ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 513

จวินมู่เหนียนหัวเราะเบา ๆ “อะไร? ตอนนี้เจ้ารู้จักเขินอายแล้ว? ไม่แก้ผ้าวิ่งซนไปทั่วแล้วหรือ!”

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างไม่อยากเชื่อ “นี่คือห้องนอนของข้า ข้าลงกลอนประตูไว้อย่างดีแล้ว ใครจะไปรู้ว่าท่านอ๋องจะบุกเข้ามา”

ซูจื่ออวี๋แย้ง แต่น้ำเสียงของนางไม่ได้รุนแรงแม้แต่น้อย และนางกล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองจวินมู่เหนียน

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างหมดหนทาง “ข้าได้ยินเจ้ากรีดร้อง จึงรีบเข้ามาเพราะข้ากังวลว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้น เมื่อกี้เจ้าเป็นอะไรไป?”

มีความกังวลลึก ๆ ในน้ำเสียงของจวินมู่เหนียนทำให้อารมณ์กลัดกลุ้มของซูจื่ออวี๋คลายลงเล็กน้อย ซูจื่ออวี๋ก้มหัวลงและพูดว่า “ไม่มีอะไร ข้าแค่เผลอทำเชิงเทียนเอียงและน้ำตาเทียนก็หยดลงที่เท้าของข้า”

จวินมู่เหนียนมองไปที่เชิงเทียนที่ดับแล้วและน้ำตาเทียนที่อยู่บนพื้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “ยื่นเท้าออกมาให้ข้าดู”

ซูจื่ออวี๋ปฏิเสธ “ข้า…ข้าไม่เป็นไร ท่านอ๋องกลับไปพักผ่อนเถอะ ข้า…ข้าเป็นหมอ ข้าจัดการเองได้”

จวินมู่เหนียนพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เจ้าจะยื่นออกเอง หรือเจ้าจะให้ข้าช่วยเจ้ายืดออกมา”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกขุ่นเคือง นางกัดฟันกรอดและพูดว่า “จวินมู่เหนียน ท่านชักจะก้าวร้าวเกินไปแล้ว!”

จวินมู่เหนียนไม่ได้พูดไร้สาระต่อซูจื่ออวี๋ เขายื่นมือออกมาในทันทีเพื่อดึงผ้าห่มที่คลุมรอบตัวนาง ซูจื่ออวี๋สะดุ้งโหยงและรีบพูดว่า “ข้ายืดแล้ว ข้ายืด อย่าดึงผ้าห่มของข้าได้ไหม ยืดออกแล้วยังไม่พออีกหรือ!”

ซูจื่ออวี๋อยากจะร้องไห้ แต่นางก็ยื่นเท้าเล็ก ๆ ของนางออกมาอย่างระมัดระวัง

จวินมู่เหนียนลดสายตาลงและรู้สึกสงสารเมื่อเห็นหลังเท้าขาวนวลราวกับหยกนั้นถูกลวกแดงเป็นวงกว้างและมีแผลพุพอง

จวินมู่เหนียนพูดเสียงดังขึ้นมาในบัดดล “เทียนชิง!”

เสียงของเทียนชิงดังขึ้นหน้าประตูทันที “ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ”

จวินมู่เหนียนสั่ง “ไปหาโม่ซุนที่กระท่อมและขอยาสำหรับรักษาโดนลวกมา”

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋ด้วยสายตาที่มีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะครอบครอง เขา…ดูเหมือนเขาจะถือว่านางเป็นสิ่งของของเขาเอง

ซูจื่ออวี๋ไม่ชอบความรู้สึกนี้ ดังนั้นนางจึงหันหน้าหนีและเริ่มสลัดการควบคุมของจวินมู่เหนียน นางพูดอย่างเย็นชา “ท่านอ๋อง พวกเราแค่ร่วมมือกันเท่านั้น…”

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะพูดจบ จวินมู่เหนียนก็เอ่ยขัดขึ้นมา “ตอนนี้ก็เท่านั้น”

ซูจื่ออวี่หันไปมองจวินมู่เหนียนและถามด้วยความสับสน “ตอนนี้หมายความว่ายังไง…อือ…”

ก่อนที่ซูจื่ออวี๋จะพูดจบ จวินมู่เหนียนก็จูบนางโดยไม่ทันตั้งตัว เขาอยากจะจูบนางแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เขาเพิ่งเข้าประตูมา เขาอยากจะกดร่างของนางลงและจูบนางอย่างดุเดือด ให้นางกลืนคำพูดที่ไม่น่าฟังทั้งหมดลงไป

เหตุใดสาวน้อยผู้นี้ถึงอยากตีตัวออกห่างจากเขาตลอดเวลา? หรือว่านางคิดว่าคิดว่าจวินมู่เหนียนกล่าวคำสัตย์ในการแต่งงานเป็นเรื่องตลกงั้นหรือ?

เขายอมรับนางมาก่อนแล้ว!