ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 511

ลั่วไป๋รับคำสั่งและออกไปทันที ในครึ่งชั่วยามต่อมาเขาก็พาอ๋องสี่จวินมู่ฉงมาที่จวนของอ๋องรอง

จวินมู่ฉงเข้าไปในห้องโถงและนั่งพิงเหยียดขาอยู่บนเก้าอี้ไม้ เขาไม่ได้ยืนตัวตรงและไม่นั่งตัวตรง กลิ่นอายความร่ำรวยแผ่ออกมาบนตัวเขาอย่างสมบูรณ์

ไม่ต้องรอให้จวินมู่หลานจะพูดกับเขา เขาก็บ่นว่า “เฮ้อ พี่รอง ท่านบอกทีว่าเยว่เอ๋อร์ผู้นั้น เหตุใดนางจึงเอาแต่ใจตัวเองนัก? พิษกู่เพิ่งจะแก้ไปได้ไม่กี่วันก็จะไปสอบเข้าสำนักฝูอี่ สตรีนางหนึ่งจะร่ำเรียนไปเพื่ออันใด มิสู้เอาเวลาไปเรียนรู้วิธีปรนิบัติสามีและสั่งสอนลูกดีกว่าหรือ!”

จวินมู่หลานชะงักไปครู่หนึ่งและพูดด้วยความประหลาดใจ “เจ้าพูดว่าอะไรนะ? เป่ยเยว่กำลังจะสอบเข้าสำนักฝูอี่หรือ?”

จวินมู่ฉงขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ใช่ เวลาลงทะเบียนผ่านไปนานแล้ว แต่นางต้องการสอบ นางบังคับให้ข้าใส่ชื่อนางเข้าไป ข้าไม่เห็นด้วย นางใช้ไม้อ่อนหว่านล้อมข้าไม่หยุด เฮ้อ ใครมันให้ข้าหลงคารมนาง สุดท้ายข้าก็ยอมรับปากไป แต่ว่าสำนักฝูอี่นั่นมีบุรุษมากกว่าสตรี ถ้าหากนางเข้าไปตัวคนเดียวข้าจะวางใจได้อย่างไร ดูแล้วข้าเองก็ต้องกลับเข้าไปเช่นกัน”

จวินมู่หลานขมวดคิ้วและพูดว่า “น่าแปลก เหตุใดใคร ๆ ก็ต้องการเข้าไปที่สำนักฝูอี่?”

จวินมู่ฉงถามด้วยความสงสัย “อะไรคือใคร ๆ ? ยังมีใครต้องการเข้าไปอีกหรือ?”

จวินมู่หลานพูดออกมาโดยได้ปิดบังในทันที “ซูจื่ออวี่ นางได้พบกับบุรุษนามว่าลู่หมิง นางตั้งใจที่จะใช้เส้นสายนี้เพื่อเข้าไปที่สำนักฝูอี่”

เมื่อจวินมู่ฉงได้ยินเรื่องนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างในทันที เขานั่งตัวตรงขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “ช้าก่อน พี่รอง ท่านพูดถึงใครนะ? ลู่หมิงงั้นหรือ?”

จวินมู่หลานเลิกคิ้วมองจวินมู่ฉง เขาไม่ได้ตอบแต่กลับถามว่า “ทำไม? เจ้ารู้จัก?”

จวินมู่ฉงตบต้นขาฉาดใหญ่ก่อนจะพูดว่า “พี่รอง นี่ท่านลืมไปได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าท่านตามสืบเรื่องคนที่เกี่ยวข้องกับตระกูลหรวนมาตลอดหรือ? อาจารย์ผู้หนึ่งของตระกูลหรวนที่มีนามว่าเฮ่อซิ่งจื่อ มีเด็กรับใช้ที่ชื่อลู่หมิงอยู่ไม่ใช่หรือ?”

จวินมู่หลานชะงักอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็โบกมือแล้วพูดว่า “มิใช่คนเดียวกัน ลู่หมิงผู้นี้ใช้คำว่าลู่ที่มาจากคำว่าต้าลู่ที่แปลว่าแผ่นดินใหญ่ ตัวหมิงจากคำว่าหมิงเทียนที่แปลว่าพรุ่งนี้ มิใช่ลู่หมิงที่มาจากคำว่าลู่หมิงที่แปลว่าเสียงกวางร้อง”

จวินมู่ฉงเม้มปากเขาและพูดว่า “พี่รอง เรื่องนี้มันมีบางอย่างผิดปกติ เจ้าเจ็ดจะปล่อยให้ซูจื่ออวี๋เข้าไปตามอำเภอใจเช่นนี้ได้อย่างไร นางเป็นสตรีนางหนึ่ง นางจะเข้าไปอยู่ท่ามกลางบุรุษด้วยเหตุใด? เว้ยเสียแต่ว่า…”

ซูจื่ออวี๋ไม่กังวลว่าจวินมู่เหนียนจะปฏิเสธข้อเสนอของนางที่จะเข้าเรียนที่สำนักฝูอี่หรือไม่ นางสามารถใช้ความอ่อนนุ่มหว่านล้อมให้จวินมู่เหยียนยินยอมได้อยู่ดี

สิ่งที่นางกังวลในตอนนี้คือ หลังจากเข้าไปในสำนักฝูอี่แล้ว นางจะทำอย่างไรจึงจะได้ใกล้ชิดกับเคอจิงหัว นางต้องทำอย่างไรให้เขายอมรับว่าตนเองคือเฮ่อชิ่งจือ

ต้องใช้วิธีใดให้เฮ่อซิ่งจือเชื่อใจนางจนยอมบอกความจริงกับนาง

ซูจื่ออวี๋คิดไปมาแต่ก็คิดหาหนทางไม่ออก และน้ำในอ่างก็เย็นลงไปโดยไม่รู้ตัว

ซูจื่ออวี๋ออกมาจากอ่าง เช็ดตัวให้แห้ง และกำลังจะสวมเสื้อผ้าที่สะอาด แต่ในตอนที่นางกำลังแต่งตัว จู่ ๆ นางก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ป๋ายหลี่เชียนซางผู้นั้นเคยบอกว่าที่ก้นกบของนางมีรอยสักอยู่ เมื่อวานนางลืมดู ตอนนี้สามารถจะดูได้…