ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 565

เมื่อทุกคนมาถึงจวนอ๋องฉิน ก็ผ่านเที่ยงวันแล้ว เดินทางมาตลอดทั้งเช้า เดิมทีคิดว่าจะให้ต่างคนต่างกลับไปพักผ่อน คิดไม่ถึงว่าจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยือน

ฉู่อวิ๋นหยางรัชทายาทเป๋ยฉู่หอบของขวัญไปคารวะจวนอ๋องทุกจวน ตอนนี้ก็ถึงคราวของจวนอ๋องฉินพอดี

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วอย่างรำคาญแล้วพูดว่า “เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะไปต้อนรับเขาเอง”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากเรือนหลัก ตั้งใจจะกลับไปที่เรือนไป๋ลู่

ทันทีที่ซูจื่ออวี๋เดินไปถึงจวนด้านหลัง ก็เห็นโม่ซุนแบกกล่องยาออกมาจากลาน เหมือนกำลังจะออกจากจวน

เมื่อเห็นโม่ซุน ซูจื่ออวี๋พลันตาเป็นประกาย นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน

โม่ซุนเห็นซูจื่ออวี๋จ้องมองเขา ยิ้มบางแล้วก้าวเข้าไปทำความเคาระ “แม่นางซู”

ซูจื่ออวี๋ได้สติแล้วก็รีบถามว่า “หมอเทวดาโม่จะออกไปข้างนอกหรือ?”

โม่ซุนไม่ได้ตอบ แต่กลับถามไปว่า “แม่นางซูมีอะไรหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ถ้าหมอเทวดาโม่ไม่รีบ ตามข้าไปเจอใครสักคนได้หรือไม่? องค์รัชทายาทเป๋ยฉู่ ฉู่อวิ๋นหยาง บนตัวเขามีอำพันก้อนหนึ่งแขวนอยู่ เมื่อวานข้าเห็นยางสน แต่ข้าก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าใช่ยางสนร้อยปีหรือไม่”

โม่ซุนเอ่ยอย่างประหลาดใจ “ยางสนร้อยปีงั้นหรือ? แม่นางซูช่างโชคดีจริงๆ หมอพิษยาทั้งสองสายต่างก็ตามหามาหลายปี แต่กลับไม่เจอร่องรอยของเจ็ดเครื่องหอมและสิบสองแก่นแท้แห่งโอสถ นี่เป็นเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้นที่แต่แม่นางซูกลับหาเจอสามเครื่องหอมแล้ว แม่นางช่างเป็นคนที่สวรรค์เลือกมาจริงๆ”

ซูจื่ออวี๋เกาหัวแล้วยิ้มอย่างถ่อมตัว “หมอเทวดาโม่ก็พูดเกินจริงไป มันแค่บังเอิญ และตอนนี้ข้าเองก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าอำพันยางสนนั้นอายุเกินร้อยปีหรือไม่”

โม่ซุนพูดว่า “แม่นางซูรอเดี๋ยวก่อน ข้าจะเอาตะกร้าไปเก็บแล้วตามเจ้าไป”

ซูจื่ออวี๋และเสวี่ยเฉิงอันมองไปที่โม่ซุนพร้อมกัน เห็นแต่โม่ซุนเดินเข้ามาด้วยความโกรธ จับข้อมือของซูจื่ออวี๋ไว้ แล้วดึงนางไปด้านหลัง จากนั้นก็มองไปที่เสวี่ยเฉิงอันอย่างระแวดระวัง แล้วเอ่ยด้วยความโกรธว่า “ที่นี่คือจวนอ๋องฉิน นางคือพระชายาอ๋องฉิน เจ้าคิดจะทำอะไร?”

ซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เพราะโม่ซุนจับมือนางแล้วบีบแรงเกินไป

แต่เมื่อเห็นความตั้งใจอยากปกป้องของโม่ซุน นางก็รู้ว่าโม่ซุนไม่ได้ตั้งใจ แต่ปฏิกิริยาเช่นนี้ของโม่ซุนมันรุนแรงเกินไปหรือไม่?

ซูจื่ออวี๋รีบพูดว่า “หมอเทวดาโม่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว คุณชายเสวี่ยแค่มาถามทางเท่านั้น”

โม่ซุนก็ปฏิเสธทันทีว่า “จวนอ๋องฉินมีคนตั้งมากมาย ทั้งองค์รักษ์ในที่แจ้งและที่มืดเป็นขโยง ถามทางก็ตะโกนเรียกเองไม่เป็นหรือ แต่กลับเดินมาถึงจวนด้านหลังเพื่อถามสตรี เจ้ามีเจตนาอะไร?”

ซูจื่ออวี๋ตกตะลึงกับสิ่งที่โม่ซุนพูด อดไม่ได้ที่จะคิดว่าสิ่งที่โม่ซุนพูดมานั้นก็ดูจะสมเหตุสมผล เสวี่ยเฉิงอันคนนี้เดินออกมาจากห้องน้ำ ตลอดทางจนมาถึงที่จวนด้านหลังนี้ จะไม่ได้เจอคนของจวนอ๋องฉินสักคนเลยหรือ? นี่ดูเหมือนจะ..ไม่ค่อยสมเหตุสมผลเกินไปหน่อย