ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 567

จวินมู่เหนียนต้อนรับฉู่อวิ๋นหยางเสร็จก็ช่วงบ่ายยามเสินแล้ว

เขากลับไปที่เรือนจิงเจ๋อ อยากจะจัดการเอกสารราชการอะไรหน่อย จากนั้นค่อยไปหาซูจื่ออวี๋ในช่วงเวลาอาหารเย็น แต่เขาคิดไม่ถึงว่าทันทีที่เปิดประตูห้องหนังสือเข้าไปแล้ว เขาจะเห็นซูจื่ออวี๋นอนหลับอยู่บนโต๊ะหนังสือ

จวินมู่เหนียนรู้สึกจนใจเล็กน้อย เขาปล่อยรถเข็นแล้วยืนขึ้นจากนั้นก็เดินไปข้างกายของซูจื่ออวี๋

เขาอุ้มซูจื่ออวี๋ขึ้นมาเบาๆ อยากจะพานางไปนอนบนเตียงเพื่องีบหลับ แต่ไม่คิดว่าซูจื่ออวี๋จะตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดูเหมือนว่านางไม่ได้หลับสนิท

ซูจื่ออวี๋ขยี้ตาให้ตื่น แล้วมองไปที่จวินมู่เหนียน เรียกเสียงอ่อนแรงว่า ท่านอ๋อง กลับมาแล้ว...”

จวินมู่เหนียนวางซูจื่ออวี๋ลงบนเตียงแล้วยิ้มบาง “อืม มีเจ้ารออยู่ ข้าก็ต้องรีบกลับมา”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าอันแดงก่ำลง คนผู้นี้ไม่ว่าจะพูดน่าฟังแค่ไหนก็เหมือนว่าไม่อยากได้เงิน

ซูจื่ออวี๋ที่เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นก็รู้สึกสติสร่างขึ้นมาทันที ตื่นเพราะอยู่ๆ ก็ถูกจวินมู่เหนียนเอ่ยคำหวานใส่

ซูจื่ออวี๋กระแอมไอสองรอบ หยิบชาสมุนไพรบนโต๊ะขึ้นมาแล้วเทลงหนึ่งจอกให้ตัวเอง หลังจากดื่มชาสมุนไพรแล้ว ความรู้สึกที่ร้อนลุ่มอย่างบอกไม่ถูกก็ถูกข่มกลั้นลงไปหลายส่วน

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้ามีเรื่องอยากจะถามท่าน”

จวินมู่เหนียนนั่งลงข้างซูจื่ออวี๋ รินน้ำชาให้ตัวเองแล้วพูดว่า “พูดมาเถอะไม่เป็นไร”

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ท่านอ๋อง การจะตามหาหมอเทวดาโม่ได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ท่านอ๋องพบเขาได้อย่างไร? แล้วเหตุใดท่านถึงทำให้เขาเชื่อฟังท่านอ๋องมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าหมอเทวดาโม่ผู้ดื้อรั้น เหมือนไม่ควรจะถูกควบคุมด้วยผู้มีอำนาจ”

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และถามกลับแต่ไม่ตอบ “เหตุใดจู่ๆ เจ้าถึงได้สนใจเขาขึ้นมาแบบนี้ล่ะ?”

ซูจื่ออวี๋ก็ไม่ได้ปิดบังอะไร ก่อนจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นในลานด้านหลังวันนี้ให้จวินมู่เหนียนฟัง จากนั้นก็พูดว่า “ข้ารู้สึกว่าวันนี้หมอเทวดาโม่ดูผิดปกติไปหน่อย ตอนที่เขาเห็นเสวี่ยเฉิงอัน ก็เหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหาง ความตื่นตัวและหวาดกลัวนั้นถึงขีดสุดแล้ว”

ซูจื่ออวี๋พับแขนเสื้อของตัวเองขึ้น แล้วชี้ไปที่รอยจิกเขียวช้ำบนข้อมือของตัวเองให้จวินมู่เหนียนดู แล้วพูดว่า “เขาดูเหมือนจะมีความกังวลว่าเสวี่ยเฉิงอันจะมาทำร้ายข้ามาก เขาเลยดึงข้าไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง ด้วยแรงที่ใช้มันต่างจากรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนในเวลาปกติของเขามาก”

หลังจากไตร่ตรองคำพูดนี้แล้ว จวินมู่เหนียนก็พูดว่า “คนที่คบหากับฉู่อวิ๋นหยางจะเป็นคนดีได้อย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋ก็ยิ้มอย่างจนใจ แต่สิ่งที่จวินมู่เหนียนพูดนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ถึงอย่างไรเมื่อเรื่องราวต่างๆ มารวมกันผู้คนก็ต้องถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มไม่ใช่หรือ

ซูจื่ออวี๋ก็ถามต่อไปว่า “แล้วหมอเทวดาโม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาหรือ?”

จวินมู่เหนียนเงียบไปสักพักแล้วพูดว่า “ข้าขอโทษนะเยว่เอ๋อร์ นี่เป็นความลับของโม่ซุน ข้าสัญญากับเขาแล้วว่าจะไม่พูด แต่โม่ซุนนิสัยดี ดังนั้นเจ้าไว้ใจกับคำพูดของเขาได้”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าด้วยท่าทีที่มีเหตุและผล “เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว ต่อไปข้าจะหลบเลี่ยงเสวี่ยเฉิงอัน”

จวินมู่เหนียนจับมือซูจื่ออวี๋เอาไว้แล้วก็พูดอย่างอ่อนโยนว่า “คืนพรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปงานเลี้ยง เซวียนชางไม่อยู่จวนอ๋อง แต่ข้าให้ฮวาเชียนเจียวอยู่กับเจ้าแล้ว”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าตอบ