ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 566

ซูจื่ออวี๋มองไปที่เสวี่ยเฉิงอันด้วยความสงสัย เห็นว่าเสวี่ยเฉิงอันยิ้มอย่างขมขื่นแล้วเอ่ยอย่างจนใจว่า “ข้าถามแล้ว เมื่อครู่ก็มีองครักษ์คนหนึ่งบอกทางข้า ข้าก็เดินมาทางนี้ ข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรเลย”

ทันทีที่เสียงของเสวี่ยเฉิงอันจบลง เทียนชิงก็ปรากฏตัวขึ้นมา เห็นว่าที่นี่กำลังวุ่นวายจึงรีบวิ่งมา

เทียนชิงถามอย่างกระตือรือร้นว่า “พระชายา เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือขอรับ?”

ไม่รอให้ซูจื่ออวี๋ตอบ เสวี่ยเฉิงอันก็ราวกับเห็นทางรอดของตัวเอง รีบพูดว่า “ก็เจ้าคนนี้ไง เมื่อกี้ข้าถามทางเจ้าใช่หรือไม่ เจ้ารีบอธิบายช่วยข้าที”

เทียนชิงเห็นเสวี่ยเฉิงอันแล้วจึงพูดด้วยความสงสัย “คุณชายเสวี่ย ท่านเดินมาถึงที่นี่ได้อย่างไร ท่านยังหาเรือนหลักไม่เจออีกหรือ?”

เสวี่ยเฉิงอันพูดอย่างจนใจ “เจ้าบอกว่าเห็นสระบัวแล้วเดินไปทางขวา ข้าเลยเดินมาถึงลานหลังเรือนแล้ว”

เทียนชิงก็รีบกล่าวขอโทษว่า “ขอโทษ ข้าไม่ได้พูดให้ชัดเจน ข้าจะพาเจ้าไปเดี๋ยวนี้แหละ”

หลังจากเทียนชิงพูดจบก็มองไปที่ซูจื่ออวี๋เพื่อขอโทษ “พระชายาขอประทานอภัยด้วย เมื่อครู่นี้ข้ายุ่งเกินไป จึงปล่อยให้คุณชายเสวี่ยเดินไปเอง จนรบกวนพระชายา ข้าน้อยประมาทเลินเล่อไปเอง”

หลังจากได้ยินเทียนชิงพูดอย่างนั้น ซูจื่ออวี๋ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้จะเป็นการเข้าใจผิดกัน

ซูจื่ออวี๋เดินออกมาจากข้างหลังหมอเทวดาโม่แล้วก็พูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าจะไปพบท่านอ๋องอยู่พอดี งั้นพวกเราก็ไปด้วยกันเถอะ”

เทียนชิงพยักหน้า กำลังจะนำทางไป ก็ได้ยินโม่ซุนเอ่ยปากว่า “แม่นางซู ข้ารู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ข้าคงไปไม่ได้แล้ว”

พอโม่ซุนพูดจบก็จางไป ไม่ได้ให้โอกาสซูจื่ออวี๋ปฏิเสธหรือรั้งเอาไว้

ซูจื่ออวี๋มองหลังของโม่ซุนอย่างสงสัย หากนางมองไม่ผิด สีหน้าที่เพิ่งเห็นเมื่อกี้นี้แย่มาก นางไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนั้นมาก่อน

ราวกับว่ามีความโกรธและเกลียดชัง

เหตุใดถึงเป็นแบบนี้ล่ะ แถมปฏิกิริยาเมื่อกี้ของโม่ซุนด้วย มันดูรุนแรงเกินไป

เมื่อเห็นว่าร่างของโม่ซุนหายไปที่สุดทางเดินแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็เก็บสายตากลับมา แค่หันกลับมาแล้วก็สบกับสายตาสงสัยของเสวี่ยเฉิงอัน

หลังจากเทียนชิงพาเสวี่ยเฉิงอันไปแล้ว ซูจื่ออวี๋คิดๆ แล้วก็เดินไปที่กระท่อม อยากจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับโม่ซุน

……

ทันทีที่ซูจื่ออวี๋เดินไปที่หน้าประตูกระท่อม ยังไม่ทันเดินเข้าไปในลาน ก็ได้ยินเสียงของโม่ซุนดังออกมาจากในห้อง

โม่ซุนส่งเสียงดังออกมาว่า “แม่นางซู เสวี่ยเฉิงอันผู้นั้นติดตามอยู่ข้างกายของรัชทายาทฉู่ เช่นนั้นยางสนบนร่างของรัชทายาทเป๋ยฉู่จะต้องมีอายุมากกว่าร้อยปีแน่นอน ไม่จำเป็นต้องไปดูแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็พกยางสนติดตัว ส่วนใหญ่จะใช้เป็นยา น่าจะดูแลเป็นอย่างดี แม่นางซูต้องระวังตัวให้ดี ข้าเหนื่อยเล็กน้อย คงไม่ได้เปิดประตูให้แม่นางแล้ว”

ตอนนี้ซูจื่ออวี๋เองก็ไม่อยากจะเข้าไปบังคับเขาอีก แต่ปฏิกิริยาของโม่ซุนแปลกเกินไป

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแล้วเอ่ยว่า “ขอบใจมาก ถ้าหมอเทวดาโม่ต้องการสิ่งใด ก็มาหาข้าได้ตลอดเวลา”

หลังจากหมอเทวดาโม่ตอบรับแล้ว ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอีก

ซูจื่ออวี๋มองไปที่ประตูที่ปิดสนิท ก่อนจะออกจากกระท่อม...