ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 569

จวินมู่เหนียนส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ข้าอยากจะเลี้ยงเจ้าสักจอก”

โม่ซุนตะลึงงัน จากนั้นก็เดินตามจวินมู่เหนียนไปที่ร้านอาหารอย่างจนใจ

......

เย็นวันถัดมา

ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างจวินมู่เหนียนและโม่ซุน นางรู้เพียงว่าในเย็นวันถัดมาก็เห็นโม่ซุน รูปลักษณ์ของโม่ซุนกลับมาเป็นสุภาพบุรุษที่สง่างาม อ่อนโยนดั่งหยกเหมือนเดิม

เมื่อเห็นโม่ซุนเดินมาหานางพร้อมกล่องเล็กๆ หนึ่งใบ ซูจื่ออวี๋หยุดเดินแล้วเอ่ยถามว่า “หมอเทวดาโม่มาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือไม่?”

โม่ซุนยิ้มแล้วเปิดกล่องหยิบขวดยาออกมา เอ่ยว่า “ข้านำของมามอบให้แม่นางซู เจ้ารับสิ่งนี้ไป”

ซูจื่ออวี๋เอื้อมมือออกไปรับ มันเป็นขวดกระเบื้องเคลือบสีขาวขนาดเล็กที่ปิดด้วยจุกไม้แดง ซูจื่ออวี๋เปิดจุกแล้วดมกลิ่น ของเหลวภายในส่งกลิ่นหอมสมุนไพรอ่อนๆ ออกมา

ซูจื่ออวี๋ก็ถามว่า “นี่คืออะไร?”

โม่ซุนเอ่ยว่า “แค่น้ำมันพรรณพืชหนึ่งหยดใช้ทาเจ็ดเครื่องหอม ก็จะสามารถแยกออกว่ามันคือสิ่งที่เกินร้อยปีหรือไม่ หากมีอายุเกินร้อยปี ยางสนจะกลายเป็นสีฟ้า หลังจากเช็ดออกสีก็จะจางลง ถ้าอายุไม่เยอะสีก็จะไม่เปลี่ยน”

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยความดีใจ “นี่เป็นของดีจริงๆ”

โม่ซุนพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าคิดเรื่องนี้แล้ว คิดว่าให้แม่นางซุนลองไปทดสอบยางสนนั้นจะดีกว่า ถ้าอายุไม่ถึงร้อยปี แม่นางซูก็ไม่ต้องเสี่ยง”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าด้วยความขอบคุณ แล้วพูดว่า “ข้าจะพยายามหาโอกาสคืนนี้” ตอนนี้นางต้องไปงานเลี้ยงที่ตำหนักหลงเถิงกับจวินมู่เหนียน จะได้เจอกับฉู่หยางอวิ๋นพอดี

โม่ซุนกล่าวว่า “ระวังตัวด้วย เสวี่ยเฉิงอันเป็นนายน้อยของสำนักเย่าหวาง เขามีทักษะด้านยาและยาพิษไม่น้อย ไม่ใช่สิ่งที่เว่ยคงชิงเจ้าคนไร้ประโยชน์นั้นจะเทียบได้ ไม่ว่าจะเรื่องไหนแม่นางซูก็ห้ามเสี่ยง ต้องปรึกษากับท่านอ๋องก่อน”

ซูจื่ออวี๋กะพริบตาปริบๆ รู้สึกว่าโม่ซุนดูแปลกๆ ไปนิดหน่อย นางยังอยากจะถามอะไรต่อ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของจวินมู่เหนียน โม่ซุนไม่อยากให้เรื่องของตัวเองถูกเปิดเผน

ซูจื่ออวี๋จึงเม้มปาก ระงับความอยากรู้อยากเห็นและความสงสัยในใจเอาไว้ “เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว หมอเทวดาโม่กลับไปพักผ่อนเถอะ หากมีข่าวดีพรุ่งนี้ข้าจะไปแจ้งให้เจ้าทราบ”

......

โม่ซุนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

จวินมู่เหนียนส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร” หลังจากพูดจบจวินมู่เหนียนก็ยื่นมือออกไปทางซูจื่ออวี๋ “อวี๋เอ๋อร์อยู่กับข้า พิษของข้าก็จะไม่กำเริบ เอาล่ะ มาเถอะ พวกเราขึ้นรถกัน”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า จับมือของจวินมู่เหนียนและขึ้นรถม้าไปด้วยกัน

……

รถม้าเคลื่อนตัวไปยังวังหลวง และยังไม่ถึงหน้าประตูวัง ด้านนอกก็เริ่มมีฝนตกปอยๆ แล้ว

ซูจื่ออวี๋ถามอย่างเป็นกังวล “ท่านอ๋อง พวกเราจะเลื่อนงานเลี้ยงนี้ไปดีหรือไม่”

จวินมู่เหนียนส่ายหัวแล้วพูดว่า “งานเลี้ยงจะเลื่อนออกไปได้ แต่การแข่งครั้งที่เจ็ดไม่สามารถปฏิเสธได้ ถ้าข้าไม่ไป เกรงว่าอาจารย์ใหญ่ฉินอาจจะมาลงความโกรธที่จวนอ๋องฉิน”

ซูจื่ออวี๋จนปัญญาเล็กน้อย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ตอนนี้มันเวลาไหนแล้ว ท่านอ๋องยังมาล้อเล่นอีก”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ?”