ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 514

พายุจูบโหมกระหน่ำลงไปทั่วใบหน้า ทั้งร่างของซูจื่ออวี๋อยู่ภายใต้ผ้าห่ม นางไปได้ไม่สุดและถอยกลับไม่ได้ จะขัดขืนก็ยังทำไม่ได้

เขาปล้นชิงอย่างเผด็จการ พิชิตดินแดนไปทุกตารางนิ้วในปากของนาง

นางครวญครางอย่างอ่อนแรงเมื่อถูกบังคับให้เป็นไปตามจังหวะของเขา

จนกระทั่งเขารู้สึกว่าแรงดิ้นรนของซูจื่ออวี๋อ่อนลง จวินมู่เหนียนจึงเงยหน้าขึ้นและปล่อยริมฝีปากสีแดงและบวมเจ่อจากการจูบของเขาอย่างอ้อยอิ่ง

เส้นด้ายสีเงินยืดที่มุมปากของทั้งคู่ ทำให้พวกเขาดูคลุมเครืออย่างยิ่ง

ซูจื่ออวี๋หอบหายใจอย่างหนัก นางเป็นเหมือนปลาที่เกยตื้นอยู่

แต่ทันใดนั้นนางกลับไม่รู้สึกละอายใจหรือโกรธเลย แต่ในใจของนางนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

จู่ ๆ ซูจื่ออวี๋ก็เหยียดแขนออก และตบหน้าจวินมู่เหนียนโดยไม่ทันตั้งตัวก่อนนางจะพูดด้วยความโกรธว่า “ไอ้สารเลว!”

การตบนี้มันไม่ได้ทำให้ไฟชั่วร้ายในตัวของจวินมู่เหนียนมอดดับลงไป แต่มันยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้ทราบเลยว่า จวินมู่เหนียนต้องใช้ความยับยั้งชั่งใจมากเพียงใดเพื่อควบคุมสัตว์ร้ายที่กำลังจะหลุดออกจากกรงของมันในตอนนี้

เมื่อเห็นว่าดวงตาของจวินมู่เหนียนเริ่มมืดลง ภายในห้องก็เต็มไปด้วยบรรยากาศของความอันตราย ซูจื่ออวี๋ก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่นางเพิ่งทำไปนั้นมันไปกระตุ้นอะไรเข้า

นางรีบพูดว่า “จวินมู่เหนียน ท่านบอกว่าจะไม่รังแกข้า จวินมู่เหนียนท่านมันคนไม่รักษาคำพูด!”

จวินมู่เหนียนยกมือไปแตะแก้มที่แดงเถือกของเขาและค่อย ๆ ลดสายตาลงเพื่อมองไปที่ผ้าห่มที่เปิดเอาไว้อยู่และพูดว่า “ข้าเคยบอกว่าจะไม่รังแกเจ้า แต่ข้าก็บอกไว้เช่นกันว่าเหตุใดจะปล่อยให้เจ้ากลั่นแกล้ง”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยความประหลาดใจและถามว่า “ข้าเคยรังแกท่านหรือ?”

จวินมู่เหนียนมองลงไปยังห้องหุบเขาลึกและความอ่อนนุ่มสีขาวผ่อง เขาพูดออกมาว่า “เจ้าล่อลวงเช่นนี้มิใช่การกลั่นแกล้งหรือ? รังแกข้าแล้วจะไม่ทำอะไรคงไม่ได้หรอกใช่หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ก้มมองตามสายตาของจวินมู่เหนียน นางถึงได้รู้ว่าตอนที่นางตบเขาไปเมื่อกี้ นางขยับมากจนทำให้ผ้าห่มถูกเปิดออก ตอนนี้ทิวทัศน์ที่สวยงามตรงหน้าเธอแทบไม่มีสิ่งกีดขวาง ซูจื่ออวี๋ขดตัวเข้าหากันพร้อมกับกรีดร้องอยู่ใต้ผ้าห่ม

จวินมู่เหนียนเอื้อมมือไปคว้าผ้าห่มของนางก่อนจะกัดฟันพูดว่า “เจ้าพูดไม่รู้ความเช่นนี้ อยากบังคับให้ข้ารังแกเจ้างั้นหรือ?”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นระส่ำ นางรีบเหยียดเท้าออกจากผ้าห่ม หลังจากที่ผ่านไปชั่วระยะหนึ่ง อาการแดงและบวมที่หลังเท้าของนางก็รุนแรงขึ้น

จวินมู่เหนียนถอนหายใจอย่างจนใจ เขายื่นสองนิ้วออกมาเพื่อปาดเอายาทาออกมาเล็กน้อย และค่อย ๆ ทาลงบนหลังเท้าของซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋หดตัวเพราะความเจ็บโดยไม่รู้ตัว แต่จวินมู่เหนียนก็ได้จับข้อเท้าของนางเอาไว้

จวินมู่เหนียนคลายการเคลื่อนไหวของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “ทำเรื่องสะเพร่าเช่นนี้ เจ้าไม่มีความสงบเยือกเย็นของการเป็นหมอเลยแม้แต่น้อย ที่เขาว่ารักษาคนอื่นได้รักษาตัวเองไม่ได้คงจะหมายถึงเจ้า”

ซูจื่ออวี๋พองแก้มแต่ไม่ได้ปฏิเสธ

แต่ยาของโม่ซุนใช้ดีจริง ๆ หลังจากทาแล้วรู้สึกเย็น อาการปวดแสบปวดร้อนหายไปในทันที ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะสงสัยเกี่ยวกับการออกฤทธิ์ของยาในทันที นางโผล่หัวออกมาเพื่อดูมัน