ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 524

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดแล้วเอ่ยปาก

“สิ่งสำคัญในตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ว่าเหตุใดมารดาเจ้าไม่เคยเอ่ยถึง แต่อยู่ที่ป๋ายหลี่เชียนซางรู้ได้อย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋ฟังออก ขณะที่พูดคำนี้ออกมา น้ำเสียงของจวินมู่เหนียนเจือไปด้วยรังสีพิฆาต

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นนั่งทันที ถามว่า

“ท่านจะสังหารเขาหรือ?”

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋ทำท่าประหม่า จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้

“เจ้าเสียดายเขาหรือ?”

ซูจื่ออวี่แน่ใจได้เต็มร้อย หากนางบอกว่าเสียดาย จวินมู่เหนียนจะรีบสังหารอีกฝ่ายอย่างไม่ลังเลทันที

ซูจื่ออวี๋จึงรีบบอกว่า

“ไม่ใช่แน่นอน ข้าเพียงแต่คิดว่า เขารู้เรื่องตำหนิบนร่างกายข้า เขาจะเกี่ยวข้องกับชาติกำเนิดของข้าหรือไม่? หากมารดาของข้าคือหรวนหานอิน ป๋ายหลี่เชียนซาง...เขาอาจจะไม่ใช่คุณชายตระกูลป๋ายหลี่ แต่เป็นผู้รอดชีวิตของตระกูลหรวนหรือไม่?”

เมื่อได้ยินซูจื่ออวี๋พูดเช่นนี้ จวินมู่เหนียนเองก็คิดอย่างถี่ถ้วน ผ่านไปสักครู่บอกว่า

“ความหมายของเจ้าคือ บางทีคนตระกูลหรวนล้วนมีตำหนิปลาหลั่ว เขารู้ชาติกำเนิดของเจ้า ถึงได้รู้ว่าเจ้ามีตำหนิหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าเล็กน้อย ผ่านไปสักครู่ก็เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

“หากเขาเป็นคนตระกูลหรวน เหตุใดจึงไม่เปิดเผยตัวตนกับข้า? เหตุใดจึงต้องยุยงให้ข้าไปสืบคดีเก่าของตระกูลหรวน? ตกลงป๋ายหลี่เชียนซางกำลังทำสิ่งใดกันแน่”

จวินมู่เหนียนคิดอยู่สักครู่บอกว่า

“บางที คนที่เขาอยากจะหลอกใช้อาจไม่ใช่เจ้า แต่แท้จริงแล้วคือตัวข้า”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไป ต่อมาจึงเบิกตากว้าง และคาดเดาได้ถึงข้อดีข้อเสียที่อยู่ในนี้

คดีของตระกูลหรวน ตัดสินโดยฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน หากอยากรื้อคดีขึ้นมาใหม่ ข้าราชการทั่วไปคงทำไม่ได้ ต่อให้เป็นลูกหลานเชื้อพระวงศ์ก็คงทำไม่ได้

นอกเสียจาก...องค์รัชทายาท ซึ่งก็คือฮ่องเต้ในอนาคต!

หากคิดอย่างนี้ ทุกอย่างก็ดูสมเหตุสมผล

ป๋ายหลี่เชียนซางอยากใช้นางเป็นเครื่องมือในการรื้อคดีของตระกูลหรวน ให้นางเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แล้วยุยงจวินมู่เหนียนรื้อคดีให้นาง

จวินมู่เหนียนเบะปาก แต่ไม่ได้แข็งขืนบังคับ แต่สมองเขาแล่น แล้วก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

เขาพูดเสียงต่ำ

“อวี๋เอ๋อร์ ก่อนหน้านี้ที่เจ้าบอกว่า ฟังให้มาก ดูให้มาก ทำให้มาก การทำให้มากที่ว่ามา นอกจากการกอด ยังรวมไปถึงการจูบด้วยหรือไม่?”

หัวใจซูจื่ออวี่กระตุกวาบ พอเงยหน้าก็เห็นแววตาร้อนแรงของจวินมู่เหนียน

ซูจื่ออวี๋รีบพลิกตัวทันที แล้วหันหลังให้จวินมู่เหนียน บอกว่า

“ท่าน...ท่านอ๋อง รีบนอนเถอะ ข้า...ข้าง่วงแล้ว”

จวินมู่เหนียนกอดซูจื่ออวี๋จากด้านหลัง เอาคางไปเกยที่ซอกคอนาง แล้วเอ่ยถามต่อ

“อวี๋เอ๋อร์ เจ้าเป็นหมอ อย่าได้ปิดบังอาการป่วยของคนไข้นะ”

ซูจื่ออวี๋อยากเอามือปิดหน้า นางเสียใจมากที่วันนั้นพูดจาเหลวไหล นี่ก็ทำให้ตกเองตกหลุมพรางที่ขุดไว้เองไม่ใช่หรือ?

ซูจื่ออวี๋เม้มปากไม่ตอบ แต่จูบของจวินมู่เหนียนประทับลงที่ข้างหูของนางแล้ว...