ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 562

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นรัว เมื่อรู้ว่าตนหลุดปากไป ก็รีบพลิกตัวล้มลงนอน แต่กลับถูกจวินมู่เหนียนกดเอาไว้

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋อย่างสงสัย มักจะรู้สึกว่านางเหมือนมีความลับมากมายซ่อนอยู่

ซูจื่ออวี๋กลืนน้ำลายเอ่ยด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “ท่าน...ท่านอ๋อง นอนเร็วๆ เถอะ พรุ่งนี้ยังต้องเดินทางแต่เช้า”

จวินมู่เหนียนไม่ยอมปล่อยซูจื่ออวี๋ แต่มือสองข้างยังคงจับเอวของนางเอาไว้ แล้วอุ้มนางขึ้นมาให้คร่อมอยู่บนตัวของตัวเอง

ท่าทางนี้ดูคลุมเครือเกินไป ซูจื่ออวี๋วางมือลงบนหน้าอกของจวินมู่เหนียน แล้วรีบลุกขึ้นนั่ง

แต่ทันทีที่นางดิ้นรน จี้หางจิ้งจอกไฟที่ห้อยอยู่รอบคอของนางก็หลุดออกจากคอเสื้อ

จวินมู่เหนียนที่เห็นดังนั้นก็ตกตะลึง

ซูจื่ออวี๋ก็ตกตะลึงเช่นกัน และอดใจเต้นรัวไม่ได้ นี่คือหยกเจี๋ยจื่อของนาง!

จวินมู่เหนียนเอื้อมมือไปคว้าจี้ ซูจื่ออวี๋ก็ตกใจจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา

ซูจื่ออวี๋รีบคว้ามันมาจากมือของจวินมู่เหนียน ก่อนจะยัดมันเข้าไปในคอเสื้อด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อเห็นท่าทางของนางเป็นอย่างนี้ จวินมู่เหนียนก็อดไม่ได้ที่จะมองนางด้วยสายตาสืบสวน

ซูจื่ออวี๋เอามือปิดคอเสื้อของนางแล้วพลิกตัวกำลังจะลุกจากเตียงเพื่อหลบหนี แต่จวินมู่เหนียนจะปล่อยให้นางหนีไปได้อย่างไร

หลังจากหมุนตัวแล้ว จวินมู่เหนียนก็เปลี่ยนกลยุทธ์สลับแขกเป็นเจ้าบ้านม้วนตัวซูจื่ออวี๋ให้ไปอยู่ใต้ร่าง

ซูจื่ออวี๋รีบผลักจวินมู่เหนียนออกไป แต่มือใหญ่ของจวินมู่เหนียนกลับจับข้อมือของนางไว้แล้วแขนทั้งสองข้างของนางก็ประสานกันเหนือศีรษะ

ท่าทางที่เหมือนกับปลาบนเขียงแบบนี้ทำให้หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นแรง ร่างกายของนางก็จมอยู่ในความตื่นตระหนก

ซูจื่ออวี๋อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ “ท่าน...ท่านอ๋อง ท่าน...” ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ว่าจวินมู่เหนียนจะสังเกตเห็นความแตกต่างในหางจิ้งจอกไฟหรือไม่ และไม่รู้ว่าถ้าเกิดจวินมู่เหนียนเห็นหยกเจี๋ยจื่อแล้วจะเกิดความสงสัยในตัวตนของนางหรือไม่

จวินมู่เหนียนพลิกตัวลงไปจากซูจื่ออวี๋ นอนตะแคงแล้วคว้านางมาไว้ในอ้อมแขนของเขา “ในเมื่อเจ้าคิดถึงข้าขนาดนี้ พูดตรงๆ ก็ได้ ทำไมต้องข่มกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้? เจ้ากลัวอะไร? กลัวว่าข้าจะไม่ตอบรับหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง นางก็อยากจะบอกว่า “ท่านอ๋อง ท่านเข้าใจผิดแล้ว”

อย่างไรก็ตาม จวินมู่เหนียนกลับไม่ยอมให้โอกาสนางอธิบาย เขาก็พูดคำของตัวเอง “เจ้าเอาของเล่นที่ข้ามอบให้เจ้าสวมติดตัวไว้แบบนี้ ข้าจะเข้าใจเจตนาของเจ้าได้อย่างไร ที่แท้ก็เป็นอย่างที่เจียอันและม่อซุนบอก เจ้ามีความรักที่ลึกซึ้งกับข้า”

ในหัวของซูจื่ออวี๋เต็มไปด้วยเส้นสีดำ คิดกับตัวเองว่า “ท่านอ๋อง ทั้งสามคนที่อยู่ข้างกายท่านยังไม่ได้แต่งงานเลย ท่านกล้าเชื่อคำพูดของพวกเขาได้ยังไง?”

จวินมู่เหนียนก้มก้มหน้าลงจูบผมของซูจื่ออวี๋ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรัก “ในเมื่อชอบของขวัญที่ข้าให้ ต่อไปข้าก็จะส่งให้เจ้าทุกวัน?”

ทันทีที่ซูจื่ออวี๋ได้ยินจวินมู่เหนียนพูดคำว่า “ของขวัญ” ก็เห็นของเล่นชิ้นนั้นที่อยู่ใต้เตียงของตัวเอง ขนก็ลุกชันขึ้นทันที ก่อนจะรีบปฏิเสธรว่า “ไม่ ไม่จำเป็น ของอยู่ที่คุณค่าไม่ใช่จำนวณ”

จวินมู่เหนียนก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ แค่มองของสิ่งนั้นแล้วนึกถึงคน ชิ้นเดียวก็พอแล้ว”

ซูจื่ออวี๋หลับตาลงอย่างจนใจ เพื่อป้องกันไม่ให้จวินมู่เหนียนสืบเรื่องจี้อันนั้น นางทำได้เพียงปล่อยให้เขาเข้าใจผิดไปเท่านั้น