ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 577

ฉู่อวิ๋นหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับว่าเขายังไม่เข้าใจความหมายของนิทานของซูจื่ออวี๋มากนัก

ซูจื่ออวี๋หันกลับมาและยิ้มให้จวินมู่เยว่ก่อนจะพูดว่า “เหตุใดพ่อค้าผู้ร่ำรวยถึงสามารถทำนายสิ่งต่าง ๆ ราวกับเทพได้? ที่แท้แล้ว มันเป็นเพราะลูกชายคนโตของพ่อค้าผู้ร่ำรวยเกิดในช่วงเวลาที่ยากจน เขาผ่านความยากลำบากมาแล้ว ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก และเขารู้ว่าเงินนั้นไม่ได้หามาง่าย ๆ แต่ลูกชายคนเล็กเกิดมาหลังจากเจริญรุ่งเรืองแล้ว เขาใช้เงินเหมือนน้ำเสมอและไม่สนใจทองหลายพันตำลึงเลย พ่อค้าผู้มั่งคั่งจึงรู้ว่าลูกชายคนโตหวงแหนเงิน เขาจะทำเรื่องนี้ไม่ได้อย่างแน่นอน”

ทุกคนทอดถอนหายออกมา และพอจะเข้าใจอย่างคร่าว ๆ ว่าซูจื่ออวี๋หมายถึงอะไร แต่อานเป่ยเยว่นั้นทั้งโง่เขลาและใจร้อน นางอดไม่ได้ที่จะถามไปว่า “สิ่งนี้มันเกี่ยวอะไรกับการที่ใครจะรับมรดก? นี่ไม่นับว่าเจ้าตอบคำถาม !"

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะชำเลืองตามองและสงสัยว่าเหตุใดองค์หญิงน้อยแห่งจวนอานชินอ๋องถึงใจร้อนขนาดนี้

ซูจื่ออวี๋เยาะเย้ยและพูดว่า “นิทานเรื่องนี้มีชื่อว่าพ่อ…ที่รู้จักลูกดี”

ว้าว——

ทุกคนร้องว้าวด้วยทึ่ง!

ใช่สิ พ่อรู้จักลูกดี สหายของฉู่อวิ๋นหยางต้องการเลือกใครเป็นผู้รับมรดก ฝ่าบาทจะเลือกใครเป็นรัชทายาท เหตุใดต้องไปถามคนอื่น คนอื่นก็ไม่สามารถให้คำตอบที่ถูกต้องที่สุดได้ว่าควรเลือกใคร พวกเขาเป็นพ่อ พวกเขารู้แก่ใจว่าจะเลือกใคร!

ฉู่อวิ๋นหยางตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ แต่เขาไม่สามารถเก็บความประหลาดใจในดวงตาของเขาได้

คำตอบของซูจื่ออวี๋ยอดเยี่ยมเกินไปจริง ๆ !

ฉินอวี้ก็ยืนขึ้นเช่นกันและโค้งคำนับอย่างจริงใจพร้อมกับพูดว่า “ข้าขอรับการสั่งสอนไว้!”

ซูจื่ออวี๋รีบตอบ “อาจารย์ใหญ่ฉินกล่าวเกินไปแล้ว”

ทั้งฮ่องเต้และฮองเฮาที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพอใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งฮ่องเต้เจาเหวิน ในฐานะฮ่องเต้ เขาเกลียดคนอื่นที่กรอกหูเขา “เรื่องครอบครัว” ของเขา และยิ่งเกลียดพวกขุนนางจอมพลที่บังคับให้เขาแต่งตั้งรัชทายาทโดยเร็ว ควรจะเลือกอย่างไร ควรเลือกเวลาใด เขาเป็นฮ่องเต้จะไม่รู้เลยหรือ!

จวินมู่หลานกำหมัดแน่น เขาคิดว่าซูจื่ออวี๋ผู้งดงามและฉลาดหลักแหลมคู่ควรกับตำแหน่งชายาอ๋องของตน ไม่ใช่ซูจื่อเยียนที่ทำได้เพียงประจบสอพลอ และหนานหยวนหรัวผู้มีจิตใจคิดคดชั่วร้าย

ท่านอ๋องคนอื่น ๆ ต่างก็มองอย่างเห็นด้วย แม้แต่จวินมู่ฉงที่เกลียดซูจื่ออวี๋มาโดยตลอดก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองนางอยู่นานสองนาน

อะไรนะ?!

ครั้งนี้ซูจื่ออวี๋มีความสุขจนถึงกับลืมทุกสิ่ง ไม่ใช่ว่าเขาเคยพูดว่าหากให้กำเนิดบุตรชายก่อนจึงจะเลื่อนตำแหน่งมิใช่หรือ? ทำไมเพียงครู่เดียวนางก็กลายเป็นชายาแล้ว?

ซูจื่ออวี๋ค้างเติ่งอยู่ตรงนั้น นางไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไรครู่หนึ่ง แต่จวินมู่เหนียนพูดเสียงดัง “ลูกขอขอบพระทัยเสด็จพ่อที่สนับสนุน!”

ซูจื่ออวี๋หันไปมองจวินมู่เหนียน เขาเพิ่งพูดว่า “สนับสนุน” งั้นสิ่งนี้คือสิ่งที่เขาต้องการมาโดยตลอดงั้นหรือ?

จวินมู่เหนียนจัดการเข็นรถเข็นเพื่อมาหาซูจื่ออวี๋ เขาจับมือนางแล้วกล่าวเตือนว่า “ยังไม่ขอบพระทัยอีก?”

ซูจื่ออวี๋กลับมามีสติอีกครั้งด้วยความตกใจ นางรีบพูดว่า “หม่อม…หม่อมฉัน ขอบพระทัยที่พระองค์สนับสนุน!”

เมื่อพูดถ้อยคำเหล่านี้ออกมาแล้ว เสียงแสดงความยินดีก็ดังก้องทั่วท้องพระโรงหลงเถิงทันที และเมื่อมีคนมีความสุขก็ย่อมมีคนมีทุกข์ ฉู่อวิ๋นหยางผู้นั้นเหตุใดจึงคิดไม่ถึงเลยว่า คำถามของตัวเองคำถามนี้ ไม่เพียงแต่ทำให้เขาแพ้สำนักฝูอี่ แต่มันยังทำให้ฉินอ๋องและซูจื่ออวี๋ได้สิ่งที่พวกเขาต้องการ