ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 522

ซูจื่ออวี๋ป้องกันตัวโดยเอามือกอดอก จากนั้นถอยหลังไป พร้อมบอกว่า

“ท่านอ๋อง ตกลงกันแล้วนะเจ้าคะ ว่าค่อยเป็นค่อยไป...ท่าน...”

จวินมู่เหนียนจนใจ

“เจ้ารู้หรือไม่ ท่าทางผลักไสไล่ส่งของเจ้า มีแต่จะยิ่งทำให้ข้าอยากสัมผัสเจ้า!”

พูดบ้าอะไรของเขา? !

ซูจื่ออวี๋รีบลุกขึ้นยืน ใบหน้าของนางแดงเถือกไปถึงคอ เจ้าจวินมู่เหนียนช่วยพูดจาอ้อมค้อมหน่อยไม่ได้หรือไร?

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋กำลังจะหนีไป จวินมู่เหนียนพูดต่อ

“แต่ข้าเคยบอกแล้วว่าจะไม่รังแกเจ้าอีก ในเมื่อรังแกเจ้าไม่ได้ คงทำได้เพียงลำบากตัวเอง”

ซูจื่ออวี๋มองเขาอย่างประหลาดใจ เขาเนี่ยนะลำบาก?

เมื่อเห็นท่าทีเง้างอดของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนอยากจะหัวเราะอย่างอดไม่ได้

เขาเอ่ยปาก

“วางใจเถอะ เงื่อนไขของข้าง่ายดายมาก เจ้าลองให้ข้าดูสิว่าตรงก้นกบของเจ้ามีรอยสักจริงหรือไม่ เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าไปสำนักฝูอี่”

ซูจื่ออวี๋นึกว่าตัวเองฟังผิดไป จึงถามออกไปอย่างรวดเร็ว

“อะ...อะไรนะ?”

จวินมู่เหนียนยกแก้วน้ำชาตรงหน้าขึ้นจิบหนึ่งคำ ไม่คิดจะทวนให้นางฟังซ้ำ เขารู้ว่าซูจื่ออวี๋ได้ยินชัดเจน

ซูจื่ออวี๋เอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ

“ท่านอ๋อง ไหนตกลงกันแล้ว ว่าขอหนึ่งครั้งกอดหนึ่งครั้งไม่ใช่หรือ? ทำไมถึง...ถึงได้เปลี่ยนไปล่ะ?”

จวินมู่เหนียนน้ำเสียงราบเรียบ

“เรื่องทั่วไปใช้กับขอหนึ่งครั้งกอดหนึ่งครั้งได้ แต่ตอนนี้เจ้าคิดจะไปหาความสำราญท่ามกลางบุรุษ ข้าย่อมต้องยื่นข้อเสนอที่สูงขึ้นเล็กน้อย เจ้าสามารถปฏิเสธได้”

นางปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นสิ่งที่ผ่านมาถือว่าสูญเปล่าน่ะสิ?

แต่ว่าก้นกบเลยหรือ...

จวินมู่เหนียนเงยหน้ามองซูจื่ออวี๋ แล้วกวาดมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า มองจนทำให้ซูจื่ออวี๋ขนลุกอยู่ในใจ

จวินมู่เหนียนลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปด้านนอก ไม่คิดจะให้ซูจื่ออวี๋ได้ต่อรองเลย

เพียงแต่ตอนที่เดินผ่านนางนั้น จวินมู่เหนียนก้มหน้าหัวเราะ

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์

“ท่านอ๋องจะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตูเจ้าคะ?”

จวินมู่เหนียนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ข้าเคาะประตูแล้วนะ”

เขาเคาะประตูจริง แต่ซูจื่ออวี๋กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องด้านข้าง จึงไม่ยิน ดังนั้นเขาเลยเข้ามาโดยไม่เกรงใจ

ซูจื่ออวี๋หันมองกลอนประตูที่ว่างเปล่า มุมปากของนางกระตุกอย่างอดไม่ได้

มิน่าล่ะวันนั้นหลังจากจวินมู่เหนียนถีบจนกลอนประตูหัก ถึงได้ไม่เคยสั่งให้เปลี่ยนกลอนใหม่ให้นางเลย ที่แท้เพื่อให้ตัวเองเข้าออกสะดวก

แต่คิดอีกก็ถูกอีก ในจวนอ๋องฉิน นอกจากท่านอ๋องเองแล้ว ใครจะกล้าย่างกรายเข้ามาที่เรือนไป๋ลู่อีก

ดังนั้นมีหรือไม่มีกลอนประตูล้วนไม่แตกต่าง มีกลอนประตูก็เพื่อเอาไว้ขวางตัวอ๋องฉินเองเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงก็ขวางเขาไม่ได้อีก

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ แล้วเดินไปข้างเตียงอย่างยอมรับชะตากรรม พร้อมทำใจกล้า

“ท่านอ๋อง...ตกลงกันแล้วนะ ดูแต่ตามืออย่าต้อง ยิ่งห้ามทำ...ห้าทำเรื่องที่เกินเลย”