ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 521

ซูจื่ออวี๋กระพริบตาด้วยความสงสัย พร้อมเอ่ยถาม

“ทำไมพวกเจ้ามองข้าอย่างนี้?”

แววตาของหันหรูเฟิง เต็มไปด้วยความชั่วร้าย เขาเม้มปากแล้วยิ้มไปด้วย ช่างเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ยากจะลืมเลือน

ส่วนแววตาของจวินมู่เยว่ยากที่จะเชื่อ คล้ายกับได้เห็นบางสิ่งที่แปลกใหม่ เหมือนได้เปิดโลกทัศน์

ท่ามกลางทั้งสามคน มีแววตาของจวินมู่เหนียนที่ถือว่ายังปกติอยู่บ้าง แต่ก็ร้อนแรง จนทำให้ซูจื่ออวี๋ไม่กล้าสบตากับเขา

เมื่อได้ยินสิ่งที่ซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม หันหรูเฟิงกับจวินมู่เยว่ก้มหน้าลง แล้วเริ่มกินอาหาร เรื่องบางอย่าง พวกเขาพี่น้องคุยกันเป็นการส่วนตัวก็พอ เมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาวอย่างนาง พูดออกมาไม่ได้เด็ดขาด

หากส่งเดชพูดเรื่องส่วนตัวออกมา คงได้กลายเป็นพวกมักมากในกามนะสิ

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยปากบอกว่า

“ทำไมพวกท่านดูแปลกไปล่ะ?”

จวินมู่เหนียนก็รู้สึกว่าทั้งสองคนดูประหลาดไปบ้าง แต่เขาไม่ได้สนใจมากนัก

หรือจะพูดอีกอย่างว่า ตั้งแต่ซูจื่ออวี๋เข้ามา เขาสนใจแต่ซูจื่ออวี๋คนเดียว

จวินมู่เหนียนบอกว่า

“มาสิ มากินข้าว”

เมื่อเห็นจวินมู่เหนียนยื่นมือออกมา ซูจื่ออวี๋ลังเลเล็กน้อย แต่ก็เดินไปข้างกายเขา แล้วยื่นมือของนางไปหา นางจะหักหน้าอ๋องฉินไม่ได้

หลังจากนางนั่งลง จวินมู่เยว่กับหันหรูเฟิงก็รีบขอตัวแล้วลุกขึ้นทันที พวกเขาไม่อยากขวางหูขวางตาจวินมู่เหนียน

คู่สามีภรรยาใหม่รักใคร่หวานชื่น แม้ในห้องมีมดเกินมาตัวหนึ่งยังรู้สึกขัดหูขัดตา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมนุษย์อย่างทั้งสองคน

ซูจื่ออวี๋เห็นทั้งสองจากไปอย่างลุกลี้ลุกลน จึงถามด้วยความสงสัยอย่างอดไม่ได้

“ท่านอ๋อง พวกเขาเป็นอะไรไป?”

จวินมู่เหนียนส่ายหน้า

“ไม่รู้”

ซูจื่ออวี๋ถามต่อ

“วันนี้พวกเขามาทำไมเจ้าคะ?”

จวินมู่เหนียนตักน้ำแกงให้ซูจื่ออวี๋ไปด้วย พลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“มาถามว่าเจ้าชอบของขวัญพวกนั้นหรือไม่”

“อะไรนะ? !” ซูจื่ออวี๋เสียงแหลมอย่างอดไม่ได้

ปฏิกิริยาที่เกินพอดีของนาง ทำให้จวินมู่เหนียนอดแปลกใจไม่ได้ จึงเอ่ยปากถาม

“เป็นอะไร?”

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยน้ำเสียงที่อยากจะร้องไห้

“พวกเขารู้ว่าท่านอ๋อง...ท่านอ๋องมอบของขวัญพวกนั้นให้ข้าหรือ?”

“ไม่ชอบหรือ? เช่นนั้นวันหลังข้าจะให้หันหรูเฟิงไปหาสิ่งอื่นให้เจ้า”

ซูจื่ออวี๋ตาโตจนพูดไม่ออก จวินมู่เหนียนยังคิดจะไปหาสิ่งอื่นหรือ? แค่กล่องนั้นที่มีหลากหลายแบบยังไม่พอหรือ?

ไม่จำเป็น ไม่จำเป็นจริงๆ!

ซูจื่ออวี๋สูดลมหายใจเข้า หลังจากสงบสติอารมณ์จึงบอกว่า

“ท่านอ๋อง ต่อไปท่านไม่ต้องมอบ...มอบของขวัญอย่างนี้ให้ข้าหรอก ข้า...ข้าเองก็ไม่จำเป็นต้องใช้ไม่ใช่หรือ?”

จวินมู่เหนียนเข้าใจทันที ที่แท้ซูจื่ออวี๋ไม่ชอบของขวัญพวกนี้ เขาคิดอยู่สักครู่จึงเอ่ยถาม

“แล้วเจ้าอยากได้สิ่งใดหรือ? พูดมาได้เลย”

ซูจื่ออวี๋ไม่อยากได้สิ่งใด นางแค่อยากอยู่เงียบๆ

แต่เมื่อคำพูดมาจ่อที่ปาก จู่ๆนางฉุกคิดบางอย่างได้ จึงพูดออกไปตามสถานการณ์

“ท่านอ๋อง ข้าอยากไปที่สำนักฝูอี่ ข้ารับปากท่าน ข้าจะไปแค่หนึ่งเดือน ดีหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเม้มปากแน่น แล้วหันมองซูจื่ออวี๋ด้วยสายตาเรียบเฉย เขารู้ว่าซูจื่ออวี๋ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ส่วนเขาที่ไม่อยากให้ซูจื่ออวี๋คิดหนี จึงได้แต่ตามใจนาง

ทว่าในขณะที่ตามใจนาง เขาเองก็ต้องหาผลประโยชน์เพื่อตัวเองเล็กน้อยไม่ใช่หรือ?

หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วน จวินมู่เหนียนยักคิ้วบอกว่า

“ข้ามีเงื่อนไข”