ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 563

ป๋ายหลี่เชียนซางที่ซ่อนตัวอยู่บนหลังคาจริงๆ แล้วก็ไม่ได้ยินชัดเจนว่าทั้งสองคนพูดอะไร เพียงแต่ว่าเสียงเอี๊ยดอ๊าดของขาเตียงที่ดังขึ้นและเสียงกรีดร้องของซูจื่ออวี๋ มันทำให้เขารู้สึกรำคาญไม่น้อย

ไป๋หลี่เชียนซางมุ่ยปากแล้วกระโดดจากไป ในเมื่อพรุ่งนี้ซูจื่ออวี๋จะออกจากสำนักฝูอี่แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ

ส่วนทางด้านเคอจิงหัวนั้น...

ป๋ายหลี่เชียนซางหรี่ตาลง ปลายเท้าบินไปที่เรือนกวนจวี

......

เช้าวันต่อมา

เช้าวันรุ่งขึ้น จวินมู่เหนียนก็พาซูจื่ออวี๋ออกเดินทางกลับไปที่เมืองหลวงแล้ว เนื่องจากการมาเยือนอย่างกะทันหันขององค์รัชทายาทเป๋นฉู่ จวินมู่หลานและจวินมู่ฉยงก็นั่งไม่ติดแล้ว

แม้แต่อาจารย์ใหญ่ฉินของสำนักฝูอี่ก็เข้าเมืองหลวงไปด้วย แต่การแข่งในการเปิดสำนักถกปรัชญาครั้งที่เจ็ดยังไม่เสร็จ

ก่อนหน้าที่ท่านอาจารย์ใหญ่ฉินออกเดินทาง เขามอบสำนักฝูอี่ให้เคอจิงหัวเป็นผู้จัดการชั่วคราว เคอจิงหัวส่งอาจารย์ใหญ่ฉินออกไปจากประตูใหญ่ของสำนักฝูอี่แล้ว แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเห็นซูจื่ออวี๋และฮวาเชียนเจียวขึ้นไปบนรถม้าพอดี

เคอจิงหัวและซูจื่ออวี๋ไม่ได้ติดต่ออะไรกัน แต่ตอนที่เห็นฮวาเชียนเจียวสีหน้าก็ดูอึดอัดเล็กน้อย

ฮวาเชียนเจียวมีสีหน้าที่ไม่แยแส นางกลอกตาใส่เคอจิงหัวแล้วก็ขึ้นไปบนรถ

รถม้าของจวนอ๋องฉินนั้นกว้างขวาง ทุกคนนั่งอยู่ในรถม้าก็ไม่รู้สึกว่าเบียดเสียด ซูจื่ออวี๋อยากจะนั่งพิงหน้าต่าง อยู่ห่างจากจวินมู่เหนียนไม่น้อย แต่จวินมู่เหนียนกลับดื้อด้านจับเอวของซูจื่ออวี๋ต้องการจะล็อกตัวคนเอาไว้

ซูจื่ออวี๋เบ้ปากอย่างจนใจ เห็นว่าบนรถม้ายังมีหันหรูเฟิงและจวินมู่เยว่อยู่ จึงไม่ได้ดิ้นรนอะไร

รถม้าค่อยๆ มุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง หันหรูเฟิงเห็นว่าฮวาเชียนเจียวมีท่าทางโกรธจึงถามว่า “เสี่ยวฮวาฮวา ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าสายตาที่เคอจิงหัวคนนั้นมองเจ้าเมื่อกี้มันแปลกๆ พวกเจ้าคงไม่ได้...”

เมื่อซูจื่ออวี๋ได้ยินแบบนั้นก็รีบมองไปที่หันหรูเฟิงทันทีแล้วรีบอธิบายว่า “ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาหรอก ข้าเคยเตือนลู่หมิงไว้แล้ว เวลาใช้เครื่องหอมห้ามร่วมเตียง”

จวินมู่เหนียนมีสีหน้านิ่งสงบราวกับว่าคุ้นชิยกับวิธีการไปมาหาสู่ของฮวาเชียนเจียวและหันหรูเฟิงแล้ว

หันหรูเฟิงเอ่ยด้วยความจนใจ “อย่าพูดอะไรเหลวไหลเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่สะใภ้ เจ้าบอกมาให้ชัดเจน ทำไมเขาถึงตีเจ้า”

ฮวาเชียนเจียวอธิบายเรื่องนี้ด้วยสีหน้าเฉยเมย พูดพลางมุดเข้าไปในอ้อมกอดของหันหรูเฟิง ทำท่าขอความรักด้วยท่าทีสงสาร

ถ้าในปกติ หันหรูเฟิงต้องการรักษาการเป็นสุภาพบุรุษเอาไว้ก่อน ต้องผลักฮวาเขียนเจียวออกไป แต่เมื่อได้ยินเสียงที่น้อยเนื้อต่ำใจของนาง หันหรูเฟิงก็ทำไม่ลง

เมื่อเห็นท่าทีของทั้งสองคร ซูจื่ออวี๋ก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายหันรักเถ้าแก่เนี้ยฮวาขนาดนี้ ทำไมไม่แต่งกลับบ้านไปเลยเล่า?”

ซูจื่ออวี๋คิดว่าทั้งสองคนได้เป็นสามีภรรยากันแล้วในพฤตินัย หันหรูเฟิงควรจะให้ฐานะกับฮวาเชียนเจียวถึงจะถูก

แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อคำพูดนี้พูดออกไป ทั้งรถม้าก็เงียบลงทันที แม้แต่เสียงหัวเราะของฮวาเชียนเจียวหรือรอยยิ้มบนใบหน้าก็ยังแข็งทื่อ