ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 515

เมื่อเห็นนางเปิดผ้าห่ม จวินมู่เหนียนมองไปที่มือของเขาอย่างสงสัยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า “ทำไม? กลัวว่าข้าจะรังแกเท้าของเจ้า?”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยสายตาว่างเปล่า และพึมพำเสียงเบา “ท่านอ๋องรังแกข้าไม่น้อย!”

จวินมู่เหนียนพูดด้วยสีหน้าสงบนิ่งของเขาในขณะที่ทายาบนบาดแผลของซูจื่ออวี๋อย่างระมัดระวัง “ความกระหายใคร่อยากเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ข้าเองก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดา ๆ เจ้ายืนอยู่ต่อหน้าข้าด้วยรูปลักษณ์สวยงามจนอยากกลืนกิน เจ้าคิดว่าข้าเป็นพระอิฐพระปูนหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วและพูดว่า “นี่ท่านกำลังเถียงข้าง ๆ คู ๆ หรือ? มนุษย์และสัตว์นั้นมีความแตกต่าง มนุษย์มีเหตุผลและรู้จักยับยั้งชั่งใจ หรือว่าหากมีสตรีนางใดมายืนอยู่ต่อหน้าท่านอ๋องแล้ว ท่านอ๋องก็จะมีอารมณ์หรือ? ในงานเลี้ยงเชียนจินวันนั้น เหตุใดท่านอ๋องจึงไม่ไปร่วมหาความสนุกกับสตรีเหล่านั้นที่ชั้นหนึ่ง?”

จวินมู่เหนียนวางเท้าของซูจื่ออวี๋ลงและเงยหน้าขึ้นมองซูจื่ออวี๋อย่างใจเย็น เขาถามโดยไม่ตอบนาง “เจ้าพูดถึงมันเพื่อเหตุใด?”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงไปเมื่อเห็นแววตาที่เร่าร้อนของจวินมู่เหนียน หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นถี่รัวขึ้นมาทันที

นางรีบก้มหัวลงและหลีกเลี่ยงการสบตากับจวินมู่เหนียนก่อนจะพูดเสียงเบาว่า “ไม่...ไม่รู้”

จวินมู่เหนียนขยับมือที่จับข้อเท้าของซูจื่ออวี๋อย่างช้า ๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่นว่า “เจ้ารู้”

ซูจื่ออวี๋หดขาของนางกลับรวดเร็ว นางจะไปหลุดพ้นจากความแข็งแกร่งของจวินมู่เหนียนได้อย่างไร จวินมู่เหนียนเอามือใหญ่ของเขาสอดเข้าไปในผ้าห่มของนางในทันทีและจับเข่าของนางเอาไว้

ลูบขึ้นไป…และขึ้นไปอีกจะเกือบจะแตะแล้ว!

ซูจื่ออวี๋กลั้นหายใจและพูดด้วยความลุกลี้ลุกลน “จวินมู่เหนียนท่านอย่าทำเช่นนี้!”

จวินมู่เหนียนหยุดการเคลื่อนไหวของมือลง แต่ผิวที่เนียนนุ่มเกลี้ยงเกลาที่ปลายนิ้วของเขา กลับทำให้เขาไม่สามารถปล่อยวางได้ ดังนั้นเขาจึงไม่รุกรานต่อ แต่เขาก็ไม่ถอยออกไป

จวินมู่เหนียนเม้มปากและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขึม “อย่าทำเช่นนี้? เช่นนี้เป็นอย่างไร? ไม่ต้องดีกับเจ้า? หรือไม่ต้องทายาให้เจ้า? หรืออย่าคิดถึงเจ้าตลอดเวลา? หรืออย่าได้ยินเสียงของเจ้า จนต้องรีบเข้ามาช่วยเจ้า? ซูจื่ออวี๋ เจ้ามาบอกข้ามาว่าอย่าอันใด?”

คำถามนี้แทบจะเป็นคำสารภาพความรู้สึก ซูจื่ออวี๋ตัวแข็งค้างอยู่กับที่ นางไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองอย่างไรดี

เมื่อเห็นแผ่นหลังที่อ้างว้างเล็กน้อยของจวินมู่เหนียนกำลังจะหายไปจากห้อง ซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะเรียกออกมา “ท่านอ๋อง…ท่านอ๋อง…”

จวินมู่เหนียนไม่ได้หันกลับมามอง แต่ริมฝีปากของเขาถูกเม้มเป็นเส้นตรง แต่มุมปากของเขากลับยกขึ้น

เขาถามด้วยน้ำเสียงเฉยชา “มีอะไรอีก?”

ซูจื่ออวี๋กัดปากและถามว่า “ท่านอ๋อง ข้าต้องการอยู่ที่สำนักฝูอี่สักสองสามวัน ไม่ทราบว่าได้หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนรู้สึกโกรธ เขาคิดว่าซูจื่ออวี๋กำลังรั้งเขาเอาไว้ แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าซูจื่ออวี๋จะนึกถึงเฮ่อซิ่งจือในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้

จวินมู่เหนียนสะบัดแขนเสื้อเดินออกไปด้วยความฟึดฟัดและทิ้งถ้อยคำเย็นชาเอาไว้ว่า “ไม่!”