ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 564

เมื่อเห็นท่าทีกระอักกระอ่วนของทุกคน ซูจื่ออวี๋ก็อดกระซิบด้วยเสียงตึงเครียดอย่างอดไม่ได้ “ข้า...ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ?”

ทุกคนไม่ได้ตอบ จวินมู่เหนียนก็กอดซูจื่ออวี๋อย่างจนใจ พลิกตัวลงนอนบนเตียงตัวเตี้ยภายในรถม้า เอ่ยกระซิบว่า “เมื่อวานนี้ข้าพักผ่อนไม่เพียงพอ พวกเรานอนกันสักพักเถอะ เจียอันหรูเฟิง พวกเจ้าออกไปขี่ม้าเถอะ”

จวินมู่เยว่และหันหรูเฟิงก็ออกจากรถม้าทันที ฮวาเชียนเจียวเองก็เลิกม่านรถม้าขึ้นอย่างรู้งาน แล้วออกไปจากตู้รถม้าไปนั่งลงบนที่นั่งคนขับรถม้า

ซูจื่ออวี๋ยังคงจมอยู่ในความประหลาดใจ ในรถม้าไม่มีใครอื่นแล้ว

เมื่อได้เห็นว่าทุกคนออกไปจนหมดแล้ว จวินมู่เหนียนก็พูดขึ้นมาว่า “พ่อของหันหรูเฟิงชื่อว่าหันจือเสี่ยว เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงใสสะอาดของเจียงหนาน เป็นเจ้าสำนักของสำนักจื่อซวี ตระกูลหันนับว่าเป็นตระกูลที่น่านับถือของทางเจียงหนาน”

ซูจื่ออวี๋ก็เข้าใจทันที เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่ยากจะปิดบัง “ดังนั้นหันหรูเฟิงก็ไม่สามารถแต่งงานกับฮวาเชียนเจียวได้ใช่หรือไหม? เพราะฐานะไม่เท่าเทียมกันอย่างนั้นหรือ?”

จวินมู่เหนียนพยักหน้ากล่าวว่า “หรูเฟิงมีคู่หมั้นที่เหมาะสมที่ถูกกำหนดไว้แล้ว จวงเหลียงหยวนเป็นบุตรีสายตรงคนรองของตระกูลจวงในเมืองจินหลิง เพียงรอให้จวงเหลียงหยวนถึงวัยปักปิ่นถึงจะได้แต่งงาน ส่วนตระกูลจวง...”

ซูจื่ออวี๋หันควับไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานก็อุทานออกมาไม่ได้ “คือลูกพี่ลูกน้องของท่านหรือ?” เสียนเฟยในปีนี้ก็แซ่จวงไม่ใช่หรือ

จวินมู่เหนียนถอนหายใจกล่าวว่า “ไม่ผิด เป็นลูกพี่ลูกน้องของข้าเอง”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว จะให้ฮวาเชียนเจียวมาแทนก็คงไม่คุ้ม

จวินมู่เหนียนเหมือนจะเดาความคิดของซูจื่ออวี๋ออก ก่อนจะเดาอย่างจนใจ “จริงๆ แล้วหรูเฟิงก็ดีกับฮวาเชียนเจียวมาก เมื่อปีนั้นเขาช่วยฮวาเชียนเจียวมาจากสือหลี่หยางโจว และสอนวรยุทธ์ให้นางด้วยตัวเอง สอนนางให้อ่านหนังสือฝึกเขียนอักษร หลังจากฮวาเชียนเจียวติดตามหรูเฟิง แม้ว่าจะยังทำกิจการหอนางโลม แต่กลับไม่เคยรับแขกเลย แม้ว่าหรูเฟิงจะแต่งงานกับจวงเหลียงหยวนในอนาคต ก็ไม่มีทางปฏิบัติไม่ดีกับฮวาเชียนเจียว เจ้า...”

ซูจื่ออวี๋พลิกตัว หันหลังให้จวินมู่เหนียน มีกลิ่นอายที่ไม่พอใจแผ่ขยายออกมา

นางไม่ได้โกรธจวินมู่เหนียน แต่โกรธที่โลกนี้มีระบบชายสูงหญิงต่ำ

จวินมู่เหนียนตะลึงงัน แล้วหันหน้าไปมองจวินมู่เหนียน เอ่ยด้วยความประหลาดใจ “ถ้าเป็นคนที่ท่านอ๋องรัก ก็เป็นคนที่เกิดจากหอนางโลม และเคยตำหนิมาแล้ว และมีความลับปิดบังมากมาย และเคยทำเรื่องไม่ดีมามากมายล่ะ?”

จวินมู่เหนียนมองไปที่ซูจื่ออวี๋ด้วยแววตาเป็นประกาย ครุ่นคิดคำถามของนางอย่างจริงจัง จากนั้นก็เอ่ยว่า “ไม่ว่าเจ้าเป็นเซียนหรือตกลงสู่ผงธุลี สิ่งสำคัญคือตัวเจ้า ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าเป็น เข้าใจหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ที่ประหลาดใจก็นิ่งอยู่นานก็ยังไม่ได้สติ นางไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจวินมู่เหนียนมีความรักที่ลึกซึ้งกับนางขนาดนี้

ซูจื่ออวี๋หมุนตัวไปอย่างร้อนรน หันหลังของจวินมู่เหนียน สองมือของนางกอดอก ไม่อยากให้หัวใจเต้นรัวจนรบกวนความคิดของนาง แต่ยังคงควบคุมไม่ได้ มันยังคงสั่นสะท้าน

จวินมู่เหนียนยกยิ้มบาง กอดเอวของซูจื่ออวี๋เอาไว้แน่น ยกคางของนางขึ้นมา ดูดซับกลิ่นหอมจากร่างกายของนางอย่างตะกละตะกลาม

แม้ว่าซูจื่ออวี๋จะยังปฏิเสธเขา แต่เขากลับรับได้อย่างเห็นได้ชัด แม่นางน้อยในอ้อมกอดของเขา นับวันยิ่งอ่อนโยนขึ้นแล้ว