ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 512

ตอนนี้อยู่ในช่วงกลางฤดูร้อน แม้กระทั่งในตอนกลางคืนความร้อนก็ไม่ได้จางหายไป ซูจื่ออวี๋ไม่รู้สึกหนาว ดังนั้นในขณะที่เช็ดผมด้วยผ้าขนหนูนางจึงเดินจากมุมห้องไปยังกลางห้องนอนโดยเปลือยกายอยู่ นางพร้อมที่จะดูร่างกายด้านหลังของตัวเองโดยใช้กระจกทองทองเหลือง

น่าเสียดายที่กระจกทองเหลืองโบราณนี้ไม่ค่อยจะชัดเจนเท่าไหร่นักโบราณนี้ไม่ชัดเจน และแสงในยามค่ำคืนก็สลัว รอยสักก็อยู่ในที่ที่ไม่น่าอภิรมณ์นัก ดังนั้นซูจื่ออวี๋จึงมองไม่เห็นมันหลังจากใช้เวลามองอยู่นาน

ซูจื่ออวี๋หยิบเอาเชิงเทียนเข้ามาใกล้ตน และเอียงกายด้านหลังเข้าใกล้หน้ากระจกทองเหลืองบนโต๊ะพร้อมกับดูอย่างถี่ถ้วน แต่ท่วงทางของร่างกายของนางมันช่างดูน่าเกลียด มันทำให้เธอรู้สึกรับไม่ได้

ด้วยความละเล่อทะล่า นางจึงทำให้เชิงเทียนจึงได้เอียงเล็กน้อย น้ำตาเทียนจึงหยดเข้าที่สีข้างของนาง ซึ่งมันร้อนมากจนทำให้นางปล่อยมือ

ทันทีที่ปล่อยมือ เชิงเทียนก็หล่นลงกับพื้นอย่างแรง มันทำให้น้ำตาเทียนไหลเทลงบนหลังเท้าของนางในทันที ความเจ็บแสบพุ่งขึ้นมาจากหลังเท้า ทำให้ซูจื่ออวี๋ร้องออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ “ว้าย”

จวินมู่เหนียนเพิ่งมาถึงเรือนของซูจื่ออวี๋พอดิบพอดี เขาได้ยินเสียงกรีดร้องขึ้นมาในทันใด

หัวใจของจวินมู่เหนียนเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาลุกขึ้นจากรถเข็นและเตะประตูห้องของซูจื่ออวี๋ให้เปิดออกก่อนจะรีบเข้าไปในทันที

ในตอนที่ทั้งสองสบตากันต่างคนก็ต่างถูกอีกฝ่ายทำให้ตกใจ

จวินมู่เหนียนคิดไม่ถึงเลยว่า ซูจื่ออวี่จะ…ไม่! มี! เสื้อผ้า! เลย!

ผมดำขลับปรกหล่นลงมาเหมือนน้ำตก ดวงตาคู่นั้นของนางเป็นประกาย ใบหน้าของนางขาวผ่อง นางมองเขาด้วยความหวาดกลัวปนประหลาดใจ นางลืมทุกอย่างแม้แต่การหลบเลี่ยงและปกปิดร่างกาย

จวินมู่เหนียนมองเลื่อนต่ำลงมาโดยไม่เจียมตัว มันทำให้เขาได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตของเขา

คอยาวระหง ไหปลาร้างาม แขนเรียวสวย

จุดที่ควรจะอ้วนท้วม มันทั้งอวบทั้งอิ่มและผลไม้สีแดงคู่นั้น

ตรงไหนควรจะผอมเพรียวก็ทั้งคอดและบาง มันช่างยั่วยวนน่าลิ้มลอง

ขาเรียวสวยทรงเสน่ห์ ผิวนวลราวกับหยกของนางช่างน่าหลงใหล เหตุใดนางจึงงดงามเช่นนี้ แม้กระทั่งนิ้วเท้าที่เหยียบย้ำอยู่บนพื้นยังน่ารักน่าชัง

จวินมู่เหนียนไม่อาจละสายตาไปได้

โชคดีที่จวินมู่เหนียนไม่ได้แตะต้องนาง เขาทำแค่กอดนางเอาไว้แล้วพูดว่า “เอาหัวออกมา เจ้าอยากขาดอากาศหายใจตายหรืออย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยเสียงอู้อี้ “ไม่”

จวินมู่เหนียนพูดอย่างหมดหนทาง “ข้ารับปากว่าจะไม่แตะตัวเจ้า เจ้าโผล่หน้าออกมา ข้ามีเรื่องจะคุยด้วย”

ซูจื่ออวี๋ดึงผ้าห่มกำผ้าห่มไว้แน่นและพูดต่อว่า “มีอะไรก็คุยกับแบบนี้ ข้า…ข้าฟังได้”

จวินมู่เหนียนกัดฟันและพูดว่า “เจ้าจะโผล่หัวขึ้นมา หรือจะให้ข้าดึงผ้าห่มออกและแต่งตัวให้เจ้าเอง!”

ซูจื่ออวี๋รู้นิสัยก้าวร้าวนั้นของจวินมู่เหนียนดี เขาจะทำสิ่งที่เขาพูดอย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงไม่กล้าปฏิเสธ และเปิดช่องว่างในผ้าห่มอย่างระมัดระวัง ก่อนจะโผล่หัวเล็ก ๆ ออกมา

เมื่อเห็นใบหน้าแดงเถือกของซูจื่ออวี๋และดวงตาที่เต็มไปด้วยความสะเทิ้นอายและความโกรธ จวินมู่เหนียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา