ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 544

หยางอวิ๋นฉู่กำหมัดแน่นและเม้มปากเข้าหากัน เขาไม่สามารถชนะหมากกระดานนี้ได้เลย วิธีแก้ของเขาก็คือการทำให้เสมอกัน

สิ่งที่จวินมู่เยว่พูดนั้นถูกต้องอย่างยิ่ง ไส้เดือนปราบมังกรไม่ได้ทำเพื่อชัยชนะ แต่เพื่อการอยู่ร่วมกัน

เขาไม่ลังเลที่จะใช้ทองคำมากมายเพื่อเรียนรู้วิธีแก้หมากกระดานนี้จากนักบวชผู้สูงส่ง จวินมู่เหนียนคนบ้าบิ่นคนหนึ่งจะฉลาดเช่นนี้ได้อย่างไร?

หยางอวี๋ฉู่ไม่พอใจ แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้ เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธในใจ และแค่นหัวเราะออกมา เขากุมมือและกล่าวว่า “ท่านอ๋องแปดเล่นหมากได้ดี ข้ายอมรับความพ่ายแพ้อย่างเต็มใจ”

ในที่สุดสำนักฝูอี่ก็ชนะในรอบที่สี่

จวินมู่เยว่หันหัวของเขาและยักคิ้วให้ซูจื่ออวี๋เพื่อขอคำชมอย่างภาคภูมิใจ

ซูจื่ออวี๋ยิ้มหวานให้กับจวินมู่เยว่และยื่นนิ้วโป้งของเขา

ปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่รอดพ้นสายตาของจวินมู่เหนียน

จวินมู่เหนียนรู้อยู่แก่ใจว่าจวินมู่เยว่จะไม่มีเจตนาอยากได้ซูจื่ออวี๋ แต่การได้เห็นซูจื่ออวี๋มีปฏิสัมพันธ์กับชายอื่นเช่นนี้ มันทำให้เขารู้สึกไม่มีความสุข

และความทุกข์นี้ย่อมระบายลงตัวต้นตอปัญหา

ตัวต้นตอปัญหาคือหยางอวิ๋นฉู่ที่มายั่วยุในวันนี้

ทุกคนกลับไปประจำที่นั่งของแต่ละคน หยางอวิ๋นฉู่เริ่มแจกแจงเกี่ยวกับการแข่งขันที่ห้าของวันนี้

หยางอวิ๋นฉู่พูดว่า “เด็ก ๆ ยกสุรามา ข้าต้องการแข่งสิบเจ็ดคำสั่งของนักปราชญ์กับอาจารย์ของสำนักฝูอี่!”

……

เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางอวิ๋นฉู่พูด ซูจื่ออวี๋ก็รีบหันไปมองจวินมู่เยว่ที่เพิ่งกลับมาและถามว่า “ท่านอ๋องแปด สิบเจ็ดคำสั่งของนักปราชญ์คืออะไร?”

ทุกคนมองไปยังต้นเสียง เทียนชิงได้เข็นรถเข็นของจวินมู่เหนียนมาหยุดตรงหน้าของหยางอวิ๋นฉู่

เมื่อหยางอวิ๋นฉู่เห็นจวินมู่เหนียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากัน ถึงแม้ว่าในมือจะบีบแก้วเอาไว้แน่นก็ตาม

แต่เมื่อเทียบกับความกังวลใจของเขา เมื่อจวินเยว่และหันหรูเฟิงเห็นว่าจวินมู่เหนียนออกหน้ามาเช่นนี้ พวกเขาแทบจะกระโดดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

ซูจื่ออวี๋ก้มหัวลงอย่างรวดเร็ว นางกลัวว่าท่าทางที่มีความสุขล้นของทั้งสองคนจะดึงดูดความสนใจของผู้คนมากเกินไปและเปิดเผยตัวตนของนาง

และสถานการณ์ที่กลางลานนั้นทำให้ซูจื่ออวี๋รู้สึกสงสัยจริง ๆ ด้วยความจำใจ นางจึงทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของฮวาเชียนเจียว และโผล่หัวมาเพียงครึ่งเดียวก่อนจะแอบมองจวินมู่เหนียน

จวินมู่เหนียนเหลือบมองก็เห็นเข้ากับท่าทางขลาดอายของซูจื่ออวี๋ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลกเล็กน้อย

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ เขาก็ชี้ไปยังนางที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนและพูดว่า “เจ้ามารินสุราให้ข้า”