ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 530

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ

“ไม่ง่ายกว่าข้าจะเข้ามาในสำนักฝูอี่ได้ ที่เข้ามาก็เพื่อมาตามหาเคอจิงหัว แต่ข้าเป็นเพียงนักเรียนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น จะมีโอกาสใกล้ชิดกับรองอาจารย์ใหญ่ได้อย่างไร เมื่อได้พักอยู่เรือนเดียวกัน ข้าถึงจะมีโอกาสพบเขาโดยบังเอิญ อีกอย่าง แพทย์หญิงที่ต้องการในการใช้ผงหอมคือฮวาเชียนเจียว เมื่อข้าย้ายออกไป ลู่หมิงเพียงแต่ไปรับฮวาเชียนเจียวมาทุกคืนก็พอแล้ว คงไม่สนใจข้าอีกต่อไป ถึงตอนนั้นหากข้าอยากเข้าใกล้เคอจิงหัว คงไม่มีโอกาสและไม่มีเหตุผล จะยิ่งลำบากไปกันใหญ่”

เทียนชิงกับฮวาเชียนเจียวรู้สึกว่าสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดมามีเหตุผล แต่เหตุผลก็ส่วนเหตุผล ใครก็ไม่กล้าขัดดคำสั่งอ๋องฉิน

เมื่อเห็นเทียนชิงทำหน้าลำบากใจ ซูจื่ออวี๋คิดอยู่สักครู่จึงบอกว่า

“ถ้าอย่างไรให้ท่านอ๋องย้ายมาเรือนกวนจวีดีหรือไม่?”

มุมปากเทียนชิงกระตุก เห็นได้ชัดว่าข้อเสนอของซูจื่ออวี๋ไม่ดีเท่าใดนัก

ซูจื่ออวี๋หัวเราะแห้งๆ บอกว่า

“โอ๊ย ถึงอย่างไรเจ้ากลับไปแล้ว ก็อธิบายให้ท่านอ๋องเข้าใจด้วยเหตุและผล ท่านอ๋องเป็นคนมีเหตุผล คงไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ และคงไม่ทำให้ข้าลำบากใจด้วย”

……

ความกังวลของซูจื่ออวี๋ ถูกยืนยันในกลางดึกของคืนนั้น

ลู่หมิงไปที่ห้องรับรองของพวกนาง แล้วพาตัวฮวาเชียนเจียวไป ไม่ได้พาซูจื่ออวี๋ไปด้วย

ซูจื่ออวี๋เองก็ไม่ได้ใส่ใจ ถึงอย่างไรดึกขนาดนี้แล้ว เคอจิงหัวคงจะนอนหลับไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ยังอยู่ในห้องลู่หมิง นางไปก็เสียเที่ยว รอให้ถึงพรุ่งนี้ค่อยหาโอกาสใหม่

หลังจากฮวาเชียนเจียวออกไปแล้ว ซูจื่ออวี๋เพิ่งปิดประตูแล้วกลับไปที่ห้องนอน พลันเห็นชายชุดดำหน้ากากสีเงินยืนอยู่ตรงหน้านาง

ซูจื่ออวี๋สะดุ้งโหยง ตกใจจนเกือบร้องเสียงดัง กลับได้ยินชายชุดดำบอกว่

“ข้าเอง”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ นางโล่งอกทันที ที่แท้เป็นจวินมู่เหนียน

ซูจื่ออวี๋ตบหน้าอกไปด้วย พลางบ่นไปด้วย

“ท่านอ๋อง มาหลอกกันแบบนี้ ระวังข้าจะตกใจจนตาย”

จวินมู่เหนียนยักคิ้ว

“เชื่อ”

ซูจื่ออวี๋จนใจ นางรู้ว่าเขาเอาแต่ใจจนเคยชิน หากบอกว่าจะอยู่ที่นี่ ก็ต้องอยู่ที่นี่ นางก็เลยไม่ดิ้นรน

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋นอนเข้าไปด้านใน แล้วเว้นที่ไว้ให้เขา ทำให้เขาดีใจจนยิ้มออกมา จึงยื่นมือไปปลดหน้ากากออก แล้วเริ่มถอดเสื้อตัวนอก

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นมือเรียวงามของจวินมู่เหนียน กำลังปลดเสื้อผ้าอย่างเชื่องช้า ทำให้นางอดกลืนน้ำลายไม่ได้

ไม่รู้เพราะอะไร คนที่หน้าตางดงาม แม้แต่เรื่องเล็กอย่างการถอดเสื้อผ้า ก็ทำให้จิตใจว้าวุ่นเพียงนี้เชียวหรือ

ซูจื่ออวี๋จึงหันหลังให้จวินมู่เหนียน ไม่ไปมองเขาอีก ทว่าใบหน้ากับหูที่แดงเถือกของนาง ก็ทำให้เห็นถึงความในใจของนาง

จวินมู่เหนียนหัวเราะเสียงเบา เขาเปลือยกายท่อนบน แล้วโอบกอดซูจื่ออวี๋จากด้านหลัง

เมื่อถูกร่างกายที่อุ่นร้อนแนบชิด กลิ่นหอมอ่อนๆโชยเข้าจมูกซูจื่ออวี๋ทันที ทำให้นางใจสั่นและเต้นเร็วมากกว่าเดิม...