ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 561

จวินมู่เหนียนไม่ได้ปิดบัง แต่ตอบอย่างตรงไปตรงมา “ตระกูลหร่วนเจียงหนาน ทำกิจการผ้าไหมจนร่ำรวย ผ้าไหมที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในปีนั้นของตระกูลหร่วนมีสองชนิด หนึ่งคือผ้าไหมเสียกวงที่เป็นประกายระยิบระยับ แล้วก็อีกชนิดคือผ้าไหมเงือกที่ของมีคมแทงไม่เข้า”

ซูจื่ออวี๋แปลกใจเล็กน้อย เอ่ยถามขึ้นมาว่า “ของมีคมแทงไม่เข้าจริงๆ หรือ?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยว่า “ที่เสวี่ยเฉิงอันพูดมาเป็นความจริง ผ้าไหมเงือกเมื่อเทียบกับผ้าไหมธรรดาแล้วมันจะเบาบางยิ่งทนทาน ถ้าจะบอกว่ามันแทงไม่เข้าก็ดูจะพูดเกินจริงไปหน่อย แต่มันเส้นด้ายมีความเกี่ยวพันกับโลหะนั้นเป็นเรื่องจริง ตอนที่ลูกธนูยิงไปที่มัน เจียงซาจะพันรอบรอบมันเอาไว้แม้ว่าธนูขนนกนั้นจะทรงพลังมาก ไม่สามารถปล่อยให้ลูกธนูขนนกหยุดอยู่นอกผิวหนังได้ มันสามารถลดความเสียหายได้มาก และไม่มีทางที่จะตายด้วยธนูดอกเดียว ในปีนั้นเพราะตระกูลหร่วนทำผ้าไหมเงือก ให้ทหารตงโจวของเราทำอะไรราบรื่นไปทุกทางในสนามรบ ลดการบาดเจ็บล้มตายไปได้มาก ดังนั้นเสด็จพ่อจึงมอบเกียรติคุณให้เป็นพ่อค้าอันหนึ่งของราชวงศ์”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถามด้วยคิ้วที่ขมวด “ต่อมาล่ะ? ตระกูลหร่วนนำผ้าไหมเงือกมาขายที่เป๋ยฉู่หรือ?”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าเบาๆ “เมื่อสิบหกปีก่อน เป๋ยฉู่อาศัยช่วงที่ตงโจวเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติ บุกเข้ามาก่อเหตุ ขณะที่ทหารตงโจวเผชิญหน้าอยู่ที่ชายแดนก็พบว่าชาวเป๋ยฉู่ใส่ผ้าไหมเงือกของตงโจว จากนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ทรงตามเส้นนี้ไปแก้ไขและพบครอบครัวของหร่วน จากนั้นเสด็จพ่อก็รักษาความเรียบร้อยตามเส้นทางนี้ ก็สืบไปเจอพวกตระกูลหร่วนเข้า และยังสั่งการให้ชาวตงโจวทั้งหมดหยุดขายผ้าไหมเงือก และไม่อนุญาตให้สวมใส่ ใครก็ตามที่ครอบครองผ้าไหมเงือกถือเป็นศัตรู”

ซูจื่ออวี๋คิดถึงบันทึกของเผยหยวนที่เคยอ่อนมาก่อนหน้านี้ ในนั้นมีคำอธิบายเกี่ยวกับผ้าไหมเงือกเล็กน้อย ตามบันทึก สิ่งที่ยืนยันความผิดของตระกูลหร่วนก็คือจดหมายการติดต่อและบัญชีเงินทางการของเป๋ยฉู่

ซูจื่ออวี๋คิดอย่างละเอียดแล้วพูดว่า “ผ้าไหมเงือกนี้ ในเมื่อไม่ได้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ก็อาจไม่ได้มาจากตระกูลหร่วนก็ได้ บางทีพ่อค้าผ้าคนอื่นอาจจะทำก็ได้ บางทีเป๋ยฉู่อาจเก็บศพของทหารตงโจวในสนามรบและนํากลับไปนำผ้านี้ไปศึกษาว่ามีลักษณะอย่างไร ในบันทึกของใต้เท้าเผย ในเอกสารนั้นสุดท้ายก็ไม่ได้ตัดสินโทษผ้าไหมเงือก แต่ตัดสินโทษตระกูลหร่วนจากจดหมายและบัญชีทางการที่เจอ เห็นได้ชัดว่าใต้เท้าเผยก็รู้สึกว่าผ้าไหมเงือกยังเป็นหลักฐานไม่เพียงพอ”

จวินมู่เหนียนแปลกใจกับความไว้วางใจที่ซูจื่ออวี๋มีต่อตระกูลหร่วน เขาคิดอย่างรอบรอบไม่ได้คิดจะเถียงกับซูจื่ออวี๋ ก่อนจะพูดว่า “ที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล ผ้าไหมเงือกไม่ได้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว อาจมีใครลอกเลียนแบบได้ แต่ในโลกนี้คนที่ได้เจอกับเงือกจริงๆ แทบไม่มีเลย”

จวินมู่เหนียนเห็นใบหน้าเล็กๆ ของนางเงยขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่กลับเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง มันช่างน่ารักจริงๆ เขาเอื้อมมือไปจิ้มคิ้วของซูจื่ออวี๋เล็กน้อย แล้วพูดเบาๆ ว่า “ข้าไม่เคยเห็นมนุษย์ปลามาก่อน แต่เงือกที่ใช้ชีวิตอยู่ในทะเล บางทีพวกชาวประมงหลายคนอาจจะเคยเห็น เพียงแต่เงือกอาศัยอยู่ในทะเลลึก พวกเขามีกฎของพวกเขา ไม่สามารถเหยียบเข้ามาบนแผ่นดินของเราได้”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจด้วยความหดหู่ใน “โลกของพวกท่าน...มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ” มีทั้งศิลปะการต่อสู้ที่ไม่น่าเชื่อต่างๆ และยังมีคาถาลึกลับที่คาดเดาไม่ได้ ไหนจะตอนนี้ที่มีเงือกซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วเอ่ยเบาๆ “อะไรที่เรียกว่า...โลกของพวกท่าน?” พวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกเดียวกันหรือ?