ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 568

หลังจากที่จวินมู่เหนียนปลอบใจซูจื่ออวี๋แล้ว เขาก็มุ่งหน้าไปยังกระท่อม ทันทีที่ไปถึงประตู จวินมู่เหนียนก็ขมวดคิ้วแน่น

เทียนชิงที่กำลังเข็นรถเข็นก็เอ่ยถามว่า “ท่านอ๋อง เป็นอะไรหรือ?”

จวินมู่เหนียนก็เอ่ยว่า “เขาไปแล้ว”

เทียนชิงก็ประหลาดใจ “อะไรนะ หมอเทวดาโม่ไปแล้วหรือ?”

จวินมู่เหนียนเม้มริมปากแล้วพูดว่า “เจ้าอยู่ในจวนอ๋อง ปกป้องพระชายาให้ดี ข้าจะไล่ตามไป”

หลังจากพูดจบแล้ว จวินมู่เหนียนก็หายตัวไปจากรถเข็ญ

......

ที่ประตูเมือง

ตอนนี้ฟ้าก็เริ่มมืดลงแล้ว โม่ซุนนั่งอยู่คนเดียวในห้องน้ำชาที่ประตูเมืองและที่หลังของเขาก็มีสัมภาระอยู่หนึ่งใบ

เขามองชาวบ้านที่สัญจรไปมา ใบหน้าก็เต็มไปด้วยสีหน้าลังเล

เขาดูเหมือนอยากไปมาก แต่กลับมีบางสิ่งที่ทิ้งไม่ได้

เมื่อเห็นว่ามีคนเข้าออกประตูเมืองน้อยลงเรื่อยๆ ทหารเฝ้าประตูก็เตรียมกุญแจประตูเมืองจะลงกลอนแล้ว

โม่ซุนถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยังประตูเมือง

ขณะที่เขากำลังจะก้าวออกจากประตูเมือง ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง “หมอโม่? ช่างบังเอิญจริงๆ!”

โม่ซุนตัวแข็งทื่อ หันกลับมาก็เห็นเสวี่ยเฉิงอันผู้ถ่อมตนและมีมารยาทในชุดขา

โม่ซุนกำฝ่ามือเอาไว้แน่น จากนั้นก็พูดด้วยน่ำเสียงเฉยชา “คุณชายเสวี่ยนี่เอง”

เสวี่ยเฉิงอันก้าวไปข้างหน้าสองก้าว มองโม่ซุนตั้งแต่หัวจดเท่า “หมอโม่จะออกจากเมืองหลวงแล้วหรือ?”

โม่ซุนคิดอยู่พักหนึ่งก็พูดว่า “ข้าจะออกไปหาสมุนไพรที่นอกเมือง”

เสวี่ยเฉิงอันกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ที่แท้ก็ไปเก็บสมุนไพร ถ้าหมอเทวดาโม่ไม่รังเกียจไปดูที่ร้านขายยาเซวียนอีของข้าก็ได้ บางทีอาจจะมียาสมุนไพรที่หมอโม่ต้องการก็ได้”

โม่ซุนมองเสวี่ยเฉิงอันอย่างสงสัย

......

นอกเมือง

โม่ซุนเดินไปอย่างไร้จุดหมายบนถนนหลวง จริงๆ แล้วเขาเองก็ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปไหน แต่รู้สึกว่าตนควรจะไป

ขณะที่เขากำลังเดินอยู่ พลันมีเงาร่างหนึ่งมาขวางทางเขาไว้

หัวใจของโม่ซุนเต้นรัว ขณะที่เขากำลังจะวิ่งหนีไปอีกทางที่ตรงข้าม ก็จำคนตรงหน้าได้

แม้ว่าเขาจะแต่งกายด้วยชุดสีดำหน้ากากเงิน ไม่นั่งรถเข็ญ แต่โม่ซุนก็รู้ฐานะของเขา

โม่ซุนก็ยิ้มอย่างขมขื่น “ท่านอ๋องเหตุใดถึงไล่ตามข้ามา ข้าทิ้งจดหมายแสดงความตั้งใจที่จะไปไว้แล้ว”

ใช่แล้ว คนตรงหน้าเขาคือจวินมู่เหนียนที่แต่งตัวในชุดหอหมิงโหลว

จวินมู่เหนียนพูดว่า “เจ้าได้รู้ความลับสองอย่างที่ใหญ่ที่สุดของข้าไปแล้ว ข้าจะปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร”

โม่ซุนก็พูดอย่างจนใจ “เอ๋ ท่านอ๋องจะฆ่าข้าเพื่อปิดปากงั้นหรือ?”