ถ้ามีก็ต้องจูบสองครั้ง”

ซูจื่ออวี๋เดินตุปัดตุเป๋เกือบล้มลงไป สิ่งที่จวินมู่เหนียนพูดมามันเกินไปแล้ว