ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 507

เมื่อเห็นจวินมู่เหนียนหนีเตลิดไป จวินมู่เหนียนก็อดยิ้มไม่ได้

รอจนกระทั่งร่างของซูจื่ออวี๋หายไปจากเรือนจิงเจ๋อ เขาถึงได้กลับไปที่โต๊ะทำงานอย่างช้าๆ หยิบของที่ตนเพิ่งดูเมื่อครู่นี้ขึ้นมา

มันคือตราพยัคฆ์อันนั้น

เพียงแต่ตราพยัคฆ์อันนี้ต่างจากทั่วไปที่ทำด้วยสัมฤทธิ์หรือทองธรรมดา นี่คือตราพยัคฆ์หยกขาว

ตราพยัคฆ์เสือเหมือนจะเคยแตกมาถูกเคลือบปิดด้วยกาว ตัวหยักจะขาวบริสุทธิ์ มีรอยแตกเล็กๆ หากมองอย่างละเอียดก็จะเห็นว่าในรอยแตกนั้นมีสีแดงเข้มก่ำเผยออกมา มันคือเลือดอย่างเห็นได้ชัด

จวินมู่เหนียนถอนหายใจหนัก หยิบตราพยัคฆ์ขึ้นมาแล้วตามหาช่องลับของห้องหนังสือ วางไว้แล้วเข้าไป เหมือนว่าสิ่งที่ต้องใส่เข้าไปไม่ใช่แค่ตราพยัคฆ์เท่านั้น แต่ยังมีความทรงจำที่ไม่รู้จักเข้าไปด้วย

......

หลังจากป๋ายหลี่เชียนซางได้เจอกับซูจื่ออวี๋ในเหตุการณ์เพลิงไหม้ เขาก็แอบมองอยู่ในจวนอ๋องฉินตลอด อยากจะรู้ว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น และไม่กล้าผลีผลามเข้าไป จนกระทั่งฟ้ามืดก็แอบเข้าไป เหมือนบังเอิญ ตอนที่เขามาถึงห้องนอนของซูจื่ออวี๋ก็ได้ยินเทียนชิงรายงาน

จากนั้นก็เห็นซูจื่ออวี๋ออกไปจากเรือนไป๋ลู่ มุ่งหน้าไปทางเรืองจิงเจ๋อ ป๋ายหลี่เชียนซางก็เข้าใจ ความสัมพันธ์ระหว่างซูจื่ออวี๋และจวินมู่เหนียนไม่ได้เกิดการแตกแยกใดๆ

ป๋ายหลี่เชียนซางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ก่อนจะกระโดดลงทะเลสาบเสี่ยวชิงว่ายเข้าไปในแม่น้ำฮ่วนหลิง ตากนั้นก็ขึ้นฝั่งทางด้านหลังร้านดั่งปรารถนา

แต่ขณะที่เขาก้าวขึ้นฝั่ง ก็เห็นชายชุดสีดำเงินจากหอหมิงโหลวยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ไป๋หลี่เชียนซางขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่คิดว่าจวินมู่เหนียนจะสามารถติดตามการเคลื่อนไหวของเขาได้ ดูท่าแล้วเส้นทางนี้ไม่อาจใช้ได้อีกต่อไปแล้ว

ป๋ายหลี่เชียนซางหัวเราะเยาะ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ท่านอ๋องฉินช่างเก่งกาจจริงๆ ถึงขั้นตามหาเจอ”

ป๋ายหลี่เชียนซางกัดฟัน ในใจของเขาจ้องมองจวินมู่เหนียน แต่เขาก็เข้าใจ ถ้าพูดเรื่องนี้ออกไปก็ไม่มีใครเชื่อ

หนึ่งฐานะของท่านอ๋องสูงส่งเพียงนี้ จะยอมลดตัวมาเป็นนักฆ่าได้อย่างไร?

อีกอย่างจวินมู่เหนียนก็ออกรบอยู่ข้างนอกมาตลอด แต่หมิงโหลวก็ทำงานอยู่ในเมืองหลวง หนึ่งคนจะแยกร่างได้อย่างไร?

คนทั้งโลกนี้อาจจะไม่เชื่อเขา กระทั่งคิดว่าเขาใส่ร้ายอ๋องฉิน

ป๋ายหลี่เชียนซางหัวเราะเยาะ “ไม่ผิด ถ้าพูดถึงความคิดลวงโลกใครจะไปสู้อ๋องฉินได้ล่ะ? แม้แต่องครักษ์เงาของตัวเองก็ยังใช้ประโยชน์ได้ วันนี้ที่เหตุการณ์เพลิงไหม้ เกิดจากกระถางสัมฤทธิ์ไม่ผิด แต่กระถางสัมฤทธิ์เป็นข้าโยนออกไป หรือเป็นเจ้าที่ใช้พลังภายในดูดมันไป ในใจของเจ้ารู้ดี จวินมู่เหนียน จิตใจของเจ้ามันล้ำลึกเกินไป ซูจื่ออวี๋ยัยเด็กโง่คนนั้นถูกเจ้ากัดแทะกระดูกจนไม่เหลือ ยังโง่เชื่อฟังอยู่ได้ เจ้าคู่ควรพูดคำว่าเชื่อใจกับนางหรือ?”

จวินมู่เหนียนรอให้ป๋ายหลี่เชียนซางด่าให้เสร็จ แล้วจึงตอบกลับด้วยเสียงเฉยชา “ทั้งสองคนต่างก็มีความรักให้กัน พวกเขาเป็นสามีภรรยากันจะเชื่อใจและรักใคร่กันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า? อีกอย่าง...ท่านอ๋องก็บอกกับซูจื่ออวี๋เองก็เขาเป็นคนวางเพลิง”