ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 552

หยางอวิ๋นฉู่เดินไปกลางสนาม พร้อมบอกว่า

“ไม่ทราบว่าอาจารย์ท่านใด จะออกมาแข่งขี่ม้ายิงธนูหรือ?”

สายตาของหยางอวิ๋นฉู่มองไปที่จวินมู่เหนียน เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการเกทับอีกฝ่ายด้วยการแข่งขันนี้ ทว่าจวินมู่เยว่กลับก้าวไปข้างหน้า

“การแข่งขันรอบนี้ ข้าจะแข่งกับคุณชายหยางเอง”

หยางอวิ๋นฉู่ขมวดคิ้ว

“ท่านอ๋องแปดช่างกระตือรือร้นยิ่งนัก ทั้งชอบเล่นหมากรุก ทั้งชอบยิงธนู”

จวินมู่เยว่มือเท้าเอวหัวเราะบอกว่า

“เฮ้อ ความสามารถของข้ามีไม่มาก ก็แค่เป็นอย่างละนิดอย่างละหน่อย!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...” ผู้ชมทุกคนหัวเราะเสียงดังอย่างอดไม่ได้ แม้แต่ซูจื่ออวี๋ก็เม้มปากแล้วยิ้มไปด้วย

นางถอดหมวกนักเรียนออก เส้นผมเงางามดกดำทำให้นางยิ่งงดงาม รอยยิ้มจางๆบนใบหน้า ยิ่งทำให้อดมองไม่ได้

จวินมู่เหนียนพบว่า ซูจื่ออวี๋ที่แต่งเป็นชาย ให้ความรู้สึกแตกต่างไปอีกแบบ ทำให้หัวใจเขาร้อนวูบวาบ

แต่ว่า...

ดูเหมือนเขาจะล่วงเกินนางเข้า ไม่อย่างนั้นเหตุใดนางจึงไปยืนอยู่กับพวกหันหรูเฟิง โดยไม่คิดจะมานั่งอยู่ข้างกายเขาเลย?

จวินมู่เหนียนถอนหายใจ ในใจไม่ได้เป็นห่วงสำนักฝูอี่แม้แต่น้อย สายตากลับไปจดจ้องทุกการกระทำของซูจื่ออวี๋

อาจารย์ใหญ่ฉินอวี้เห็นดังนั้นจึงยิ้มเจื่อน

“ท่านอ๋องฉิน ท่านจะให้สำนักฝูอี่ของข้าปิดตัวลงไม่ได้นะ!”

จวินมู่เหนียนเก็บสายตากลับมา แล้วหันมองฉินอวี้

“อาจารย์ใหญ่ฉินอำนวยความสะดวกให้ข้า ข้าย่อมต้องอำนวยความสะดวกให้ท่านอยู่แล้ว”

ฉินอวี้พยักหน้าอย่างพอใจ

……

ทางนี้หยางอวิ๋นฉู่โกรธจนหน้าแดงก่ำ แต่เขารู้ดี การโต้เถียงกับจวินมู่เย่วไม่อาจทำให้เขาชนะได้

หยางอวิ๋นฉู่ทำเสียงฮึดฮัด

“วิชายิงธนูแบ่งเป็นห้าชนิด ได้แก่ ไป๋ซื่อ ชานเหลียน เหยียนจู้ หร่างฉือ จิ่งอี๋ หากแข่งชนิดใดชนิดหนึ่งคงเหมือนดูหมิ่นความสามารถของท่านอ๋องแปด ถ้าอย่างไรวันนี้ลองแข่งกันด้วยวิธีใหม่”

จวินมู่เยว่เอ่ยถามอย่างไม่แยแส

“แข่งใหม่อย่างไรหรือ?”

หยางอวิ๋นฉู่ปรบมือ จากนั้นบ่าวรับใช้รีบนำถาดออกมาหนึ่งใบ เมื่อทุกคนหันไปมอง บนถาดมีเหรียญทองแดงที่มีรูตรงกลางวางไว้สองแถว ดูแล้วน่าจะมีสักหนึ่งร้อยเหรียญ

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ฮวาเชียนเจียวบอกว่า หนึ่งนัดเจ็ดดาวเป็นสถิติที่จวินมู่เหนียนทำเอาไว้ ทำให้ซูจื่ออวี๋อดหันไปมองเขาไม่ได้

พอได้มอง ทั้งสองก็สบตากัน

หัวใจซูจื่ออวี๋กระตุกวาบ นางรีบก้มหน้าลง นางเองก็คิดไม่ออก ว่าเหตุใดทุกครั้งที่หันไปมองเขา เขาจะต้องมองนางอยู่ทุกที

ความจริงสิ่งที่ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ก็คือ จวินมู่เหนียนคอยมองนางอยู่ตลอด ดังนั้นจึงกลายเป็นความบังเอิญที่สวยงาม

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังทำใจให้สงบนั้น ท่ามกลางฝูงชนมีเสียงแตกตื่นดังขึ้น

นักเรียนคนที่หนึ่งบอกว่า

“นั่นมัน...ธนูไร้เงาหรือ?”

นักเรียนคนที่สองอุทาน

“ให้ตายสิ นั่นเป็นธนูไร้เงาจริงๆด้วย”

นักเรียนคนที่สามเหมือนเข้าใจบางอย่าง

“โธ่เอ๊ย มิน่าล่ะ เจ้าคนแซ่เสวี่ย เหตุใดเมื่อกี้ข้าจึงนึกไม่ถึงนะ !”

……

เมื่อได้ยินเสียงอุทานของทุกคน ซูจื่ออวี๋จึงเงยหน้ามองตรงกลางของสนามด้วยความประหลาดใจ เห็นเพียงชายที่ชื่อเสวี่ยเฉิงอัน ถือธนูสีดำไว้หนึ่งคัน แต่สิ่งที่น่าสงสัยก็คือ ธนูนั้นกลับไม่มีสายธนู?