ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 551

เมื่อได้ยินเทียนชิงพูดเช่นนี้ ซูจื่ออวี๋อดประหม่าขึ้นมาไม่ได้ นางเป็นห่วงอาจารย์ใหญ่ฉินเหลือเกิน ท่านคงไม่เหลวไหลไปตามพวกนั้น

ทว่าสิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจก็คือ อาจารย์ใหญ่ฉินกลับหัวเราะ

“ถูกต้อง ซูจื่ออวี๋คือศิษย์สายตรงของข้า ส่วนเรื่องที่ว่าเหตุใดนางจึงแต่งเป็นชายนั้น...”

อาจารย์ใหญ่ฉินลูบเครา ทำท่าครุ่นคิดแล้วพูดว่า

“เพราะท่านอ๋องฉินต้องการให้ซูจื่ออวี๋พักอยู่กับท่านที่เรือนจิงหลาน เรือนจิงหลานตั้งอยู่ในส่วนที่พักของนักเรียนชาย เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย ดังนั้นข้าจึงอนุญาตให้นางสวมชุดบุรุษ เพื่อจะได้ร่วมอยู่อาศัยกับท่านอ๋องฉิน”

“เหลวไหล!” หยางอวิ๋นฉู่กล่าวอย่างโมโห “สถานศึกษาเป็นที่ร่ำเรียนของปราชญ์ จะให้หมองหม่นด้วยการอยู่อาศัยของหญิงชายได้อย่างไร”

อาจารย์ใหญ่ฉินลูบหนวดเคราอีกครั้ง พร้อมเอ่ยขึ้น

“เรื่องของความเป็นอยู่ เรื่องของหญิงชาย ล้วนเป็นการประสานของหยินหาง การรวมตัวของฟ้าดิน ท่านอ๋องฉินกับพระชายาอ๋องฉิน แต่งงานกันถูกต้องตามประเพณี ฝ่าบาททรงพระราชทานสมรส จะหมองหม่นได้อย่างไร? จะเหลวไหลได้อย่างไร? หากจะบอกว่าเหลวไหล เช่นนั้นท่านทำพิธีไว้อาลัยทั้งที่อยู่ในฐานะนักเรียน นี่ไม่เหลวไหลยิ่งกว่าหรือ? ท่านลบหลู่เบื้องสูง ด้อยค่าพิธีการ คิดแค่จะเอาชนะอย่างเดียว ซ้ำยังทำลายพิธีการต่างๆ ตกลงใครเหลวไหลกว่ากันหรือ?”

เมื่อประโยคนี้หลุดออกไป ทุกคนรีบส่งเสียงอย่างเห็นด้วย

“อาจารย์ใหญ่พูดถูกต้อง!”

“ใช่ ใช่ อาจารย์ใหญ่พูดถูกแล้ว!”

“ถูกต้อง ตัวเขากลายเป็นคนนอกรีตไปแล้ว ยังพูดใจให้ร้ายท่านอ๋องฉินอีก”

“ใช่นะสิ พระชายาเป็นถึงลูกศิษย์สายตรงของอาจารย์ใหญ่ หากว่ากันตามกฏของสำนักฝูอี่ สมควรจะมีที่พักส่วนตัวเป็นเอกเทศน์ ทว่าพระชายากลับไม่ทำให้เป็นเรื่องเอิกเริก พักรวมกันกับท่านอ๋อง ท่านสมถะถึงเพียงนี้ พวกเราควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง”

……

เมื่อได้ยินเสียงทุกคนที่เห็นด้วย ซูจื่ออวี๋รู้สึกละอายใจเล็กน้อย แม้นางจะไม่รู้ว่าเหตุใดอาจารย์ใหญ่ฉินอวี้ถึงได้พูดออกหน้าแทนนางกะทันหัน ทว่าเมื่อเห็นท่าทางนิ่งเฉยของจวินมู่เหนียน นางก็พอจะเดาบางอย่างได้

ดูท่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด จวินมู่เหนียนคงเดาได้แต่แรกแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ชายที่สุขุมเจ้าแผนการคนนี้ นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย

ทว่าเมื่อเทียบกับความกระวนกระวายของซูจื่ออวี๋ หยางอวิ๋นฉู่กับเสวี่ยเฉิงอันยิ่งเหมือนมีก้างติดคออยู่

หยางอวิ๋นฉู่ยังอยากจะแก้ต่าง แต่ก็ไม่รู้จะไปหาหลักฐานมาจากไหน เพื่อมายืนยันว่าซูจื่ออวี๋ไม่ใช่นักเรียนของสำนักฝูอี่ เพราะแม้แต่ฉินอวี้ก็เอ่ยปากยอมรับด้วยตัวเองไปแล้ว หากเขายังราวีต่อไป ยิ่งดูเหมือนคนแพ้แล้วพาลไม่ใช่หรือ?

หยางอวิ๋นฉู่จึงทำเสียงฮึดฮัด

แต่หากไม่รับคำท้า แล้วใครจะสามารถเอาชนะหยางอวิ๋นฉู่ได้ล่ะ? เพราะดูท่าทางหยางอวิ๋นฉู่ไม่เหมือนคนโง่

คล้ายจะเห็นความกังวลของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เยว่ที่ยืนอยู่ข้างนางจึงบอกว่า

“อาซ้อน้อยวางใจได้ เดี๋ยวตอนแข่งขี่ม้ายิงธนู ข้าจะรับคำท้าเอง”

หันหรูเฟิงก็เอ่ยปากปลอบใจ

“ถูกต้อง อาซ้อน้อย ความสามารถด้านการขี่ม้ายิงธนูของท่านอ๋องแปด ถือว่าอยู่ในแนวหน้าของตงโจว ไม่เป็นรองหยางอวิ๋นฉู่แน่นอน”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าเล็กน้อย

“เช่นนั้นเจ้าต้องระวังให้มาก ข้าไม่ได้กลัวว่าเจ้าจะเอาชนะเขาไม่ได้ แค่กลัวว่าเขาจะเล่นสกปรก เพราะการแข่งสามารถใช้อาวุธได้ เกิดพลาดบาดเจ็บไปจับมือใครดมก็ไม่ได้”

จวินมู่เยว่หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ

“อาซ้อน้อยวางใจได้ ข้าติดตามพี่เจ็ดไปออกรบมานับไม่ถ้วน การแข่งเช่นนี้ ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก หากสู้กันซึ่งๆหน้าตาต่อตาฟันต่อฟัน นางคงไม่ต้องเป็นห่วง ทว่าคนอย่างหยางอวิ๋นฉู่เจ้าแผนการ ทำให้ป้องกันได้ยาก