ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 519

ซูจื่ออวี๋เม้มริมฝีปาก นางก้มศีรษะลงและพูดว่า “ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลือง ข้า…ข้าลืมไปแล้ว” พูดเรื่องนี้เลยดีกว่า

ลืมแล้ว? ทำไมถึงลืมแล้ว ฉากที่มีเสน่ห์และเย้ายวนแบบนั้น เขาไม่มีวันลืมมันไปทั้งชีวิต

เขาไม่สามารถลืมได้ และเขาไม่มีทางปล่อยให้ซูจื่ออวี๋ลืมได้

จวินมู่เหนียนกล่าวว่า “เรื่องที่เกิดไปแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่จะลืม เพียงแค่ไม่อยากจำเท่านั้น ถ้าอวี๋เอ๋อร์จำไม่ได้ ข้าจะย้ำเตือนเจ้าด้วยตัวเอง”

ด้วยตัวเอง?

หัวใจของซูจื่ออวี๋บีบแน่น นางอดไม่ได้ที่จะกังวลขึ้นมา

เหตุใดทุกครั้งที่นางอยู่ตามลำพังกับจวินมู่เหนียน นางจะตกอยู่ในความอลม่าน และอารมณ์ที่สงบนิ่งเหมือนทะเลสาบของนางมักจะถูกรบกวนโดยเขาจนทำให้เกิดระลอกคลื่น

ซูจื่ออวี๋กลืนน้ำลายและรีบเปลี่ยนเรื่อง “ข้า…ข้าขอดูสิ่งที่ท่านอ๋องนำมาให้ข้าหน่อย”

ซูจื่ออวี๋แสร้งทำเป็นมีความสุขกับการเปิดกล่องของขวัญ แม้ว่านางจะเป็นมนุษย์ที่ผ่านมาสองโลก แต่นางคิดไม่ถึงเลยว่า จวินมู่เหนียนจะให้สิ่งเหล่านี้แก่นาง

นางมองดูของขวัญในกล่องผ้าด้วยความตกตะลึง ร่างกายของนางก็กลายเป็นหิน

นี่มันคืออะไรกัน?!!!

แท่งหฤหรรษ์ วงแหวนหนังแกะ กระพรวน ห่วงเชือกสีแดง...และของเล่นแปลก ๆ ที่แม้แต่ซูจื่ออวี๋ยังไม่รู้จัก

จวินมู่เหนียนเป็นบ้าหรือ? เขาถึงให้กล่อง…แบบนี้…

ใบหน้าของซูจื่ออวี๋แดงก่ำทันที มันแดงราวกับจะมีเลือดพุ่งออกมา นางยังคงนิ่งอยู่กับที่ราวกับว่ามีใครมาสกัดจุดนาง

เพราะนางยืนอยู่ตรงข้ามกับจวินมู่เหนียน ดังนั้นในตอนที่นางเปิดฝากล่อง ฝาของมันจึงบดบังการมองเห็นของจวินมู่เหนียน มันทำให้จวินมู่เหนียนไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใน

เห็นเพียงแค่ซูจื่ออวี๋จ้องมองมันอยู่นาน หรือว่าชอบมันมาก? หรือไม่ชอบมัน?

จวินมู่เหนียนถามด้วยความใคร่รู้ “ทำไม? เจ้าไม่ชอบมันหรือ?”

จวินมู่เหนียนเดินไปหาซูจื่ออวี๋สองก้าว เขาต้องการดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน แต่จู่ ๆ ซูจื่ออวี๋ก็ปิดฝาลงอย่างแรง

ดวงตาของซูจื่ออวี๋เบิกกว้าง นางคิดกับตัวเองว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”

ดูเหมือนว่าจวินมู่เหนียนจะเข้าใจผิดคิดว่าการปฏิเสธของนางเกี่ยวข้องกับโรคที่ซ่อนอยู่ของเขา ดังนั้นจวินมู่เหนียนจึงนำของเล่นมาให้ เขาต้องการจะบอกนางว่าถึงเขาจะไม่ลุกขึ้น แต่เขาก็ปล่อยให้นางเล่นบนเตียงได้ นางจะพอใจหรือไม่?

จู่ ๆ ซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกหมดปัญญา ความรู้สึกไร้ความหมายก็เกิดขึ้นมาเอง

เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดเล็กน้อยของนาง จวินมู่เหนียนรีบคว้าข้อมือของนางและถามด้วยความกระวนกระวายว่า “เจ้าเป็นอะไรไป? ไม่สบายใจหรือ?”

ซูจื่ออวี๋เผลอบีบฝากล่องผ้าแน่น ๆ มันน่าละอายเกินไปที่จะให้จวินมู่เหนียนดูสิ่งเหล่านี้

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าไปลึก ๆ และถามด้วยน้ำเสียงจนใจ “ท่านอ๋อง ท่านไม่คิดว่าการที่ข้าปฏิเสธที่จะเข้าใกล้ท่านมันเกี่ยวข้องกับโรคที่ซ่อนอยู่ของท่านใช่หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนตกตะลึง เขาไม่เคยคิดมาก่อน แต่ในเมื่อซูจื่ออวี๋พูดถึงเรื่องนี้ เขาก็อยากจะถามเช่นกัน

จวินมู่เหนียนถามตามคำที่ซูจื่ออวี๋ถามไว้ “ถ้าเช่นนั้นการที่เจ้าปฏิเสธอข้าก็เป็นเพราะโรคที่ซ่อนอยู่ของข้า?” หรือว่านางกังวลว่าเขาจะตายไปก่อนและนางจะไม่มีใครให้พึ่งพาในภายหลัง?