ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 529

ตอนนี้ต่อให้ไม่มีใครมาอธิบายกับซูจื่ออวี๋ว่าเหตุใดต้องย้ายไปที่เรือนจิงหลาน นางก็เข้าใจได้ทันที

คาดว่าเรือนจิงหลานน่าจะเป็นเรือนที่พักของจวินมู่เหนียน

ฮวาเชียนเจียวทำหน้าที่อย่างเต็มที่โดยการสำรวจทุกสิ่งรอบด้าน เมื่อได้ยินลู่หมิงบอกว่าจวินมู่เหนียนจะมาสอนวิชายิงธนู ฮวาเชียนเจียวรีบก้มหน้าบอกว่า

“พระชายา ช่วงก่อนที่ท่านอ๋องนอนดึกตื่นเช้าสะสางงานราชการ ซ้ำยังขออนุญาตฝ่าบาทกับฮองเฮาหลายครั้ง จนสุดท้ายฝ่าบาทอนุญาตให้ท่านอ๋องมาสอนที่สำนักฝูอี่หนึ่งเดือนเจ้าค่ะ หัวใจที่ท่านอ๋องมีให้ท่าน ฟ้าดินเป็นพยานได้เลย”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก นางสับสนเพราะยากที่จะแบกรับความรักนี้เอาไว้ได้

ซูจื่ออวี๋กำลังจะถามฮวาเชียนเจียว ว่าทำเช่นนี้จะทำให้งานของจวินมู่เหนียนล่าช้าหรือไม่ แต่กลับได้ยินชื่อที่ทำให้นางต้องตกตะลึงอีกสองชื่อ

ชื่อหนึ่งคือท่านอ๋องรองจวินมู่หลานที่จะมาสอนวิชามารยาทในศิลปะทั้งหก และอีกหนึ่งคือท่านอ๋องสี่จวินมู่ฉงที่จะมาสอนวิชาดนตรีในศิลปะทั้งหก

ท่านอ๋องเหล่านี้ล้วนสูงศักดิ์ แต่ไฉนถึงได้ลดตัวลงมาสอนหนังสือที่สำนักฝูอี่กันหมด?

ซูจื่ออวี๋อดกังวลไม่ได้ เพราะนางไม่แน่ใจ ว่าการที่คนเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน พวกเขาพุ่งเป้าไปที่อานเป่ยเยว่หรือพุ่งเป้าไปที่เฮ่อซิ่งจือกันแน่

หลังจากพิธีเปิดการศึกษาและพิธีไหว้ครูผ่านพ้นไปแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มเข้าสู่ช่วงโพล้เพล้

ซูจื่ออวี๋ไม่อยากให้คนพวกนั้นเห็นนาง จึงรีบพาฮวาเชียนเจียวไปที่เรือนกวนจวี แต่ระหว่างทาง กลับถูกป๋ายหลี่เชียนซางขวางทางไว้

ป๋ายหลี่เชียนซางเอนกายพิงต้นไม้บนทางที่ซูจื่ออวี๋ต้องเดินผ่าน เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋เดินเข้ามาใกล้ จึงบอกว่า

“ทำไม? ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ไม่รู้จักกันแล้วหรือ? เจอหน้ากันไม่คิดจะทักทายกันเลย”

ฮวาเชียนเจียวยืนอยู่หน้าซูจื่ออวี๋พร้อมทำหน้าขึงขัง เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้ป๋ายหลี่เชียนซางรบกวนซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋เองก็ไม่อยากข้องแวะกับป๋ายหลี่เชียนซางที่ทำตัวลับๆล่อๆ นางกำลังจะหาข้ออ้างจากไป แต่ได้ยินป๋ายหลี่เชียนซางบอกว่า

“หากเจ้าไม่สนใจข้า ข้าจะร้องแล้วนะ พระชายาอ๋องฉินปลอมเป็นชายเข้าสู่สำนักฝูอี่ คงมีคนสนใจไม่น้อยว่าเพราะเหตุใดนางจึงเข้ามา?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว แล้วเดินอ้อมมาจากด้านหลังฮวาเชียนเจียว นางหันมองป๋ายหลี่เชียนซาง แล้วเอ่ยปากเสียงเย็น

“เจ้าจะพูดว่าอะไรนะ? จะพูดว่าเจ้าวางเพลิงอย่างไร จากนั้นใส่ร้ายป้ายสีอย่างไรนะหรือ?”

ป๋ายหลี่เชียนซางสะอึก เพลิงไหม้ในครั้งนั้น เป็นฝีมือจวินมู่เหนียนชัดๆ แต่ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร ซูจื่ออวี๋คงไม่เชื่อเขา

ป๋ายหลี่เชียนซางจึงไม่สนใจเรื่องพวกนั้น เขาเอ่ยปากว่า

ป๋ายหลี่เชียนซางมองซูจื่ออวี๋จากไป บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเลศนัย

……

ซูจื่ออวี๋เพิ่งกลับไปถึงเรือนกวนจวี ยังไม่ทันได้นั่งด้วยซ้ำ ก็เห็นเทียนชิงเดินเข้ามา

เทียนชิง

“พระชายา ท่านอ๋องให้ข้าน้อยมารับท่านไปที่เรือนจิงหลาน”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก คิดไปคิดมาจึงบอกว่า

“เจ้ากลับไปรายงานท่านอ๋อง บอกว่าเข้าไปไม่ได้”

เทียนชิงเอ่ยถามอย่างลำบากใจ

“พระชายา ไม่ทราบว่า...เพราะเหตุใด?”