ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 545

อะไรนะ?

ให้นางไปรินสุรา?

ซูจื่ออวี๋เบิกตาอ้าปากกว้างและตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ และทุกคนได้มองตามไปยังทิศทางที่จวินมู่เหนียนชี้อยู่ มองมายังพวกเขา

ฝูงชนหลีกทางให้เกิดช่องว่าง มันเพียงพอที่จะทำให้ทุกคนมองเห็นซูจื่ออวี๋ซึ่งทำหน้าตาดีไร้จิตวิญญาณอยู่

เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังมองมาที่นาง แม้แต่อานเป่ยเยว่ก็มองด้วยสายตาใคร่รู้ ซูจื่ออวี๋รีบก้มหน้าลง

นางกำลังคิดหาหนทางอย่างรวดเร็วว่าจะหนีไปจากตรงนี้ได้อย่างไร แต่นางกลับได้ยินจวินมู่เยว่พูดกระซิบโดยไม่ขยับปาก “พี่สะใภ้ ถ้าหากเจ้าไม่ออกไป พี่เจ็ดจะต้องขึ้นมาหาเพื่อพาเจ้าไปอย่างแน่นอน…”

ซูจื่อวี๋ขมวดคิ้วและถอนหายใจอย่างจนใจ จวินมู่เยว่พูดได้ถูกต้อง จวินมู่เหนียนมีนิสัยบ้าอำนาจ เขาจะไม่มีทางยอมแพ้จนกว่าเขาจะบรรลุเป้าหมาย

แต่เขาเป็นคนซื่อตรงมากยามเขายืนกรานที่ให้นางทำอะไร ทำอะไรบางอย่าง ช่างน่ารำคาญ!

ซูจื่ออวี๋ไม่เต็มใจที่จะเดินออกไปอย่างยิ่ง ภายใต้ทุกสายตาที่จับจ้องมา นางไม่กล้าแม้แต่ที่จะเงยหน้าขึ้น

ซูจื่ออวี๋กัดฟันฝืนทนเดินไปจนถึงด้านหน้าของจวินมู่เหนียน แต่นางกลับได้ยินเขาหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “เจ้ามีนามว่าอันใด?”

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะกลอกตา เห็นได้ชัดว่าจวินมู่เหนียนจงใจที่จะกลั่นแกล้งนาง

ในขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังจะพูด ลู่หมิงที่รู้ข้อเท็จจริงดีก็ได้วิ่งมาด้วยความกระวนกระวาย เขายืนอยู่ข้างซูจื่ออวี๋และรีบพูดว่า “เรียนฉินอ๋อง นี่เป็นนักเรียนใหม่จากสำนักของเรา นางสกุลหลาน”

จวินมู่เหนียนปราดตามองลู่หมิงด้วยสายตาเย็นชาและพูดว่า “ข้าไม่ได้ถามเจ้า”

หัวใจของลู่หมิงสั่นสะท้าน เขาถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว จากนั้นจึงรีบพูดว่า “ท่านอ๋องโปรดประทานอภัย…”

จวินมู่เยว่ไม่สนใจลู่หมิงอีก แต่เขามองซูจื่ออวี๋และพูดว่า “ไม่ทราบว่าสกุลหลานของเจ้าใช้หลานตัวใด? หลานจากคำว่าลูกปัดหลากสี หรือหลานที่มาจากคำว่าท้องฟ้าในวันอบอุ่น?”

ทุกคนไม่เข้าใจว่าเหตุใด จวินมู่เหนียนผู้ซึ่งพูดน้อยมาโดยตลอด ถึงได้มาวอแวกับนามสกุลของนักเรียนคนหนึ่ง

จวินมู่เหนียนพูดอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน “เชิญ”

หยางอวิ๋นฉู่มองไปที่สุราที่เด็กรับใช้ยกมาให้และพูดด้วยรอยยิ้ม “สุราทำให้คนไกลห่าง ในถังมีของที่ผู้คนต่างชื่นชอบ ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนต่อถ้วยยิ่งครื้นเครง ถ้อยคำให้ร้ายคนหลังมึนเมา แม้แต่พี่น้องก็ยังยิ้มออก”

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋และพูดว่า “รินสุรา”

ซูจื่ออวี๋ตัวสั่นเทิ้ม นางก้าวเข้าไปหาอย่างรวดเร็วเพื่อหยิบกาสุราและรินสุราให้กับจวินมู่เหนียน

จวินมู่เหนียนหยิบจอกสุราจากมือของซูจื่ออวี๋ เขาไม่ได้รีบร้อนในการดื่ม และค่อย ๆ สูดดมกลิ่นของสุราจอกนี้ นอกจากกลิ่นหอมกรุ่นหวานของสุราแล้วยังมีกลิ่นกายสตรีของซูจื่ออวี๋เจือปนอยู่

จวินมู่เหนียนยกยิ้มมุมปากและเผยรอยยิ้มจาง ๆ เขาหยิบจอกสุราขึ้นมาดื่มและพูดว่า “นำชามาหมักสุรา ชาทำให้ผู้คนรู้ปลอดโปร่ง ซิ่วตีหลิงเทียนมีมานานนับพันปีแล้ว ความขมติดลิ้นแต่หวานตอนปลาย ดื่มด่ำและหัวเราะกับเรื่องทางโลก ชาหนึ่งจอกช่วยให้จรรโลงใจ”

เสียงของจวินมู่เหนียนชัดเจนแจ่มแจ้งสะท้อนก้องอยู่กลางลาน หลังจากได้ยินคำสั่งชานี้ ทุกคนอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าด้วยความชื่นชม!