ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 560

ซูจื่ออวี๋เดินไปข้างเตียงอย่างไม่เต็มใจ น้ำเสียงของนางอดกลั้นความโกรธเอาไว้

“การกระทำของท่านอ๋องในวันนี้ ทำให้ข้าเสียแผนหมดเลย ลู่หมิงรู้ว่าข้าเป็นพระชายาอ๋องฉิน ต่อไปคงไม่มาหาข้าแล้ว ไม่แน่แม้แต่เวินเซียงอวี้หยวนก็ไม่ไปแล้ว”

จวินมู่เหนียนยักคิ้วมองซูจื่ออวี๋ แล้วคาดเดาความคิดของนางอย่างละเอียด แล้วบอกว่า

“ดังนั้นเล่า? เจ้าต้องการให้ข้าชดเชยให้เจ้าหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าอย่างพอใจ

“ถูกต้อง แม้ข้าจะไม่อาจสอบถามเคอจิงหัวได้แล้ว แต่หากท่านอ๋องยอมบอกเล่าเรื่องราวของผ้าไหมเงือก เช่นนั้นการเดินทางในครั้งนี้ก็ไม่ถือว่าสูญเปล่า ข้าเองก็พอจะฝืนใจให้อภัยท่านได้”

มุมปากจวินมู่เหนียนยกขึ้น ใบหน้ามีรอยยิ้มแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว จนทำให้ซูจื่ออวี๋รู้สึกถึงความอันตราย

นางถอยหลังไปหลายก้าวเพื่อสร้างระยะห่าง แต่กลับถูกจวินมู่เหนียนจับข้อมือไว้กะทันหัน หลังจากหมุนเคว้งอยู่สักครู่ ซูจื่ออวี๋ก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของจวินมู่เหนียน

“ว๊าย! ท่านอ๋อง...” ซูจื่ออวี๋ผลักความชิดใกล้จากเขาตามสัญชาตญาณ จวินมู่เหนียนเองก็ไม่ได้แข็งขืนเข้าใกล้ ทว่ากลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มงวดจริงจัง “ข้าไม่อยากให้เจ้าฝืนใจ ข้าอยากให้เจ้า...สมหวังในทุกเรื่อง”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจเต้นที่ดังสนั่น ดังไปทั่วบริเวณ สะเทือนจนทำให้สมองของซูจื่ออวี๋ว่างเปล่า

เมื่อเห็นนางมึนงงเล็กน้อย ทว่าแววตากลับตื้นตัน จวินมู่เหนียนเม้มปาก แล้วก้มหน้าลงอย่างเชื่องช้า

การจูบที่ไม่ได้ตั้งตัว ริมฝีปากของเขาประทับไว้บนริมฝีปากนางอย่างอ่อนโยน เรื่องตะลึงในครั้งแรกยังไม่ทันจบลง เรื่องตะลึงครั้งที่สองก็ตามมาติดๆ จนทำให้ซูจื่ออวี๋ไม่หลงเหลือความสามารถในการตอบโต้

ริมฝีปากอ่อนนุ่ม เจือด้วยความรู้สึกเย็นวาบ แต่กลับทำให้ซูจื่ออวี๋รู้สึกร้อนวูบวาบ

บางครั้งนางก็อดสงสัยไม่ได้ ริมฝีปากของจวินมู่เหนียนมียาเสน่ห์หรือไม่ ไม่อย่างนั้นเหตุใดทุกครั้งที่ถูกเขาจูบ นางถึงได้ลืมไปว่าควรจะตอบโต้อย่างไร?

ในขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังจะหลับตาลงนั้น จู่ๆจวินมู่เหนียนกลับเงยหน้าขึ้น แล้วจบการจูบลงทันที

ซูจื่ออวี๋จ้องเขาด้วยความมึนงงสงสัย แล้วเอ่ยถามออกไปอย่างไม่รู้ตัว

“ทำไม...”

ซูจื่ออวี๋อายจนต้องปิดหน้า นางทนดูความหน้าด้านของเขาไม่ได้จริงๆ ทำไมถึงได้แตกต่างจากตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่นนัก? ชายผู้นี้สติแยกจากกันหรือ

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋อายจนหน้าแดง ยิ่งทำให้ใจเขาว้าวุ่น แต่ก็เหมือนที่เขาว่า ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ควรจะทำเรื่องอย่างว่ากัน โดยเฉพาะตอนนี้ที่บนหลังคามีแมลงวันที่น่ารำคาญอยู่

จวินมู่เหนียนเงยหน้ามองหลังคาแล้วหัวเราะ จากนั้นกอดซูจื่ออวี๋ไว้ในอก พร้อมพูดเสียงอ่อนโยน

“อวี๋เอ๋อร์ ตามข้ากลับไปที่เมืองหลวงเถอะ เรื่องที่สำนักฝูอี่ เจ้าอย่ายุ่งอีกเลย มันไม่ปลอดภัย”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซูจื่ออวี๋อดถอนหายใจไม่ได้ นางแห้งเหี่ยวเหมือนลูกโป่งที่ไม่มีลม ตัวอ่อนอยู่ในอ้อมกอดจวินมู่เหนียน

สิ่งที่ทำให้นางห่อเหี่ยวไม่เพียงแต่เรื่องที่เขาทำให้นางเสียแผน ยังมีเรื่องที่เขาเปิดเผยตัวตนของนางด้วย

สิ่งที่สำคัญกว่านั้น นางรู้ว่าสิ่งที่จวินมู่เหนียนพูดถูกต้องแล้ว ป๋ายหลี่เชียนซางมาที่นี่แล้ว จวินมู่หลานกับจวินมู่ฉงก็มาด้วย สำนักฝูอี่ไม่ปลอดภัยแล้วจริงๆ

ซูจื่ออวี๋คิดไปคิดมาจึงถามว่า

“ท่านอ๋อง เรื่องผ้าไหมเงือก เป็นมาอย่างไรหรือ?”