ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 520

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างหมดหนทาง “แน่นอนว่ามันไม่เกี่ยวกัน โรคที่ซ่อนอยู่ของท่านอ๋องรักษาไม่หาย มันแค่ต้องได้รับการแก้ไขอย่างช้า ๆ เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิง มันต้องเป็นไปตามเงื่อนไข ไม่สามารถทำให้สำเร็จในชั่วข้ามคืน”

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋พูดจบ นางก็เม้มปากและก้มหน้าลง ภายในใจของนางว้าวุ่น

แต่จวินมู่เหนียนว่าสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดนั้นสมเหตุสมผล จริง ๆ แล้วพิษของเขาได้รับการรักษาอย่างช้า ๆ ในเมื่อซูจื่ออวี๋ต้องการล้างพิษเขาอย่างช้า ๆ นั่นหมายความว่าซูจื่ออวี๋จะไม่ออกไปจนกว่าเขาพิษของเขาจะถูกขจัดทิ้ง

ในเมื่อซูจื่ออวี๋จะไม่ไปไหน ดังนั้นเขาจึงมีโอกาสที่จะเอาชนะใจเธออย่างช้า ๆ และมันจะต้องเป็นไปตามเงื่อนไข

จวินมู่เหนียนพยักหน้าและพูดว่า “เจ้าพูดถูก”

เมื่อเห็นว่าจวินมู่เหนียนรับฟังคำเกลี้ยกล่อมของนาง ซูจื่ออวี๋จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “ท่านอ๋อง อย่าคิดเหลวไหลเลย ข้า…ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดูหมิ่นท่านอ๋อง ข้าแค่...ข้าแค่…”

จวินมู่เหนียนตอบรับ “เจ้าแค่ยังไม่ชอบข้าอย่างนั้นสินะ?”

ซูจื่ออวี๋ตกตะลึง “เออ…”

จวินมู่เหนียนพูดถูก บางทีนางอาจจะยังไม่ชอบเขา หรือนางยังไม่รู้ว่าชอบเขาหรือยัง พูดสั้น ๆ ก็คือ นางไม่อยากสละทั้งชีวิตเพียงเพราะชื่อของพระชายา

ซูจื่ออวี๋ขบคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากนางล้างแค้นให้แม่ของนางและจัดการกับฮูหยินซู รู้เรื่องราวของตระกูลหรวน รู้เกี่ยวกับภูมิหลังของตัวเอง และสุดท้ายกำจัดพิษให้จวินมู่เหนียน เมื่อถึงเวลานั้น หากนางยังไม่ต้องการออกจากจวนฉินอ๋อง

นั่นก็จะนับเป็นการชอบแล้วใช่ไหม?

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋กำลังลำบากใจ จวินมู่เหนียนก็ได้ถอนหายใจและไม่ได้บังคับนางอีกต่อไป เขาพูดเสียงนุ่ม “ข้าสัญญากับเจ้าไปตามลำดับ และเจ้าเองก็ต้องสัญญากับข้าเช่นกัน ว่าอย่าจากกันไป พวกเรา…พัฒนาก็พอแล้ว”

ซูจื่ออวี๋กระพริบตามองจวินมู่เหนียน นางไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

จวินมู่เหนียนก้าวไปข้างหน้าและสวมกอดซูจื่ออวี๋ที่กำลังตกตะลึงไว่ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเห็นว่าสาวน้อยไม่ขัดขืนและหลบหนี จวินมู่เหนียนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาพูดกับนางอย่างนุ่มนวล “เริ่มด้วยการกอดกันเถอะ!”

จวินมู่เหนียนคิดกับตัวเองว่า หากกอดวันละครั้งสองครั้งทุกวันไปนาน ๆ ซูจื่ออวี๋อาจจะไม่สามารถนอนหลับได้ดีหากไม่มีอ้อมกอดของเขา

จวินมู่เหนียนขุ่นคิดเกี่ยวกับท่าทางที่เชื่อฟังของซูจื่ออวี๋ในตอนสุดท้าย นางคงจะพอใจ จวินมู่เหนียนกล่าวว่า “พอใจมาก!”

หันหรูเฟิงหัวเราะออกมาเสียงดัง แต่จวินมู่เยว่กลับหน้าแดงเถือก

หันหรูเฟิงกระทุ้งศอกในจวินมู่เยว่ เขาเลิกคิ้วและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านอ๋องแปด ท่านจะแต่งงานตอนไหน ข้าจะจัดให้ท่านสักชุดข้ารับประกันว่าจะทำให้ชายาของท่านอ๋องแปดพึงพอใจ”

จวินมู่เยว่ขมวดคิ้วและพูดว่า “พี่เจ็ด คนที่ท่านพ่อให้อภิเษกกับข้าคือใคร? ทำไมข้าถึงได้ลืม!”

จวินมู่เหนียนกล่าวด้วยความเฉยชา “ไม่รู้”

หันหรูเฟิงหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ตอนนี้ศิษย์พี่รอง เกรงว่านอกจากพี่สะใภ้แล้ว คงจะจำสตรีนางอื่นไม่ได้ เจ้าถามเขามิสู้ไปถามองครักษ์ของเจ้าเอาล่ะ”

เมื่อพูดถึงใคร ใครก็ตามที่ปรากฏตัว ซูจื่ออวี๋มายังห้องโถงด้านหน้าเพื่อรับประทานอาหารร่วมกับพวกเขา แต่เพิ่งจะเข้าประตูมา นางก็รู้สึกว่าสายตาของจวินมู่เยว่และหันหรูเฟิงนั้นแปลกไปเล็กน้อย