ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 573

อ๋องห้าและอ๋องหกมีภูมิหลังที่ต่ำต้อย และความฉลาดปานกลาง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้หวังอะไรมากนักสำหรับคำตอบสำหรับคำถามนี้ พวกเขาแค่ขอไม่เอาตัวเองเข้าไปพัวพัน

แต่จวินมู่เหนียนกับจวินมู่เยว่ก็ดูสงบมากเช่นกัน

ความสงบนิ่งของจวินมู่เยว่เป็นเพราะเขาเชื่อว่าจวินมู่เหนียนจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้ เพื่อไม่ให้ฉู่อวิ๋นหยางได้ใจไป

และความสงบของจวินมู่เหนียนก็ทำให้คนมองไม่ออก ไม่รู้ว่าเขามีคำตอบอยู่ในใจแล้วหรือยัง หรือเขากำลังกังวลกับคำถามนี้

ทุกคนไม่มีใครเปิดปากพูดถึงประเด็นอ่อนไหวนี้ เพราะมันเป็นการหาเหาใส่หัว

แต่ก็ยังมีคนที่ไม่สนใจเรื่องความเป็นความตายและอยากทำตัวเด่น อานเป่ยเยว่ผู้นั้นที่โอ้อวดว่าเป็นนักเรียนของสำนักฝูอี่ แน่นอนว่านางจะไม่พลาดโอกาสที่จะออกหน้า เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูด นางจึงถามขึ้นมาว่า “ถ้าอย่างนั้น คำถามของท่าน ก็คือไม่รู้จะช่วยสหายของท่านเลือกทายาทอย่างไรดีงั้นหรือ?”

ฉู่อวิ๋นหยางพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดต่อ “ลูกชายคนโตมีทั้งพรสวรรค์และการเรียนรู้ และเขามีความสามารถที่จะทำทุกอย่างที่ทำได้ แต่เขากลับมีจิตใจคับแคบ เกรงว่าหลังจากที่เขาสืบทอดบัลลังก์แล้ว จะไม่ต้องการพี่น้องของตน”

จวินมู่หลานที่ได้ยินสิ่งนี้ เขาเกือบจะกระเด้งตัวขึ้น แต่เป็นจวินมู่ฉงกลับจับต้นขาเขาไว้แน่น จวินมู่ฉงขมวดคิ้วและส่ายหัวให้จวินมู่ฉง เป็นสัญญาณว่าไม่ให้จวินมู่หลานตอบรับ

จวินมู่หลานขุ่นเคือง ฉู่อวิ๋นหยางผู้นี้พาดพิงถึงเขาอย่างชัดเจน แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ จวินมู่หลานหยิบจอกสุราที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดื่มสามจอกติดต่อถึงจะระงับความโกรธของเขาได้

เมื่อเห็นแบบนี้ฉู่อวิ๋นหยางก็เยาะเย้ยและพูดต่อ “ลูกชายคนที่สองมีความเย่อหยิ่งและไม่เชื่อฟัง แต่จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนช่างคิด หากนำธุรกิจของครอบครัวถูกส่งมอบให้เขา เขาจะค่อย ๆ แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ขึ้น แต่ลูกชายคนที่สองหมกมุ่นอยู่กับสตรี ยากที่จะรับประกันได้ว่าในวันหลังไม่มีหลักประกันว่าญาติของเขาจะไม่ปล่อยให้ญาติเข้ามาแย่งชิงทรัพย์สินของครอบครัว

จวินมู่ฉงกำมือแน่น คิดไม่ถึงเลยว่าความลับในใจที่แม้แต่พี่ชายแท้ ๆ ของเขายังมองไม่ออก จะถูกองค์รัชทายาทแห่งเป๋ยฉู่มองออก เจ้าชายแห่งแคว้นฉู่เหนืออาจจะพูดถูก อย่างที่คาดไว้คนที่รู้จักท่านดีที่สุดยังคงเป็นศัตรูของท่าน

เมื่อเห็นสีหน้าไม่เฉยเมยของจวินมู่ฉง ฉู่อวิ๋นหยางยังคงหัวเราะและพูดต่อว่า “ลูกชายคนที่สามและสี่มีความสามารถปานกลาง ไม่มีข้อดีหรือข้อเสีย”

ฉู่อวิ๋นหยางมองจวินมู่เยว่ด้วยใบหน้าแสร้งทำเป็นประหลาดใจและถามว่า “หือ? อ๋องแปดคิดว่าตัวเองเป็นคนจิตใจเรียบง่ายและโง่เขลาเหมือนหมูหรือเปล่า?”

ในขณะที่จวินมู่เยว่กำลังจะปฏิเสธ เขาก็ได้ยินจวินมู่เหนียนพูดว่า “เจียอัน นั่งลงและอย่าขัดขวางปัญหาขององค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง”

ซูจื่ออวี๋ยังกล่าวอีกว่า “ใช่แล้วท่านอ๋องแปด ท่านฉลาดหลักแหลม และไม่เหมือนกับที่เขาพูดเลย เหตุใดท่านไปต้องใส่ใจกับสิ่งที่เขาพูดด้วย?”

จวินมู่เยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่จวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋พูดนั้นสมเหตุสมผล เขาไม่ควรยืนขึ้นและก่นด่า

จวินมู่เยว่แค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชาและกลับไปนั่งลงที่นั่งของตน

ฉู่อวิ๋นหยางพูดต่อด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม “ส่วนลูกชายคนที่เจ็ด จิตใจดีบริสุทธิ์ เขายังเด็กและบริหารจัดการไม่เก่ง ลูกชายคนที่เจ็ดก็มีทั้งจุดแข็งและจุดอ่อนเป็นของตัวเอง ดังนั้นสหายของข้า รู้สึกสายเกินไปที่จะตัดสินใจ เขาถามข้าเรื่องนี้ และมันก็ทำให้ข้าลำบากใจ ไม่ทราบว่าอาจารย์ใหญ่ฉินและเหล่าสุภาพบุรุษของสำนักฝูอี่มีคำตอบดี ๆ หรือไม่?”